“ยังค่ะ” แก้วตาตอบเสียงอ่อย
“ว่าจะให้ตาใหญ่พาไปฝากงานฝากการเสียหน่อย พวงเพชรเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับตาใหญ่ เราทำความรู้จักเสียสิ งานแต่งของเรา พวงเพชรไม่ได้มา ตอนนั้นเขาป่วย แต่พ่อแม่เขามานะ เราก็เลยไม่เคยเห็นน้อง” ประโยคของแม่สามีทำให้แก้วตาถึงกับอ้าปากค้าง
เธอปรับสีหน้าแทบไม่ถูก หันไปมองสามีเขาก็ยิ้มให้เธออยู่ เธอรู้สึกละอายใจที่เข้าใจเขาผิดแบบนี้ อยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆ สักสิบยี่สิบครั้ง รู้สึกอายด้วยที่เธอเผลอด่าสาครไปเยอะ คิดเป็นตุเป็นตะว่าเขามีผู้หญิงคนอื่น จนจะหย่าขาดจากเขา จะทำให้ลูกขาดพ่อ และตกสถานะพุ่มหม้าย
หลังจากที่แม่สามีและพวงเพชรกลับไปแล้วเธอก็ต้องหันมาง้อสามีในทันที
“ขอโทษนะคะ”
“รู้แล้วใช่ไหม”
“ตาวู่วามเองค่ะ ไม่ฟังพี่ใหญ่เลย”
“พี่ไม่โกรธตาหรอกนะ แค่อยากจะบอกว่าพี่รักตาคนเดียว แม้จะมีผู้หญิงสักกี่คนมายั่วยวนออด ๆ อ้อนๆ พี่เช่นไรพี่ก็ไม่เคยสนใจ ตัดสินใจแต่งงานแล้วก
