แค่คิดความร้อนก็กระจายวาบไปทั่วใบหน้า หล่อนเป็นคนสัปดนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร หรือตั้งแต่เมื่อวาน
“ว่าไง... เอวาอยากจะเล่นกับพี่หรือเปล่า”
ฝ่ามือแกร่งลูบไล้ที่ต้นแขนทำเอาเอวารินทร์ขนลุกซู่จนเขาหัวเราะน้อยๆ
“โตแล้วไม่เล่นค่ะ”
“โตแล้วเอาจริงๆ ใช่ไหม”
“เอ่อ...”
คำนั้น ‘เอาจริงๆ’ ไม่ได้หมายถึงพูดจริงทำจริงใช่ไหม
“มีอะไรจะพูดกับพี่ พูดมาได้เลย”
เอวารินทร์มองฝ่ามือของหล่อนที่เขาเคลื่อนมากอบกุม ความอบอุ่นแผ่ซ่านถึงหัวใจ บอกตัวเองว่าหล่อนเป็นคนซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง และไม่ชอบทำอะไรอ้ำอึ้งคลุมเครือ ในเมื่อเขากับหล่อนเลยเถิดกันจนถึงตอนนี้ ก็ควรจะคุยให้รู้เรื่อง ไม่ใช่ปล่อยให้ผ่านไปตามยถากรรม
“รู้เหรอคะ ว่าเอวาจะพูดเรื่องอะไร”
“ระหว่างเรา มีเรื่องเดียวเท่านั้น”
ดวงตาคมเข้มที่ทอดมองมาคือพร้อมจะรับฟังทุกอย่าง อย่างนั้นหล่อนจะเริ่ม
“งั้นเอวาขอพูดตรงๆ นะคะ ถ้าตรงไหนเอวาพูดไม่ถูกหรือไม่ใช่ พี
