เมื่อสักครู่นี้ เธอคิดอยากตายจริงๆ อยากตายให้มันจบๆ กับปัญหาเดิมๆ ถ้านางปราณีไม่ห้ามสามีเอาไว้ บางทีเธออาจจะได้ตายสมใจแล้วก็ได้
“ขอบใจน้องณีมากนะที่เตือนสติ นังทิชามันยังมีประโยชน์กับเรา พี่เกือบจะพลั้งมือแล้ว ไม่อย่างนั้นเราสองคนลำบากแย่” นายบวรเอ่ยออกมาเสียงอ่อนเสียงหวานกับนางปราณี นั่นยิ่งทำให้บุตรสาวอย่างนันทิชาเจ็บปวดเหลือเกิน ทำไมบิดาของเธอถึงได้เป็นเอามากขนาดนี้ เชื่อทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูด แต่กับเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองอย่างเธอ กลับไม่เชื่ออะไรเลย เวลาที่เธอพูดกับบิดา ท่านไม่เคยพูดจาดีๆ กับเธอแม้สักครั้ง ท่านทำราวกับว่าเธอเป็นศัตรูของท่านมาหลายชาติแล้ว ยิ่งมองภาพตรงหน้าของบิดาและแม่เลี้ยงของเธอ มันก็ยิ่งเจ็บปวดมากเหลือเกิน เจ็บปวดเกินกว่าที่จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ และเธอก็มองไม่เห็นหนทางเลยว่า เธอจะสามารถหลุดพ้นจากบ่วงเวรกรรมนี้ได้อย่างไร
“ไปสิหนูทิชา รีบขึ้นไป พ่อเขาให้อภัย
