หวนคืนฐานะเดิม

บทที่5

จือลู่จึงประคองจ้าวเหยียนให้นอนลงและห่มผ้าให้นาง จ้าวเหยียนจึงหลับตาลง เพราะนางรู้ว่าหากนางยังไม่นอนเด็กทั้งคู่ก็ต้องอยู่ภายในห้องกับนาง

เมื่อเด็กทั้งคู่ออกจากห้องไปแล้ว จ้าวเหยียนจึงลุกขึ้นนั่งกอดเข่า นางเรียบเรียงเรื่องทั้งหมดในหัว หากนางย้อนเวลากลับมาจริง ในตอนนี้ก็คงเป็นวันที่ชีวิตเดิมต้องจบสิ้น เช่นนั้นนางจะทำอย่างไรต่อไป ออกไปตามหาชินอ๋องหรือใช้ชีวิตตามนิยาย

จ้าวเหยียนก้มหน้าลงซุกกับหัวเข่า นางไม่มีความทรงจำเดิมเหลือ มีเพียงเข้าใจเนื้อเรื่องจากความฝันและตามนิยาย เช่นนั้นแล้วความรู้สึกที่มีต่อชินอ๋องย่อมไม่เหมือนเดิม

จ้าวเหยียนที่ได้รับคำตอบในใจแล้วนางก็ล้มตัวลงนอน เช่นนั้นนางก็ใช้ชีวิตกับเด็กทั้งสองอย่างดีไปก่อนแล้วกัน เรื่องใดที่ล้วนต้องเกิดขึ้นเมื่อถึงเวลาย่อมต้องเกิดขึ้นแน่นอน

รุ่งเช้าจ้าวเหยียนจึงลุกจากที่นอนก่อนเด็กทั้งสองอย่างหาได้ยาก นางเดินเข้าไปที่ครัวเพื่อลงมือทำอาหารก็พบว่านอกจากข้าวและผักป่าแล้ว เนื้อสัตว์ก็หาไม่ได้เลย

"ท่านแม่ทำอันใดอยู่ขอรับ" หนิงเฉิงที่ตื่นแล้วก็เดินออกมาเจอจ้าวเหยียนที่กำลังก้มหน้าลงก่อไฟ

"มะ แม่จะทำอาหารให้พวกเจ้า

"ท่านทำเป็นหรือขอรับ" หนิงเฉิงจ้องมองมารดาด้วยสีหน้ามึนงง เพราะเขาไม่เคยเห็นมารดาก่อไฟเลยสักครั้ง

ตอนที่บิดาของตน จางเหล่ยเสียชีวิตลง มารดาพยายามเข้าครัวเพื่อทำอาหารให้พวกเขา แต่ก็เกือบจะทำให้ไฟไหม้บ้าน จึงเป็นหนิงเฉิงที่ก่อไฟและจ้าวเหยียนลงมือทำอาหาร

"แม่อยากลองดู" จ้าวเหยียนหลบสายตาของหนิงเฉิงแล้วเริ่มลงมือหุงข้าวและผัดผักง่ายๆไปก่อน

หนิงเฉิงมองมารดาที่ลงมือทำอาหารอย่างคล่องแคล่วต่างไปจากเดิม ก่อนที่จ้าวเหยียนจะเดินเข้ามาทำอาหารเช่นทุกวัน ก็ต้องพบว่ามารดาลงมือทำด้วยตนเองแล้ว

ตอนที่ทั้งคู่ยกอาหารออกไปด้านนอกก็ยังมึนงงไม่หาย จนลงมือกินอาหารพวกเขายังไม่อยากจะเชื่อว่ามารดาที่ไม่เคยเข้าครัวจะสามารถทำอาหารออกมาได้อร่อยถึงเพียงนี้

"พวกเจ้าพอจะกินได้หรือไม่" จ้าวเหยียนมองทั้งคู่อย่างคาดหวัง

สองพี่น้องสบตากันก่อนที่จะพยักหน้า " อร่อยมากเจ้าค่ะ/ขอรับ"

จ้าวเหยียนยิ้มอย่างดีใจ นางคีบอาหารให้น้องพี่น้องจนเต็มถ้วยแล้วมองพวกเขากินอย่างมีความสุข เคยพบเพียงในฝัน เมื่อได้พบอีกครั้งเช่นนี้นางอธิบายไม่ถูกว่ายินดีมากเพียงใด

"เฉิงเออร์ อิ่มแล้วหรือ" จ้าวเหยียนเห็นหนิงเฉิงรีบกินแล้ว ลุกขึ้น

"ข้าลืมต้มยาให้ท่านแม่ขอรับ" จ้าวเหยียนมองตามแผ่นหลังไปอย่างงุนงง ตอนนี้ตัวนางไม่มีความรู้สึกว่าร่างกายของนางกำลังล้มป่วย หรือเป็นเพราะนางย้อนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง อาการเจ็บป่วยจึงหายได้

หนิงเฉิงเดินเข้ามาพร้อมส่งถ้วยที่ภายในมีน้ำสีดำน่ากลัวให้จ้าวเหยียน นางกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อมองเด็กทั้งสองที่จ้องมาทางตนอย่างจับผิด

จ้าวเหยียนถอนหายใจ ก่อนที่จะยอมยกถ้วยยาดื่มอย่างรวดเร็ว หากดื่มช้านางกลัวจะอ้วกออกมาเสียก่อน เมื่อดื่มเสร็จก็รีบหาน้ำเพื่อดื่มตามอย่างรวดเร็ว กว่าลิ้นของนางจะหายขมก็ต้องดื่มน้ำตามไปเสียหลายถ้วย

จือลู่เมื่อเห็นมารดาดื่มยาหมดแล้วก็เข้ามาประคองนางเพื่อพาไปพักผ่อนภายในห้อง จ้าวเหยียนก็ยอมให้นางประคองอย่างว่าง่าย เมื่ออยู่เพียงลำพังในห้อง จ้าวเหยียนก็เริ่มตรวจสอบข่าวของภายในห้อง

นางอยากรู้ว่ามีเงินบ้างหรือไม่ จะได้ให้หนิงเฉิงไปหาซื้อเนื้อเพื่อมาทำอาหาร จ้าวเหยียนเปิดหีบข้างหัวนอนก็พบเพียงเครื่องประดับเท่านั้น เมื่อลองค้นไปด้านล่างก็เจอหยกพกรูปพยัคฆ์ที่สลักว่าเหยียนอยู่ นางหยิบขึ้นมาดูอย่างพิจารณา ภาพในหัวตอนที่หนิงห่าวมอบให้นางก็ปรากฏขึ้น แต่ความรู้สึกครั้งนี้เด่นชัดกว่าความฝันของนางมากนัก ก่อนที่นางจะเก็บไว้ที่เดิม

จ้าวเหยียนที่นั่งนอนภายในห้องจนเบื่อนางก็เดินออกไปด้านนอกเพื่อดูว่าเด็กทั้งคู่ทำอันใด หนิงเฉิงกับจือลู่กำลังช่วยกันทำความสะอาดเรือน จ้าวเหยียนจึงเข้าไปช่วยแม้สองพี่น้องจะเอ่ยห้ามก็ตาม

"แม่มิได้อ่อนแอเช่นที่พวกเจ้าคิด" จ้าวเหยียนเริ่มลงมือเช็ดถูพื้นท่ามกลางสายตาของจือลู่และหนิงเฉิงที่มองมาอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่ามารดามิได้เหนื่อยล้าเช่นทุกครั้งก็วางใจและกลับไปทำหน้าที่ของตน

ผ่านไปสองวันเหตุการณ์ที่จ้าวเหยียนกระทำทุกอย่างด้วยตนเอง เริ่มทำให้จือลู่และหนิงเฉิงเริ่มจะชิน จ้าวเหยียนเริ่มเขี่ยข้าวไปมาและมองเด็กทั้งสองอย่างสงสาร คงเป็นเพราะได้กินเนื้อน้อยครั้งนับจากที่จางเหล่ยจากไป พวกเขาจึงได้ผอมบางเช่นนี้

"พรุ่งนี้ขึ้นเขากันดีหรือไม่" สองพี่น้องตกใจจนอ้าปากค้าง เพราะเมื่อก่อนพวกตนอยากจะติดตามบิดาขึ้นเขามากเพียงใด ท่านแม่ก็ไม่เคยยอมให้พวกเขาได้ไปสักครั้ง แต่ครั้งนี้ถึงกับออกปากชวนขึ้นเขาด้วยตนเอง

"ไม่อยากไปหรือ เช่นนั้นแม่ไปคนเดียวก็ได้" จ้าวเหยียนเห็นทั้งคู่มีสีหน้าที่ประหลาดก็เอ่ยขึ้น

"ท่านแม่จะขึ้นเขาจริงหรือขอรับ" หนิงเฉิงเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจว่าเขามิได้หูฝาด

"จริง" หากตามที่นิยายเรื่องตกหลุมรักแม่สื่อตัวร้าย เป็นจริง ถังเช่าที่จือลู่จะเจอแล้วนำไปขายจนได้เงินมามากมายย่อมต้องมี นางจึงอยากไปดูให้เห็นกับตา นางถึงจะเชื่อได้ว่าเรื่องทุกอย่างอาจเกิดขึ้นตามนิยาย