หวนคืนฐานะเดิม

บทที่ 2

เมื่อคุณแม่ของเธอว่างสายไปแล้วจ้าวเหยียนก็กลับไปทำงานของนางอย่างมีความสุข เพียงได้ยินเสียงของแม่และความห่วงใยที่ท่านส่งให้เธอก็เหมือนได้ชาร์จแบตมีแรงกลับมาทำงานอีกครั้ง

"เหยียนเหยียน ข้ามีของให้เจ้า" หนิงห่าวที่เติบโตจนถึงวัยสิบเจ็ดหนาวส่งของในมือเขาให้นาง

"เจ้าให้ข้าหรือ" นางมองหยกพกในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย

"ข้าต้องไปฝึกที่ค่ายทหาร มิอาจปลีกตัวมาหาเจ้าได้เช่นเดิม เก็บไว้ให้ดี" เขาหยิบหยกพกที่มือของนางแล้วนำมาผูกที่เอวของนางอย่างอ่อนโยน

"ข้าทำเองได้ มิใช่เด็กเช่นเดิมเสียหน่อย" นางก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ยามนี้นางอายุได้สิบสองหนาวแล้ว แต่เขาก็ยังดูแลนางเหมือนตอนที่นางพบเขาเมื่อยามแปดหนาว

"หากมีใครมารังแกเจ้า เจ้าต้องรีบส่งข่าวบอกข้าทันที เข้าใจหรือไม่" หนิงห่าวจ้องหน้านางอย่างจริงจัง เมื่อเขารู้ว่าเสด็จพ่อจะส่งเขาเข้าไปใช้ชีวิตที่ค่ายทหารเขาจึงเป็นกังวลเรื่องของนาง

"ข้าเข้าใจแล้ว ท่านรักษาตัวด้วย" จ้าวเหยียนโบกมือลาหนิงห่าว และมองส่งเขาอย่างอาลัยอาวรณ์

จ้าวเหยียนเมื่อตื่นขึ้นมาก็รู้สึกวูบโหวงในอกอย่างประหลาด เหมือนนางไม่อยากจะแยกจากจากบุรุษผู้นั้น

จ้าวเหยียนเมื่อกลับถึงห้องของตนก็พบว่าหว่านหว่านนางกลับบ้านของนาง ทำให้คืนนี้นางต้องนอนเพียงลำพัง

"คุณหนูจ้าว ท่านจะเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชาที่จวนข้าได้หรือไม่" เซี่ยซูมี่ เอ่ยถามนางขึ้น

"ข้าต้องไปแน่นอนเจ้าค่ะ" จ้าวเหยียนรับปากซูมี่ ถึงทั้งคู่จะมิค่อยลงรอยกันแต่จะให้ปฏิเสธตรงๆก็คงจะไม่ดี

จ้าวเหยียนที่ใกล้ถึงวัยปักปิ่นความงามของนางก็แทบจะทำให้บุรุษทั่วเมืองหลวงต่างอยากจะแต่งนางเข้าจวนแต่เพราะมีองค์ชายห้า ฉีหนิงห่าว ที่ตามเที่ยวไปเที่ยวมาที่จวนจ้าวอยู่จึงไม่มีจวนใดกล้าจะส่งแม่สื่อมาทาบทาม

เซี่ยซูมี่นางพึงใจในตัวของฉีหนิงห่าว จนทำให้นางแสดงตัวเป็นปรปักษ์กับจ้าวเหยียนอยู่เสมอ ฉีหนิงห่าวที่รู้เรื่องว่าจ้าวเหยียนจะต้องไปงานเลี้ยงน้ำชาที่จวนตระกูลเซี่ยก็เอ่ยสำทับนางอยู่หลายครั้งให้นางระวังตัว เพราะอาจจะเกิดเรื่องกับนางได้

วันงานก็เป็นเช่นที่ฉีหนิงเฉิงกังวล สาวใช้ของซูมี่ตามจ้าวเหยียนเพื่อไปหาซูมี่ที่ศาลาริมน้ำ เพราะมีเรื่องจะพูดคุยด้วย ฉีหนิงเฉิงที่เพิ่งมาถึงก็แอบติดตามทั้งคู่ไปก็พบว่าสาวใช้ได้ผลักจ้าวเหยียนตกลงไปในน้ำ

เคราะห์ดีที่ฉีหนิงห่าวเห็นเหตุการณ์จึงได้ช่วยนางไว้ได้ทัน ซูมี่ที่เข้ามาเห็นก็แทบเสียสติเพราะบุรุษที่นางเตรียมไว้ได้กระโดดตามจ้าวเหยียนลงไปเช่นกัน แต่ไม่ทันจะถึงตัวจ้าวเหยียน ฉีหนิงห่าวก็พานางขึ้นจากน้ำมาเสียแล้ว

"กรี๊ดดดดดดดด" เสียงกรีดร้องของซูมี่ทำให้คนในงานเร่งออกมาที่เกิดเหตุ

ทั้งหมดที่มาถึงก็แทบจะล้มลงไปนั่งกลับพื้นด้วยความหวาดกลัว เพราะในมือของหนิงห่าวถือดาบที่เปื้อนไปด้วยคราบเลือด และจ้าวเหยียนที่ถูกประคองอยู่ในอ้อมแขนของเขา

"เกิดอันใดขึ้นพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายห้า" เสนาบดีเซี่ยที่เดินตามมาก็เอ่ยถามขึ้น

"บ่าวของคุณหนูเซี่ย ผลักเหยียนเหยียนตกน้ำ จวนเซี่ยควรหาคำตอบดีดีไว้ให้ข้า มิเช่นนั้น" หนิงห่าวชี้ปลายดาบไปที่เสนาบดีเซี่ย และซูมี่ ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยโทสะ

ก่อนที่เขาจะพาจ้าวเหยียนกลับจวน หนิงห่าวเดินไปใกล้ซูมี่จนนางถอยหลังด้วยความหวาดกลัวจนตกลงไปในน้ำ หนิงห่าวจึงถีบชายที่กระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยจ้าวเหยียนให้ลงไปช่วยซูมี่ขึ้นมา

เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เสนาบดีเซี่ยพูดไม่ออก เซี่ยซูมี่จำต้องแต่งให้ชายที่นางหามาแทนจ้าวเหยียนที่นางวางแผนไว้ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ฉีหนิงห่าวต้องเข้าวังเพื่อขอสมรสพระราชทานกับจ้าวเหยียน

จ้าวเหยียนตื่นขึ้นอย่างตกใจ เพราะเธอเหมือนคนที่สำลักน้ำจากการจมน้ำจริงๆ เธอลูบใบหน้าที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะความฝันที่เหมือนจริงดูดพลังของเธอไปจนหมด

เธอเหม่อมองไปทางหน้าต่างอย่างใจลอย และคิดทบทวนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น นางเหนื่อยกับเรื่องทั้งหมดที่ฝันวนเวียนอยู่กับเรื่องนี้ไม่จบสิ้นเสียที จึงคิดว่าหากกลับบ้านจะนำเรื่องราวไปบอกกล่าวให้พ่อกับแม่ของนางช่วยออกความคิด

และวันที่เธอได้หยุดพักเพื่อกลับบ้านก็มาถึง จ้าวเหยียนก็เก็บของแล้วขับรถกลับบ้านของเธอ เพียงแค่ถึงบ้านก็พบคุณแม่ที่ยืนรอรับเธออยู่ จ้าวเหยียนลงจากรถได้ก็ตรงเข้าไปสวมกอดด้วยความคิดถึง

"กินอะไรมาหรือยังลูก" ทั้งคู่เดินพูดคุยกันเข้าไปในบ้าน จ้าวเหยียนที่กลับมาถึงก็ลืมเรื่องที่นางจะเล่าให้แม่ของเธอฟังไปเสียสนิท

จ้าวเหยียนใช้ชีวิตกับครอบครัวของเธอจนวันหยุดหมดลง เธอก็เดินทางกลับหอพักที่ปักกิ่งของเธอ ระหว่างที่เธออยู่ที่บ้านก็ไม่เคยฝันเรื่องที่เกิดขึ้นในยุคโบราณอีกเลย เธอจึงลืมเรื่องที่เธอฝันมาตลอด

"เหยียนเหยียน ข้ารักเจ้ายิ่งนัก ข้าจะมีเจ้าเพียงหนึ่งเดียวจวบจนชั่วชีวิต" จ้าวเหยียนและหนิงห่าวที่อยู่ในชุดแดงมงคลภายในห้องหอ

ภาพเหตุการณ์ต่างๆที่นางใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่ภายในตำหนักของหนิงเฉิงจนฮ่องเต้พระประชวรอย่างหนัก แต่ยังไม่ได้แต่งตั้งองค์รัชทายาท เหล่าองค์ชายทั้งหลายก็เริ่มเตรียมการของตนเอง

"เหยียนเหยียน เจ้าคงต้องหลบออกจากเมืองหลวงไปเสียก่อน" หนิงห่าวเดินเข้ามาหาจ้าวเหยียนที่นั่งเล่นกับบุตรสาวอยู่ในเรือนด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

"เพราะเหตุใดเจ้าคะท่านพี่" จ้าวเหยียนให้แม่นมหยุนพาจือลู่ออกไปแล้วเอ่ยถามหนิงห่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง