“ทำไมเธออ่อนไหวง่ายขนาดนี้” เสียงเข้มเอ่ยลอดไรฟัน แค่เขาไล้เลียซอกคอเธอไม่เท่าไหร่ ร่างกายเธอก็ร้อนรุ่มจนปล่อยกลิ่นหอมยั่วยวนออกมาเสียขนาดนี้แล้ว...กลิ่นหวาน ๆ นี้ยังติดจมูกเขาอยู่เลย เช้านี้เธอก็เล่นงานเขาอีกแล้ว
สาวน้อยส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน "เหมยเปล่านะคะ"
"อ่าส์…เลิกส่งกลิ่นยั่วยวนกันสักที" นิลกาฬครางต่ำ ก้มหน้าหล่อเหลือร้ายซุกลงข้างซอกคอสาวน้อย กลิ่นของเธอราวยากล่อมประสาทชั้นดีทีเดียว มันกำลังมอมเมาเขา ทำให้เขาไม่อาจปล่อยเธอไปไหนได้
“เหมยไม่ได้ทำอะไรนะคะ” เหมยได้แต่นอนนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน เพราะเจ้าของไร่เพลิงพนากำลังนอนทาบทับอยู่บนตัวเธอลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดซอกคอของเธอ ทำสาวน้อยสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
"คุณเป็นอะไรคะ ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนี้" สาวน้อยถามน้ำเสียงสั่นกลัว เมื่อได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ของเขา
"อยาก…" นิลกาฬครางตอบ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จทว่าตอนนี้ร่า
