“ไม่เอาพี่! ผมจะอยู่ยังไง พี่เป็นเสาหลักของเรานะ ถ้าพี่ตายไปไร่ของเราล่ะ พวกพ้องของเราล่ะ พี่จะทิ้งผมไปแบบนี้ไม่ได้ ผมไม่เหลือใครแล้ว พี่! ฮึก...ฮือ พี่! พี่อย่าทิ้งผมไปทั้งแบบนี้” ตรีศูลร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย พวกเขาเหลือกันแค่สองพี่น้องเท่านั้น ถ้าอคินตายไปเขาจะอยู่อย่างไร
“แฮ่ก ๆ เหมย...เธอเองก็ไม่ต้องฝืนอะไรนะ สงครามที่มีมานานวันนี้มันรู้ผลแล้ว เธอเองก็ไม่ต้องสละตัวเองเพื่อเราหรอก ฉันจะหาทางทำลายพันธะให้ เธอก็เตรียมกลับไปหาครอบครัวเถอะ” นิลกาฬเองก็บาดเจ็บจนเกินกว่าจะรักษาสภาพของตัวเองเอาไว้ได้ เกล็ดสีดำที่ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นมาตามท่อนแขน บาดแผลของรอยแผลเป็นที่แผ่นหลังปริและมีหยาดเลือดเยิ้มจนเสื้อที่สวมอยู่ชุ่มโชก พอมาคิดดูดี ๆ แล้ว เขาก็ไม่ควรฝืนใจให้เธอต้องมาอยู่ที่นี่...กับเผ่าพันธุ์ที่ต่างจากเธออย่างสิ้นเชิง
“ไม่ค่ะ! กัดเหมยสิ ถ้ากัดแล้วคุณจะไม่เจ็บ ฮึก...ฮือ...คุณนิล! ทำไมถึงพูดแบบน
