คามิน(หวง)รัก เมียเด็ก

ตอนที่ 2 ใจเต้นแรง

ครืด!! ครืด!! ครืด!!

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตอยู่นั้น โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของฉันมันก็ส่งเสียงร้องขึ้นมา แล้วพอยกขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นยัยกุ๊กไก่ที่โทรเข้ามาเวลานี้

สายเรียกเข้า กุ๊กไก่

“มีอะไรคะ? โทรหาฉันเวลานี้เนี่ย” ทันทีที่กดรับสาย ฉันก็กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ทันที

(จะโทรถามว่าแกนอนยัง?)

“ยังไม่นอน แกมีอะไร คงไม่ได้โทรมายกเลิกนัดฉันวันพรุ่งนี้ใช่ไหม” ถ้ามันตอบว่าใช่นะ ฉันจะทุบมันให้หลังหักจริงๆด้วย

(เปล่าจ้ะ กะจะโทรมาชวนไปเที่ยวอ่า สนใจไหม?) เที่ยวงั้นเหรอ เที่ยวเวลานี้ก็คงจะไม่พ้นสถานที่อโคจรแน่ๆ

“ที่ไหน?”

(เคเอ็มผับ อยู่ใกล้ๆกับคอนโดฉันนี่แหละ จะไปไหม แต่ต้องบอกก่อนนะว่าที่นั่นคนเยอะมาก ถ้าจะไปฉันจะโทรบอกเพื่อนฉันที่เป็นผู้จัดการอยู่ที่นั่นจองโต๊ะไว้ให้) ฉันหันไปมองนาฬิกาที่ตอนนี้บ่งบอกว่าสองทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ถ้าคำนวณเวลา ฉันก็น่าจะถึงที่นั่นสามทุ่มนิดๆ

“โต๊ะมันจะว่างอยู่เหรอวะ? แล้วจะให้ฉันไปนอนที่ไหน?” คือคอนโดยัยกุ๊กไก่ก็ไม่ได้ป่ะ เพราะว่ามันอยู่กับผัวมัน ส่วนคอนโดฉันที่จะย้ายเข้าไปก็เหมือนจะยังไม่ได้ทำความสะอาด

(เมื่อกี้ทักไปถามยัยเจนนี่มันบอกว่าโซนวีไอพีว่างอยู่นะ คือถ้าแกจะไปฉันจะได้บอกมันให้จองโต๊ะไว้ให้ไง ส่วนเรื่องที่นอนแกไม่ต้องห่วงจ้ะ เพราะที่นั่นมีบริการห้องพักด้วยนะ ถ้าเมาก็เปิดห้องนอนไปเลย) มีบริการห้องพักด้วยงั้นเหรอ ดีเหมือนกันนะ เพราะฉันก็คงจะไม่ขับรถกลับมานอนที่บ้านแล้ว

“งั้นก็ให้เพื่อนแกจองเลย เราไปกันสองคนใช่ไหม?”

(อาฮะ ไปกันสองคนนี่แหละ เพราะพรุ่งนี้พี่แม็กซ์เขามีประชุมกับหัวหน้างานตอนเช้า แต่เดี๋ยวตอนไปฉันจะให้พี่แม็กซ์เป็นคนไปส่ง ส่วนแกก็ตามโลเคชันไปนะ เดี๋ยวจะปักหมุดเอาไว้ให้)

“โอเคได้ งั้นเดี๋ยวอีกสิบนาทีฉันจะออกไปนะ” ที่บอกว่าอีกสิบนาทีจะออกไปเพราะตอนนี้ฉันต้องแต่งหน้ากับหาชุดใส่ก่อนไง

(จ้ะ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ บาย)

หลังจากวางสายยัยกุ๊กไก่ ฉันก็รีบแต่งหน้าแล้วก็หาชุดใส่ ซึ่งฉันทำเวลาไปแค่สิบนาทีอย่างที่บอกมันจริงๆ

“นับดาว นั่นลูกจะไปไหนจ้ะ” ทันทีที่ฉันเดินลงบันไดมา เสียงแม่ที่นอนดูละครหลังข่าวตรงกลางห้องโถงก็ดังขึ้นมา

“ไปเที่ยวกับยัยกุ๊กไก่ค่ะ คืนนี้นับดาวไม่กลับบ้านแล้วนะ จะนอนที่คอนโดยัยกุ๊กไก่เลย”

“เดี๋ยวๆ สิ ทำไมถึงได้รีบร้อนขนาดนั้น แล้วนี่จะไปเที่ยวที่ไหนกัน”

“ผับแถวๆคอนโดยัยกุ๊กไก่นั่นแหละค่ะแม่ เดี๋ยวนับดาวไปก่อนนะคะ รักแม่นะ” ไม่รอให้แม่ได้พูดอะไร ฉันก็รีบใส่รองเท้าแล้วเดินตรงไปที่ลานจอดรถทันที

ด้านคามิน

KM PUB 21.15 น.

“ไงครับ วันนี้โผล่หัวออกมาได้เหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามเพื่อนรักอย่างเพทายที่ตอนนี้เดินมาหาเขาที่กำลังนั่งดื่มคนเดียวอยู่ตรงที่ประจำ

ที่เขาถามไปแบบนั้น เพราะตั้งแต่ที่เพทายมีเมียเป็นตัวเป็นตน เขาก็แทบจะไม่เห็นหัวมันอีกเลย

ยิ่งองศา รายนั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะตั้งแต่ที่พราวฟ้าคลอดลูกชายออกมา เขาก็แทบไม่มีโอกาสได้นั่งดื่มกับมันอีกเลย

“คิดถึงมึงไง เหงาไหมนั่งดื่มคนเดียว”

“ไม่เหงาครับ เดี๋ยวก็มีสาวๆมานั่งดื่มกับกู”

“งั้นกูกลับแล้วนะ”

“……..” คามินไม่ได้ตอบกลับเพทายแต่อย่างใด เพียงแค่งใช้สายตามองหน้าเพื่อนด้วยความเอือมระอา

“มึงจะไม่ห้ามกูหน่อยเหรอวะ?”

“ห้ามทำไม อยากกลับก็กลับครับ กลับไปดูดนมเมียมึงเลยไป”

“หึ หน้ามึงนี่งอนเป็นตุ๊ดไปเลยนะ ” เพทายว่าพลางหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาตัวที่อยู่ตรงข้ามกับคามิน ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบขวดเหล้ามาเทใส่แก้วเปล่าที่วางอยู่ตรงหน้าของตัวเอง

“พวกมึงแต่ละคนนะ มีเมียมีลูกแล้วลืมกู”

“กูไม่ได้ลืมครับ แล้วกูก็ยังไม่มีลูกโว้ย มีแค่เมีย”

“เออ ทั้งมึงทั้งไอ้องศานั่นแหละ พอกันเลย”

“มึงก็หาเมียเป็นตัวเป็นตนสักทีดิ จะได้รู้ว่าการมีเมียมันดีแค่ไหน”

“เมื่อก่อนกูว่ามึงไม่ได้พูดแบบนี้นะไอ้เพทาย”

“นั่นมันเมื่อก่อนไง แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนไปแล้วมึงเองก็เห็น อีกอย่างมีเมียเด็กมันทำให้รู้สึกคึกคักตลอดเวลาเลยนะ ไม่เชื่อมึงก็ลองหาเมียที่เด็กกว่าสักคนสิวะ จะได้รู้ว่ามันวิเศษแค่ไหน”

“แต่กูว่าการไม่มีเมียมันวิเศษกว่าอีกนะ อยากควงใครก็ควง อยากเอาใครก็เอา เดี๋ยวมึงดูคืนนี้นะ กูจะจัดสาวสวยโต๊ะนั้นให้ได้เลย” คามินพยักพเยิดหน้าไปทางโต๊ะตรงหัวมุมที่อยู่ใกล้ๆกับบันได ที่ตอนนี้มีแต่สาวๆ สวยๆนั่งดื่มกันอยู่สามสี่คน

“หึ กูไม่สงสัยเลยนะ ว่าทำไมแม่มึงถึงให้มึงไปดูตัวแทบจะทุกเดือนแบบนี้” สิ่งที่เพทายพูดเมื่อกี้ ทำเอาคามินถึงกับยกแก้วเหล้าที่อยู่ในมือขึ้นดื่มจนหมดแก้ว เพราะเขาเองก็เริ่มเบื่อที่จะต้องไปดูตัวผู้หญิงที่แม่เขาหามาให้แล้วเหมือนกัน

และในขณะที่คามินยกขวดเหล้าขึ้นมาเทใส่แก้วที่วางอยู่ตรงหน้าของตัวเองนั้น เสียงของเพทายก็ดังขึ้นมา

“ไอ้คามิน มึงดูทางบันไดดิ โคตรสวยเลยว่ะ กูว่าคนนี้น่าจัดกว่าโต๊ะนั้นอีกนะ” สายตาคมจ้องมองไปยังทิศทางที่เพื่อนของตัวเองบอกเมื่อกี้ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับร่างบางที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา

เขาจะไม่อะไรเลย ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาเพิ่งคุยโทรศัพท์ไปก่อนหน้านี้ ที่สำคัญเธอคือคนที่เขาเจอที่บ้านเมื่อตอนเย็น

“นับดาว” เสียงทุ้มเผลอเอ่ยชื่อหญิงสาวออกมา จนเพทายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับอดที่จะถามไม่ได้

“มึงรู้จักเหรอ?”

อึกอึกอึก!!

คามินไม่ตอบคำถามเพื่อนของตัวเอง แต่กลับยกแก้วเหล้าที่เพิ่งจะชงเสร็จเมื่อกี้ขึ้นดื่มทีเดียวจนหมดแก้วเหมือนเดิม

“เฮ้ย ไอ้ห่า ดื่มขนาดนั้นเดี๋ยวก็ได้เมาตายห่ากันพอดี”

“คนอย่างกูไม่เคยเมา มึงเองก็รู้” ปกติคามินเป็นคนที่คอแข็งมาก ต่อให้ดื่มมากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเมาเลยสักครั้ง

“ครับไอ้คนเก่ง กูจะคอยดู” เพทายเลิกสนใจเพื่อนของตัวเอง ก่อนจะหันมาสนใจแก้วเหล้าที่อยู่ในมือแทน

และในขณะที่ทั้งสองคนกำลังนั่งดื่มกันอยู่นั้น จู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาหาที่โต๊ะ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าของคามิน

“ขอโทษนะคะ พอดีเพื่อนฉันให้มาขอเบอร์คุณค่ะ”

“เพื่อนคนไหนครับ?” ชายหนุ่มเจ้าของความสูง187 เซ็นติเมตร ที่มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ เพราะปกติเขาก็เป็นคนที่พูดจาสุภาพกับผู้หญิงทุกคนอยู่แล้ว

“คนนั้นค่ะ ที่ใส่ชุดสีแดง” คามินมองไปที่โต๊ะ ที่เขาเล็งเอาไว้เมื่อกี้ แต่จู่ๆสายตาก็ไปปะทะเข้ากับดวงตาคู่สวยของหญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไป ซึ่งกำลังมองมาทางเขาพอดี พลันหัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมา

“เอ่อ เอาไว้โอกาสหน้านะครับ พอดีช่วงนี้โทรศัพท์ผมพัง”