“นะ พรรนี ถือว่าพี่ขอ ช่วยพี่เถอะ พี่ไม่อยากอยู่กับพี่นนท์แล้ว อยู่ไปก็ไร้ความหมาย” สา หญิงรุ่นพี่คร่ำครวญร้องไห้
“พี่สา ใจเย็นก่อนนะ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน” พรรนีปลอบใจ
“มันซ้อมพี่ พี่ไม่ทนแล้ว พี่จะหนีไปอยู่บ้านแม่ แต่พี่ก็กลัวมันจะตามไป พรรนีช่วยอะไรพี่อย่างได้ไหม เขียนจดหมายลาให้หน่อย พี่จะหลอกมันว่าหนีไปกับผู้ชาย มันจะได้ไม่ไปตาม!”
“พี่สา มันจะดีเหรอพี่”
“ดี พี่เขียนหนังสือไม่ออก ช่วยพี่เถอะนะถือว่าเอาบุญ แต่นีอย่าบอกใคร แม้แต่โส”
…
“โส โส เห็นพี่สาไหม พี่สาโทรหาฉันบอกว่ากำลังหนีพี่นนท์” พรรนีรีบวิ่งไปหาโสภาที่เดินมาพอดี
“เห็นสิ อยู่หลังแกไง” โสภาพูดเสียงเย็น
เมื่อพรรนีหันไปข้างหลังก็เห็นสายืนถือก้อนอิฐแล้วเธอก็ถูกตีเข้าที่หัวอย่างจังก่อนจะตกสะพานแล้วลอยไปกับ
สายน้ำ…
…
“โชคดีที่ตากับยายเขามาเจอแม่ติดที่โขดหิน พวกแกเลยพาแม่ไปรักษา แต่แม่ก็ความจำเสื่อม…” พรรนีเล่าเรื่องของเธอให
