"นายเองก็มีใช่ไหม.. มุมมืดของนายน่ะ" เธอเอ่ยถามเขาเสียงแผ่ว มองหน้าเขานิ่ง และตอนนั้นที่เขาจ้องหน้าเธอกลับพร้อมกับเอ่ยเสียงนิ่งเรียบ
"หรือจะลองเจอ?"
ปิ่นมุกนิ่งไป ไฟดูจริงจังในน้ำเสียงจนเธอไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไป อีกทั้งเขายังเคลื่อนไหวร่างกายเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังโดนเขาคุกคามด้วยความร้อนแรงผ่านทางร่างกายแกร่ง มัดกล้ามเขาเคลื่อนไหวไปตามจังหวะการหายใจ ดวงตาเธอเหมือนจะซ้อนทับภาพของเสือที่กำลังจู่โจมเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น จนกระทั่งเขาเคลื่อนตัวเข้ามานั่งตรงหน้าในระยะห่างเพียงเอื้อมมือเท่านั้น
พลันวินาทีต่อมาใบหน้าหล่อกลับเลื่อนใกล้เข้ามาเสียจนคนตัวเล็กตัวแข็งทื่อ สายตานักล่าของเขาทำเธอแทบจะกลั้นหายใจอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาของเขาดำมืดราวกับท้องฟ้าในคืนไร้ดาว
"ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็กลัวแล้วว่างั้น?"
เขากระซิบชิดใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะเลื่อนใบหน้าออกแล้วส่งยิ้มมุม
