ควันบุหรี่สีขาวลอยคละคลุ้งในอากาศ ร่างกำยำนั่งอัดบุหรี่เข้าปอดและปลดปล่อยมันออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น สายตาเหลือบมองท้องฟ้าที่อากาศโปร่งใสไร้เมฆในวันนี้ สายตาเขาเฉยชาแบบนี้มาหลายวัน รู้สึกเบื่อทั้งที่เพื่อนเขาชวนออกไปนอกบ้านไม่เว้นแต่ละวัน
เขาไม่ได้กลับบ้านมากี่วันแล้วยังไม่นับเลย แม่โทรหาเขาทุกวันให้กลับมาช่วยงานที่ร้านข้าว แต่เขาไม่มีอารมณ์กลับไปแม้แต่น้อย กลัวว่าจะแสดงสีหน้าไม่ดีออกไปให้ลูกค้าของแม่เห็นเลยเลือกที่จะไม่ไป
"โหไอ้เหี้ยไฟ มึงหยุดดูดบุหรี่จัดแบบนี้ดิ ขนาดกูสูบจัดยังไม่เท่ามึงทุกวันนี้เลย มะเร็งจองปอดแล้วมั้ง จะตายห่าก่อนแก่กูว่า" ไอ้บิวที่นั่งอยู่อีกฝั่งนั่งเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วงปนสงสาร
แต่โทษทีเหอะเขายังไม่ตาย ถึงแม้ตอนนี้จะเข้าใกล้สภาพนั้นเต็มทนก็ตาม
"เรื่องของกู" เขาเอ่ยตอบพลางขยี้บุหรี่ส่วนที่เหลือลงบนโต๊ะหินอ่อนใต้หอพัก เขาเพิ่งกลับจากทำรายงานกลุ่มที่ค้า
