“คุณป้าค่ะ งั้นเดี๋ยวจันไปตักต้มยำใส่หม้อไฟเลยแล้วกันนะคะ” นารีหันไปยิ้มเอ็นดูกับจันทิมา ที่ทำให้การกลับมาเมืองไทยในรอบยี่สิบกว่าปีของเธอช่างมีความสุขยิ่งนัก
“คุณแม่ขา” เสียงมาก่อนตัว วิกกี้วิ่งเข้าไปกอดนารีและหอมแก้มซ้ายแก้มขวามองแล้วน่ารักน่าเอ็นดู
“นี่อย่าเสียมารยาท ไหนเพื่อนที่จะพามาแนะนำให้แม่รู้จัก”
แท๊น แท๊น แท๊น เสียงดนตรีจากวิกกี้พร้อมมือที่ผายกว้างไปทิศทางที่ธมนกำลังเข้ามา “ธมนค่ะ เพื่อนหนูเองค่ะคุณแม่” ธมนยกพนมมือทำความเคารพ นารีมองธมนที่กริยานิ่งสงบมีสัมมาคารวะ
“สวัสดีจ๊ะ น้าก็พึ่งรู้ว่าวิกกี้มีเพื่อนเป็นคนไทยด้วย” ธมนไม่เอ่ยต่ออะไรกับประโยคนี้ เพราะเธอไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี
“คุณแม่ขา หนูหิวแล้วค่ะ กรุงเทพมหานคร รถติดมาก” วิกกี้เบี่ยงเบนความสนใจเพราะเข้าใจธมนดี
“นั่นไง หนูจันยกต้มยำออกมาแล้ว” การปรากฎตัวของจันทิมา ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันทีสำหรับธมน จันทิมา และเอกรินทร์
