“นี่คุณแม่ หัวใจมันอ่อนลงหรือยัง ท่านอธิการสามารถเอาชนะใจแกได้ยัง” ใบบัวเอ่ยถามเมื่อถึงเวลาพักกลางวัน ทั้งคู่กำลังนั่งทานอาหารที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย และจากวันที่ขนมหวานออกจากโรงพยาบาลมาจนถึงวันนี้ก็จะครบสามเดือนกว่าไปแล้วที่อชิระตามง้อขนมหวาน
มือที่กำลังเปิดกล่องอาหารที่อชิระห่อมาให้ทานทุกวันชะงักไปเล็กน้อย ก่อนขนมหวานจะเปิดกล่องอาหารต่อ
“ไม่รู้สิ”
“ยังไงคือไม่รู้ยะ จะว่าไปท่านอธิการก็เอาใจใส่แกมากเลยนะ เดินมาส่งที่ห้องเรียนทุกเช้า ตอนเย็นมายืนรอรับใต้ตึก ตอนกลางวันยังแอบๆ โผล่มาดู รู้ว่าเมียแพ้ท้องทานอาหารฝีมือคนอื่นไม่ได้ ก็ทำกับข้าวห่อมาให้กินทุกวัน สงสัยหลานฉันคงจะรักพ่อมากแน่ๆ หรือไม่ก็ช่วยพ่อทำคะแนนเอาใจแม่” ขนมหวานฟังแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้ายิ้ม
ลูกเธอนะ รักพ่อจะตาย กลัวพ่อง้อแม่ไม่สำเร็จหรือไงก็ไม่รู้ ถึงได้ช่วยกันร่วมแรงร่วมใจขนาดนี้
ส่วนเรื่องที่เขาเดินมาส่ง มารอรับและแอบแวะเ
