ขนมหวานเดินลงมาจากบันไดเพื่อออกไปเรียนอย่างเช่นทุกวัน แต่ที่แปลกไม่เหมือนทุกวัน คือเห็นอชิระนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นยังไม่ออกไปทำงาน ขนมหวานไม่ได้สนใจคนที่นั่งสไลด์หน้าจอโทรศัพท์แต่อย่างใด ไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรกับเขาดี ภาพของเธอกับผู้หญิงคนนั้นก็ฉายชัดเข้ามาตอกย้ำให้เธอรู้สึกแย่
รู้สึกแย่แล้วอย่างไร เธอทำอะไรได้อย่างนั้นเหรอ เธอกับเขามันคือเส้นขนานที่ยังไงก็บรรจบกันไม่ได้ อยู่คนละซีกโลกที่ไม่มีวันวนกลับมาหากัน อยู่ด้วยกันวันนี้ แต่สักวันก็ต้องจากกันอยู่ดี เขาก็ต้องมีครอบครัว มีภรรยา มีคนรัก ส่วนเธอก็คงต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ พร้อมกับแผลในใจที่ต้องรักษาให้หาย
“นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ ไม่เห็น” คนถูกกระตุ้นอารมณ์ผ่อนลมหายใจออกมา ขาที่กำลังจะก้าวพ้นประตูบ้านชะงักไป
ส่วนคนที่ถูกเมินก็ลุกเดินเข้ามาหาอย่างหงุดหงิด ไอ้เราก็นั่งรอตั้งนาน แทนที่เห็นจะทักทาย แต่นี่อะไรกลับเดินหนีไม่สนใจ มันใช้ได้ที่ไหน
