"บ้าจริง!" เขาสบถหัวเสียก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง และเขาก็พบกับกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งเขียนเบอร์โทรของเยลลี่ไว้ พายจึงกดต่อสายไปยังเบอร์ของหล่อนทันที
"ฮัลโหล"
"คิดไว้แล้วเชียวว่าคุณจะต้องโทรกลับมาหาเยลลี่" น้ำเสียงยั่วยวนของเยลลี่ทำให้พายยกโทรศัพท์ออกจากหูด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนจะตั้งสติและแนบโทรศัพท์เข้ากับใบหูอีกครั้ง
"คุณทราบหรือเปล่าว่าเวลอยู่ไหน?" พายถามกลับไปเสียงเรียบ
"แหม...โทรหาเยลลี่แต่ถามหาอีกคน น่าน้อยใจจริงๆ เลยนะคะ"
"ตกลงว่าคุณทราบหรือเปล่า ผมไม่มีเวลามาเล่นลิ้นกับคุณหรอกนะ"
"เล่นลิ้น? น่าสนดีนะคะ ถ้าอยากรู้ว่ายัยเวลอยู่ไหน คืนนี่คุณพายต้องมาหาเยลลี่ที่ผับตรงข้างบริษัทคุณ แล้วเยลลี่จะบอกความจริงทุกอย่าง" หล่อนบอกเขา
"กี่โมง?"
"สองทุ่มตรงค่ะ"
"ตกลง" พายตอบเช่นนั้นแล้วกดปุ่มวางสาย เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงาน
"เวลนะเวล เจอตัวเมื่อไหร่ได้เห็น
