พอช่วงที่คนในแผนกบัญชีมาครบและเตรียมเริ่มงานในยามเช้า ปานมาศค่อยๆ เทกาแฟในขวดใส่แก้วเยติพร้อมรอยยิ้ม เธอคงเริ่มต้นวันใหม่ได้ดีในยามเช้าแน่ๆ หญิงสาวซ่อนขวดไว้ในถุงผ้า เพราะแต่ละโต๊ะมีพาร์ทิชันกั้นเลยไม่มีใครรู้ว่ามีคนชงลาเต้มาให้เธอบ่อยๆ
“พี่ปาน” อยู่ๆ ธีรดลก็โผล่หน้ามาเรียกชื่อเธอ
“ว้าย ทิม พี่ตกใจหมด” ปานมาศเกือบฟาดหน้ารุ่นน้องไปแล้ว
“โทษๆ พี่ พอดีผมตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ”
“ตื่นเต้นอะไร”
“พี่เห็นช่อดอกไม้ยัง”
“นี่ไง” ปานมาศยกให้ธีรดลดูดอกโบตั๋นช่อขนาดกลางกลีบสีชมพูสวยสดไปใกล้ๆ หน้าคนให้
“ชอบหรือเปล่า”
“ชอบดอกไม้ แต่ไม่ได้ชอบคนให้ จบนะ”
“โหยพี่ ผมอุตส่าห์รวบรวมความกล้าเพราะเห็นพี่บอกคนแผนกอื่นว่าผมเป็นของพี่ ผมนึกว่าพี่จะมีใจนิดๆ เสียอีก”
“ฉันก็พูดเล่นกับสาวแผนกอื่นที่จะมาล่อลวงแกให้แรดจนไม่ตั้งใจทำงานแล้วไม่ผ่านโปรเท่านั้น ความจริงคือฉันไม่ได้คิดอะไรกับแก แล้วแกก็ห้ามคิดอะไรกับฉันด้
