ปานมาศรู้สึกทึ่งเล็กน้อยที่พ่อกับแม่ไม่ได้ต่อต้านการไปเจอจิตแพทย์ของเธอ จากที่เมื่อก่อนแค่เธอจะให้พ่อไปเจอแพทย์เพื่อพูดคุยกันเรื่องติดเหล้าพวกท่านไม่ยอมเพราะคิดว่าพ่อไม่ได้บ้า แต่พอปานมาศบอกว่าเธออยากเจอหมอทำไมไม่โดนขัด
พอนึกย้อนกลับไป ดวงตาของเธอพลันสว่างวาบ เมื่อวานคนที่บ้านต้องคิดว่าเธอเสียสติไปแล้วแน่ๆ มิน่าเล่าพวกเขาถึงดูแปลกไป
ก็ดีเหมือนกัน ให้รู้เสียบ้างว่าเธอไม่ใช่คนที่ต้องแบกรับเสมอไป ถ้าห้าวกันมาก เธอก็จะเป็นบ้าให้ดู
“ฮ่าๆ” ปานมาศแหงนหน้าหัวเราะ
“ปาน เบาๆ ลูก” ปวันรัตน์มองไปรอบๆ แล้วตีมือลูกสาว
“อุ้ยลืมตัวว่าอยู่หน้าห้องตรวจ” ปานมาศขยับตัวนั่งให้เป็นปกติ พวกเธอส่งบิดาเข้าสถานบำบัดแล้ว ปานมาศกับแม่เลยมาหาหมอต่อ ส่วนพี่ชายนั่งรถตู้กลับไปทำงานแล้ว...
“เป็นยังไงหมอให้ยาอะไรมากินไหมลูก”
“คือปานมียาของปานอยู่แล้วค่ะ ปานแค่อยากไปคุยกับหมอ” ก็สบายใจขึ้นจริงๆ เพราะเธอพูดคุยกับหมอ
