สัญญารักพ่อเลี้ยงมาเฟีย [คุณสิงห์]

ตุ๊บ! "คุณสิงห์..." บัวชมพูเอ่ยอย่างน้ำตาคลอเบ้า เมื่อโดนอุ้มเหวี่ยงมาบนกลางเตียงกว้าง มันรู้สึกเจ็บจนจุกเข้าในท้องน้อย หลังจากที่เธอและสิงห์ตกลงเซ็นต์เอกสารขึ้นชื่อว่า 'ทะเบียนสมรส' "ในเมื่อฉันก็เซ็นต์ให้ทั้งหมดแล้ว เธอยังจะเรียกร้องอะไรจากฉันอีกอย่างนั้นเหรอ?" ร่างสูงแหสะยิ้มเย้ยหยัน มองดูผู้หญิงอวดดีที่เคยบอกเลิกเขาเมื่อสี่ปีก่อนไปอย่างไม่มีเหตุผล แต่ไหงวันนี้กลับมาอ้อนวอนทั้งน้ำตา พร้อมจะทำทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ให้เขาต้องรำคาญอีก มือหนาคว้าเข็มขัดหนังกระตุกถอดจากกางเกงยีนส์ขายาวโดยทันที แล้วขึ้นกระโจมคล่อมใส่เรือนร่างอรชรในชุดเดรสสีขาวขับผิวผ่อง รวบสองข้อมือของบัวชมพูมารัดแน่น เอาขึ้นไปไว้อยู่บนเหนือศรีษะเล็ก "....." ใบหน้าสวยดุจปราณีตไปทุกส่วนเบี่ยงหันหนี กลั้นเม้มเรียวปากสีชมพูนุ่มอดทน เพราะตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกใดเหลืออยู่อีกแล้ว ต้องยอมทำอย่างเพื่อเอาชีวิตรอดจากครอบครัว "เคยโดนเอามาบ้างหรือยังล่ะ เผื่อของฉันมันจะทำเธอจุกจนรับไม่ไหว" ฝ่ามือหนาบีบเข้าสองแก้มเนียนให้เธอหันหน้ามารับฟังถ้อยคำดูแคลน จงใจตราใส่ใบหน้าสวยที่เขาไม่เหลือแม้แต่ความรักใดให้เลย "อย่ามาดูถูก!" บัวชมพูกัดฟันพูด เธอต้องข่มความเจ็บใจไว้มากแค่ไหน "ตรงไหนที่ฉันดูถูกเธอ มันก็เรื่องจริงทั้งนั้น คงจะผ่านผู้ชายมาเยอะอยู่แล้วแหละ ไม่งั้นจะเอาตัวมาแลกทำไม! "อยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ ยังไงบัวสู้พี่สิงห์ไม่ได้อยู่แล้ว" "เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกฉันว่าพี่อีก เป็นแค่เมียบนเตียงมันไม่ได้ต่างจากคนอื่นหรอกนะ อยากเรียกคำนี้ให้ฉันได้ยินอีก" "ต้องเรียกคุณสิงห์ใช่ไหมคะ..." ราวกับโดนมีดปลายแหลมจิ้มเข้าใส่ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายฉับพลัน เขาไม่เหลือเค้าโครงที่แสนดีแบบเมื่อก่อนเลย "ใช่ แต่ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะพิษสวาทตัวเธอหรอก..มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีสักอย่าง" "...." "ก็แค่เอาสนุกๆ อย่างมากรอบเดียวคงจะเบื่อแล้วก็ทิ้ง" "ค่ะ ตามใจคุณสิงห์เลยแล้วกัน...." ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายมันแทบแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี กับท่าทีของผู้ชายบนเรือนร่าง ที่ครั้งนึงเธอเคยมองว่าเขาเป็นคนที่แสนดีมาตลอด ถึงได้กล้ากลับมาขอความช่วยเหลือจากเขา แต่อีกฝ่ายกับยื่นข้อเสนอที่ต้องใช้เรือนร่างเข้าแลก "หึ..อย่าคิดจะเรียกร้องอะไรจากฉันทีหลังล่ะ เพราะฉันไม่อยากจะรับผิดชอบเรื่องอะไรที่มันเกี่ยวกับเธออีก" ลำคอหนาเปล่งเสียงหัวเราะเย้ย ก่อนจะชันตัวขึ้นมากระชากชุดเดรสบนร่างกายอรชรขาดลิ่ว ทำคนโดนเนื้อผ้าบาดผิวมีสีหน้าเจ็บแปลบ บราเซียร์ตัวน้อยโอบรอบเต้าเนื้ออกสีขาวเต่งตึง เว้นลงมาก็หน้าท้องแบนราบ บ่งบอกการดูแลเรือนร่างค่อนข้างดี "คงจะทำมาแพงสินะ เพราะกลัวฉันรู้ว่าเธอผ่านผู้ชายมาเท่าไหร่" เขาไม่รอช้าเช่นกันไล่ปลดเม็ดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีขาวบนกายกำยำต่อ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อลีนเป็นมัดๆ ของคนที่ชอบออกกำลังกายตลอดเวลา ถึงจะโน้มตัวลงมาบีบสองแก้มเนียนอีกครั้ง ให้คนใต้ร่างหันมารับแรงกระแทกจูบหนักๆ บดขยี้จูบลงไปซ้ำๆ ดูดดึงขโมยเอาความหวานในโพรงปากนุ่ม "อื้ออ..." บัวชมพูไม่กล้าส่งเสียงขัดขืน กลัวว่าถ้าสิงห์จะเปลี่ยนใจทำให้แผนการณ์ของเธอพังไม่เป็นท่า ต้องปล่อยให้คนใจร้ายช่วงชิงเอาน้ำหวานหนัก มันไม่ใช่ว่าเป็นจูบแรกเพราะเมื่อก่อนเขาเคยทำไปแล้วครั้งนึง ตอนนั้นแค่จูบสัมผัสเบาๆ ในช่วงเวลาที่ยังรู้สึกดีต่อกัน แต่ตอนนี้ดันเปล่าเลย สิงห์เริ่มเน้นความหยาบโลนมากขึ้น จนหน้าราบไปสัมผัสกับไรขนอ่อนจากใต้สะดื้อใหญ่ พอมองเห็นว่ามันลงไปลึกถึงขอบกางเกงยีนส์ "อื้มม.." มือหนายกไปคว้าขยำเต้าเนื้ออกอวบมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่จินตนาการเอาไว้ นวดเฟ้นจนมันแทบจะล้นทะลักออกมา ระหว่างที่ตะโบมจูบบนเรียวปากนุ่มให้คนรองรับซ่านแสบ มีรสคาวผสมคละเคล้ากับน้ำหวาน ให้เธอได้รับรู้ความเจ็บปวดในอดีตของเขาบ้าง แม้ว่าร่างอรชรจะทำตัวแข็งทื่อไม่ต่อสู้หรือขยับใดใด มันก็ไม่สามารถทำให้คนมีอารมณ์ขุ่นมัวจะหยุดบทปรารถนาลง รีบจัดการเลื่อนมือไปสอดใต้ด้านหลังนวลเนียน ปลดตะขอบราเซียร์ตัวน้อยออกไปโยนทิ้งสะเปะสะปะ "อื้ออ..คุณสิงห์.." ความเจ็บแล่นพล่านบริเวณลำคอระหงขาว เมื่อโดนคมเขี้ยวขบเม้มใส่ไร้การทนุถนอม ทำเธอเกือบจะดิ้นสู้แต่ต้องข่มใจนิ่งไม่กล้าจะต่อต้านทั้งที่กลัวเขามากๆ ใบหน้าหล่อเหลาไล่ขยับลงไปที่เนินอกขาว ลากลิ้นสากปาดเลียเหมือนกับว่าเธอเป็นชิ้นเนื้อชั้นดี ทำราชสีห์อย่างเขาหื่นกระหายในรสอาหาร ไม่สนใจคนถูกกระทำจะรู้สึกเช่นไร "ถ้าเธอดิ้นอีกนิดเดียว เตรียมตัวไสหัวออกจากห้องฉันไปได้เลย!" คนบอกผ่านอารมณ์ขุ่นมัวต่อว่าเสียงเข้ม ก้มหน้าใส่สองเต้าเนื้ออกสีชมพูอ่อนหวาน ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีขนาดคัพไซส์ที่ต่างจากเมื่อสี่ปีก่อน เด็กสาวที่เคยเรียบร้อยเวลานี้เติบโตเต็มวัยไปทุกส่วน ปากหยักก้มตะโบมดูดดุนใส่ยอดทับทิมสีอ่อน ดูดเคล้นอย่างหนักเมื่อภาพของวันวานมันแล่นเข้าในหัวสมอง เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามความคิดที่มันย้ำให้จำ "อึก! บัวเจ็บ..." เธอหลุดร้องบอกอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ ตอนที่คนใจร้ายตะบี้ตะบันใส่สองเต้าเนื้อสลับกันไปมา ทำคนอ่อนประสบการณ์บนเตียงปล่อยหยดน้ำตาใสใสลงข้างขมับเล็ก "แต่ฉันชอบนะเวลาที่เห็นเธอร้องไห้มันน่าสมเพชดี!" ร่างสูงเร่งรีบขยับตัวขึ้นมาปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก มองดูเรือนร่างอรชรไร้หนทางสู้ ยังมีรอยจ้ำเขี้ยวแดงๆ เต็มลำคอและสองเต้าเนื้ออกเปล่งปลั่ง ช่างน่าเวทนาสมกับที่เขารังเกียจจริงๆ "....." บัวชมพูเบี่ยงใบหน้าสวยหันหนี เพราะรู้ดีว่าขอความเห็นใจจากเขาคงไม่ได้ผล และเธอเองก็ไม่อยากมองจดจำช่วงวินาทีต่อจากนี้สักนิดเดียว มันทำให้รู้สึกว่าไร้ค่าต่างกับเมื่อก่อน ตอนที่สิงห์เคยเป็นคนรักแสนดีมากๆ ......................