3.ลักลอบ
512 Words
ตกดึก
ตลอดทั้งวันเขาไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันเข้าถึงตัวเลย ลูกน้องคนสนิทประกบซ้ายขวาตลอดเวลา จนตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว ถึงเวลาฉันต้องออกล่า อิอิ
แกร๊ก! แกร๊ก!
เหอะ! เขาล็อกห้อง ป้องกันตัวจากสาวน้อยอย่างฉันหรอ แต่ไม่ใช่ปัญหาของฉันหรอก
ติ๊ด! ๆๆๆ
ฉันกดรหัสเข้าห้องที่หลอกล่อมาจากขนมปัง บอกแล้วฉันเตรียมการมาดี แค่นี้ไม่คณามือไอริสหรอกน่า
"เธอจะเข้าห้องฉันง่ายไปแล้วนะ"เสียงเข้มดุดันดังขึ้นเพียงฉันแทรกตัวเข้ามาในห้อง เหมือนเขารู้อยู่ก่อนว่าฉันจะมา
"ก็มาหาสามีอะผิดตรงไหน"ฉันตีมึนเดินเข้าไป ไม่กลัวสิ่งได
"ผิดที่ฉันไม่ได้เป็นสามีเธอไง"เขากระตุกยิ้ม ลุกขึ้นเดินเข้ามาประชิดฉันอย่างรวดเร็ว จนฉันผงะถอยหลังด้วยความตกใจ
"นายอย่าปฏิเสธเลย เมื่อคืนเรา....กันแล้วนะ"ฉันบิดตัวเขินหน้าแดงซ่าน เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน
"ออกไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับคนอย่างเธอ"เขาบอกลอดไรฟัน ตาคมจ้องมอง รู้สึกถึงความหนาวเย็นขึ้นมาฉับพลัน
"....ไม่ไป"ฉันกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ก่อนจะบอกออกไป ต้องใจดีสู้เสือเข้าไว้ เขาแค่ขู่ไม่กล้าทำอะไรฉันหรอกมั้ง?
พรึ่บ!
อยู่ๆ ตัวก็ลอยขึ้นอย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกทีฉันก็อยู่บนอ้อมอกอ้อมใจเขาเรียบร้อย
"จะอุ้มไปเตียงหรอ^^"ฉันยิ้มหวานรีบยกมือขึ้นคล้องคอทันที ติดใจฉันแล้วล่ะซี่ อิอิ
พรึ่บ!
ปึก!
ฉีกยิ้มดีใจได้ไม่กี่วินาที ตัวฉันก็ล่วงลงพื้นแข็งๆ โดยไม่มีอะไรรองรับ
"โอ๊ยยย มันเจ็บนะ โยนลงมาได้ "โอดครวญลูบก้นตัวเอง จะอ่อนโยนกับฉันหน่อยก็ไม่ได้ แต่ก็อย่างว่าขนาดบนเตียงเขายังดุเดือดขนาดนั้น >///<
"ดีแค่ไหนฉันไม่โยนลงบันได อย่าเข้าห้องฉันอีก! ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน"
ปัง!
พูดจบก็เดินกลับเข้าห้อง ปิดประตูเต็มแรง ฉันที่นั่งอยู่กับพื้นรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเลย
"ไม่กลัวประตูพังบ้างรึไง"ฉันบ่นปากยื่น พยุงตัวเองลุกขึ้น มองประตูกำมือแน่น
"ฉันไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอกนะ! นายเตรียมใจไว้เลย! "ฉันตะโกนบอกไอ้มาเฟียใจดำ ก่อนจะพยายามใส่รหัสเปิดประตูเข้าไป แต่ก็ชะงักเมื่อบอดี้การ์ดตัวโตเดินขึ้นมายืนขวางประตู เฝ้าห้องเขาถึงสี่คน
"เหอะ! "ฉันเค้นยิ้ม ถึงกับต้องให้การ์ดมาเฝ้า เขากลัวฉันถึงขนาดนี้เลยหรอ จะมากไปแล้วนะฉันไม่ใช่ปีศาจสักหน่อย
"วันนี้ฉันจะปล่อยนายไปก็ได้ แต่อย่าฝันว่าฉันจะหยุดแค่นี้"ที่จริงก็กลัวไม่กล้าพูดดังด้วย ก็มีบอดี้การ์ดตัวโต ยืนหน้านิ่งถึงสี่คน แค่ฝ่ามือเดียวฉันก็สลบแล้ว กลับไปตั้งตัวที่ห้องก่อนดีกว่า
- Writer
