Part:เดม่อน
ผมนอนมองหน้ายัยปีศาจเจ้าปัญหาที่นอนเฝ้าไข้ผมไม่ห่าง ไอ้นิกบอกว่าเธอเป็นห่วงผมมาก ร้องไห้ด้วย กลัวผมตาย ได้ฟังแล้วก็ชื่นใจ อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นห่วง
ผมยื่นมือไปลูบแก้มนวลของเธอที่นอนฟุบอยู่ข้างๆ เตียง กำลังใจดีขนาดนี้ผมต้องหายแล้วแหละ ไอ้นิกบอกว่าหมอบอกผมพักผ่อนน้อยเกินไปร่างกายก็เลยน็อก ก็ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาผมแทบไม่ได้นอนเลยนี่
ตั้งแต่ยัยปีศาจไม่อยู่บ้าน ผมหงุดหงิดงุ่นง่าน ใครทำอะไรก็ไม่ถูกใจไปเสียหมด จึงต้องไปตามตัวกลับมา แล้วทำอะไรบ้าๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้น มันไม่ใช่นิสัยผมเลยสักนิด
"อื้อออ"ยัยนั่นขยับหน้าถูไถกับมือผมหลับตาพริ้มน่ารัก ก็ไม่รู้อีกนั่นแหละว่ายัยนี่น่ารักขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
"อ่ะ! นายฟื้นแล้วหรอ"อยู่ๆ เธอก็สะดุ้งตัวแรง ลืมตาลุกขึ้นมองผมท่าทางดีใจ
"อือ"ผมตอบในลำคอ มองหน้ายัยเด็กปีศาจที่วันนี้น่ารักผิดปกติ
"ฉันเรียกหมอให้น
