ภายในโรงพยาบาลประจำอำเภอเล็ก ๆ เสียงร้องโอดโอยที่ดังออกมาจากห้องคลอด เป็นเสียงของความทุกข์ทรมานที่คนเป็นแม่เท่านั้นที่จะเข้าใจความรู้สึกนี้ได้ เขมิกากำลังจะให้กำเนิดลูกสาวที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของอมรฤทธากูลในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ความหวาดกลัวพร้อมกับความดีใจตีตื้นขึ้นมาพร้อมกัน แต่เมื่อคิดถึงใบหน้าผู้เป็นย่าที่จากลาไป กลับทำให้เธอมีแรงฮึดสู้จะเบ่งคลอดลูกสาวตัวน้อยที่จะเข้ามาเติมเต็มชีวิตที่เหลืออยู่ในวันพรุ่งนี้ของเธอให้สดใส ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในกายไม่ได้เจ็บเท่ากับความเสียใจที่พ่อของลูกเคยทำกับเธอมาก่อน เสียงหวีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงร้องโอดโอยที่ดังมานานหลายชั่วโมงตั้งแต่รุ่งสาง ความโดดเดี่ยวที่กำลังเกาะกินหัวใจทำให้เธอต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีเฮือกสุดท้ายคลอดลูกสาวออกมาได้จนสำเร็จ
"อุแว๊ อุแว๊...."
เขมิกาได้ยินเพียงแค่นั้นก็ต้องทำให้เธอร้องไห้ออกมาอีกครั้งแทบขาดใจ เธอทำส
