ธามธาราเดินเข้ามาภายในบ้าน ยืนเผชิญหน้ากับบิดา พร้อมกับยิ้มทักทายเล็กน้อย คุณกฤษณะจ้องมองลูกชายด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
"สวัสดีครับพ่อ"
"แกมาตั้งตอนไหน ทำไมไม่ได้ยินเสียงรถล่ะ"
"พ่อคงมัวแต่คุยกับแม่เลยไม่ได้ยิน ผมมาถึงสักพักแล้วล่ะ"
"แล้วมาทำไม แกเพิ่งแต่งงานไปไม่ใช่เหรอ เมียแกปล่อยให้ผัวห่างสายตาด้วยงั้นสิ?"
"พ่อกำลังพูดประชดผมเหมือนแม่อีกคนแล้วสินะ"
"ฉันก็แค่ถาม ความจริงมันก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือไง แกถึงไม่เคยมีเวลาจะตามหาเขมิกากับลูกเลย"
"ใครว่าผมไม่หาล่ะพ่อ ก็หาแล้วแต่มันไม่เจอ คงต้องรอเขาติดต่อมาเท่านั้นแหละ ผมก็ห่วงลูกนะพ่อไม่ใช่ไม่ห่วง แม่เขาจะดูแลได้ไหมใครว่าผมไม่กังวล ลูกผมทั้งคนนะผมก็เครียดไม่ต่างกับพ่อและแม่หรอก"
"เครียดเหรอ ขนาดว่าเครียดนะแกยังจัดงานแต่งใหญ่โตได้เลย ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใครทั้งนั้น ทั้งที่แกก็เพิ่งสูญเสียย่าไปไม่ทันครบร้อยวันด้วยซ้ำนะธาม"
ธามธารามีสีหน้าส
