“ยัยพลอย ทำไมถึงมาสภาพแบบนี้ล่ะ” เกรซถามเพื่อนสาวของตนที่ถูกเรียวตะ คู่หมั้นของพลอยใส ได้อุ้มเธอในท่าเจ้าสาวมายังโต๊ะอาหาร แถมยังใส่เสื้อแขนยาวขายาวอีกด้วย
“เออ คือ ว่าฉันข้อเท้าแพลงนิดหน่อยน่ะเลยเดินไม่สะดวก แล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อยอ่ะ”
“จริงเหรอแก แล้วเป็นอะไรมากไหม ให้พี่ไรอันช่วยดูให้ไหม??” เกรซถามออกมา แต่ทว่าหญิงสาวกลับส่ายหน้า และซุกใบหน้าเขาไปยังแผลงอกแกร่ง จะให้เธอบอกเพื่อนได้ยังไงล่ะว่า โดยชายหนุ่มที่อุ้มมากินเธอไปทั้งตัวจนหมดเรี่ยวแรง มันต้องน่าอายมากแน่ๆ ขืนให้พี่ไรอันว่าที่คุณหมอดูอีก เธอจะเอาหน้าบางๆ ของเธอไปซุกไว้ที่ไหน
“มะ ไม่เป็นอะไร ไม่ต้องให้พี่ไรอันดูหรอก ฉันโอเคขึ้นแล้ว เรารีบทานข้าวและแยกย้ายกันไปนอนดีกว่า เพราะพรุ่งนี้เราต้องไปดำน้ำดูปะการังอีก” พลอยใสพูดออกมา
“จริงด้วยสิ ว่าแต่พลอยเถอะ แกจะเดินไหวเหรอ เรายกเลิกกันดีไหม กลัวว่าแกจะอาการหนักไปมากกว่านี้”
“ใช
