“ขอบคุณนะคะ อุตส่าห์ซื้อยามาให้”
“นี่จ๊ะ” เขายื่นถุงยาให้ “มีทั้งยาทาแก้คัน และก็ยาแก้อักเสบ”
เธอรับถุงยามาด้วยสีหน้าออดอ้อนนิดๆ ชายรุ่นพ่อรุ่นลุงเห็นแววตาใสซื่อแบบนี้แล้วเสร็จทุกราย ไม่เอ็นดูเอ็นใจก็ให้มันรู้ไปสิ
“หนูไม่รู้จะตอบแทนลุงยังไงดี” เธอแค่จะสื่อว่า เด็กสาวบ้านจนอย่างเธอคงตอบแทนอะไรลุงไม่ได้หรอก เพราะเธอมีแค่ตัวกับหัวใจ ไม่มีของมีค่าอะไรเลยสักอย่าง หากเขาต้องการสิ่งตอบแทนล่ะก็ คงมีแค่ร่างกายเท่านั้นล่ะ ที่พอจะชดใช้บุญคุณในครั้งนี้ได้..
“ไม่เป็นไรน่า” ปากบอกไม่เป็นไร แต่หัวใจเต้นกระหน่ำ หากเด็กสาวไม่ชอบติดหนี้หรือค้างบุญคุณใคร เจ้าหล่อนจะต้องหาทางจ่ายให้เขาจนได้นั่นแหละ “เราคนครอบครัวเดียวกันนี่นา จริงมั้ยจ๊ะ”
“แต่หนูไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร” นั่นปะไร ยายสอนเจ้าหล่อนมาดี เพราะของฟรีไม่ได้มีในโลก “หนูอยากจ่ายค่ายาให้ลุงชาติค่ะ”
ขาดคำนั้น... เด็กสาวสายตาซ่อนร้ายเหมือนมีแผ
