คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน

ชาบูหวาน

"ว้าว~"

สาวน้อยร้องว้าวทันที เมื่อพนักงานยกถาดเนื้อวากิวมาเสิร์ฟ ข้าวหอมตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างมาก ไม่ใช่เธอไม่เคยกิน แต่เธอมักติดนิสัยตื่นเต้นกับสิ่งที่ชอบ แม้ว่าจะพบเจอกี่ครั้งก็จะยังคงทำนิสัยแบบเดิมไม่หาย

ร้านที่พายุพาเธอมาอยู่ในห้างขนาดใหญ่ เป็นร้านหรูที่ทานครั้งหนึ่งกระเป๋าเบาไปเลยทีเดียว แต่ไม่ใช่กับเขา อะไรที่อร่อยหรือดีไม่ว่าจะถูกจะเเพงถ้าให้ข้าวหอมแล้ว เขาไม่ลังเลแน่นอน

"น่ากินใช่ไหมล่ะ"

พายุเลือกเเบบโต๊ะวีไอพี ซึ่งอยู่ในห้องเดี่ยวมีแค่เขาสองคน ตอนเเรกคนตัวเล็กก็ไม่ยอมอยากนั่งทานที่ๆมีคนเยอะจะได้อร่อย ตรรกะอะไรก็ไม่รู้เขาเองก็เข้าไม่ถึง ชายหนุ่มจึงได้อธิบายเหตุผลด้วยหน้าที่การงานของเขาบางทีอาจโดนมือดีถ่ายรูปหรือตกเป็นข่าว เพราะพายุเองก็ทำงานและมีชื่อเสียงในแวดวงสื่อต่างๆ อยู่พอสมควร ข้าวหอมเองก็เข้าใจโดยง่าย ไม่มีปัญหาอะไร

"ที่สุด อื้ม~ Very good ~"

ข้าวหอมกินไป ทั้งยกนิ้วโป้งทำท่ายืนยันว่ามื้อเย็นมื้อนี้อร่อยแค่ไหน ชายหนุ่มยิ้มกว้างให้กับความน่ารัก ไร้เดียงสาของเธอ ข้าวหอมจะรู้ตัวไหมนะว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของรอยตีนกาบนใบหน้าเขา เกี่ยวไหม? ก็ไม่เกี่ยว ช่างเถอะๆ... ตอนนี้เขาโฟกัสแค่คนตรงหน้าก็พอ

"อะนี่ กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ ต้องเพิ่มพลังงานเดี๋ยวต้องตั้งใจอ่านหนังสือสอบแล้ว"

"ข้าว!" ทว่า!เวลาถัดมา ชายหนุ่มก็ตะโกนเสียงดัง ทำเอาข้าวหอมตกใจจนสะดุ้ง

"โอ๊ะ! ขอโทษๆ แค่จะบอกว่าผมเธอจุ่มลงไปในน้ำจิ้มแน่ะ "

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กดูท่าตกใจ เมื่อกี้เขาเผลอเสียงดังไปหน่อย เพียงแค่เห็นว่าผมที่หลุดรุ่ยไม่เรียบร้อยกำลังจะจุ่มลงไปในถ้วยน้ำจิ้ม เขาเลยเอ่ยเตือนเท่านั้น

"ขยับไปสิ"

พายุลุกขึ้นจากที่นั่งอีกฝั่ง เดินอ้อมมานั่งเบียดข้างๆเด็กสาว เขาใช้มือรวบผมข้าวหอมอย่างเบามือ และใช้ยางรัดผมมัดให้เธอใหม่ ท่าทีอบอุ่นและใส่ใจของเขาทำให้หญิงสาวนิ่งค้าง หัวใจดวงน้อยเต้น ตึก ตัก ไม่เป็นจังหวะ ยิ่งได้อยู่ใกล้ ยิ่งเวลาเขาเอาใจใส่ เธอยิ่งรู้สึกถึงบางอย่างในหัวใจที่มันมักจะเพิ่มมากขึ้นทุกวัน

"เวลาจะกินอะไรก็ทำให้มันเรียบร้อย เข้าใจไหมคะ?"

"เข้าใจแล้วค่ะ^^" ข้าวหอมยิ้มจนตาหยี พร้อมกับพยักหน้าอย่างรู้ความ

เมื่อมัดผมให้เธอเสร็จ แทนที่เขาจะกลับไปนั่งที่เดิม แต่เปล่าเลย...เขายื่นมือไปหยิบจานของตนที่อยู่อีกฝั่ง และยังคงนั่งเบียดข้าวหอมไม่ยอมลุกไปไหน

"ทำไมคุณอาไม่กลับไปนั่งที่เดิมละคะ?"

"อยากนั่งตรงนี้ ทำไม? นั่งด้วยไม่ได้หรือไง?" พายุเอ่ยด้วยท่าทียียวน

"นั่งก็นั่งสิค่ะ ถ้าไม่อึดอัด"

ข้าวหอมหลุบหน้าก้มต่ำ เพราะไม่อยากให้ใครบางคนเห็นว่าเธอแอบยิ้มเขิน!บ้าน่า ...ทำไมต้องดีใจขนาดนี้นะข้าวหอม

"อะกินนี่หน่อย อันนี้ก็น่ากิน เนี่ยอันนี้ก็มีประโยชน์ มีสารอาหารที่เธอควรได้รับด้วยนะ"

ข้าวหอมจ้องมองอาหารจำนวนมาก มากจนแทบจะล้นจาน ก็เพราะพายุเอาแต่ตักมาให้เธอเห็นอันไหนน่ากินก็หยิบๆ แต่ตัวเองกลับไม่ยอมตักเข้าปากสักคำ

"พอแล้วค่ะ ตักให้แต่ข้าว อาพายุยังไม่ได้กินสักคำเลย"

"เธอกินก่อนเลย"

"อ๊า~ อ้าปากค่ะ"

พายุหันไปมองคนข้างๆ เป็นจังหวะเดียวที่ข้าวหอมใช้ตะเกียบคีบเนื้อชิ้นพอดีคำมาจ่อตรงปากของชายหนุ่มพอดี แต่เขานั้นกลับส่ายหน้าปฏิเสธ

"ไม่เอา ฉันไม่หิว"

"นิดเดียวเอง"

"ทานหน่อยนะคะๆ " ข้าวหอมยังคงคะยั้นคะยอไม่จบไม่สิ้น

"ไม่เอา ข้าวกินเถอะ"

ชายหนุ่มยังคงปฏิเสธ เขาแค่ไม่ชอบอาหารประเภทนี้เท่าไหร่ ไม่ใช่กินไม่ได้ แต่แค่เลือกที่จะไม่กินเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าการปฏิเสธของเขาจะเป็นเหมือนจุดชนวนความรู้สึกเศร้าภายในจิตใจของคนตัวเล็ก

"ตอนพ่อกับแม่ยังอยู่ทุกครั้งที่บริษัททำยอดขายได้ พ่อก็จะพาข้าวกับแม่มากินชาบูกัน พ่อจะบอกเสมอว่า มันอาจจะไม่บ่อยครั้งที่พ่อจะมาพวกเรามาฉลองกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา"

"พ่อบอกว่าเวลาแห่งความสุข เวลาของครอบครัวเราต้องรีบเก็บเกี่ยวให้มากกว่าสิ่งอื่น เพราะไม่รู้ว่าวันไหนจะมีโอกาสแบบนี้อีกครั้ง"

"ตอนนั้นข้าวมีความสุขมาก คุณอารู้ไหมคะว่าทำไมข้าวถึงชอบกินชาบู... เพราะมันทำให้ข้าวนึกถึงเวลาที่ได้อยู่กับพ่อแม่ มันดีมากเลยนะคะ ข้าวชอบเห็นเวลาครอบครัวสนุกสนานครื้นเครง แต่นับจากที่พ่อกับแม่จากข้าวไป นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ข้าวกลับมากินชาบูอีกครั้ง แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะ มันไม่เหมือนเดิม เพราะข้าวกินมันคนเดียว ไม่มีครอบครัวแบบนั้นอีกแล้ว"

สิ่งที่ข้าวหอมระบายออกมาทำให้พายุถึงกับสะอึก!พูดไม่ออก เขาจ้องมองใบหน้าด้านข้างของสาวน้อยอย่างรู้สึกผิด ข้าวหอมไม่ได้ร้องไห้ มีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่ดูเศร้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด เธอใช้ตะเกียบคีบเนื้อชิ้นนั้นเข้าปาก แต่ยังเข้าไปได้ไม่หมด!

"อื้อ 0_0"

ดวงตากลมเบิกโพลงด้วยความตกใจ! เพราะจังหวะที่เธอยัดเนื้อเข้าปาก แต่ไม่ทันจะยัดเข้าไปหมดด้วยซ้ำ กลับโดนใครบางคนมาแย่งไปด้วยปาก! ใช่มันคือปาก! พายุใช้ปากแย่งอาหารจากเธอ ข้าวหอมถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว เธอรู้สึกว่าร่างกายชาวาบ สมองอื้อไปหมด

"ชอบให้แย่งกินก็ไม่บอก"

พ่อจ๋าแม่จ๋า! อยู่บนฟ้าว่างหรือเปล่า ช่วยโทรเรียกรถกู้ชีพให้ข้าวหอมที ข้าวหอมจะขาดใจตายอยู่แล้ว!!!!