ข้าวหอม สาวน้อยมหัศจรรย์
1036 Words
บรืน!!! รถสปอร์ตคันหรูขับเข้าจอดในบ้านหลังเดิม พายุเพิ่งกลับจากการทำงานก้าวลงจากรถเตรียมที่จะเดินเข้าบ้าน ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อคืนยังคิดว่าตัวเองจะไม่ได้มาบ่อยๆแล้ว แต่พอเลิกงานกลับรีบบึ้งมาที่นี่ทันที ดูย้อนแย้งชะมัด เขาแค่แวะผ่านมาเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรมาก ไหนๆก็เป็นทางผ่านไปบ้านอีกหลังของตัวเองอยู่แล้ว แวะสักหน่อยคงไม่เสียหายอะไร
"อาพายุมาแล้ว~"
เพียงแค่เท้าของชายหนุ่มแตะพื้น สาวน้อยที่เขารับอุปการะยังไม่ถึงหนึ่งวันเต็มก็รีบวิ่งมาทักทายเขาด้วยท่าทีดีอกดีใจอย่างออกหน้าออกตา พายุยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าสาวน้อยสวมเสื้อเเขนยาวไหมพรมสีขาว กับกางเกงขาสั้นสีเดียวกัน กำลังโบกมือหยอยๆทักทายเขาอยู่ตรงหน้าประตู ก่อนที่สองเท้าของเจ้าหล่อนจะรีบก้าวสับๆออกมาอย่างรีบเร่งเพื่อที่จะมาถือของช่วยชายหนุ่ม
แต่ยังมาไม่ทันถึงเขาด้วยซ้ำ ก็เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น!
"ตุ๊บ! แอ๊ก!" ใช่แล้ว...สาวน้อยที่ชื่อข้าวหอมวิ่งสะดุดขาตัวเองเอาหน้าและจมูกลงไปทดสอบความแข็งแรงของพื้นเป็นที่เรียบร้อย พายุขำพรวดออกมาอย่างห้ามไม่ได้
"ฮ่ะๆ จะ เจ็บไหม? โอ้ย ฮ่าๆ ๆ ๆ "
พายุขำไปช่วยไป...เขาพยุงคนที่ล้มเอาหน้าทิ่มพื้นขึ้นมา ก่อนจะช่วยปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากใบหน้าใสที่ตอนนี้แดงก่ำ โดยเฉพาะจมูกของเธอที่แดงเถือกอย่างเห็นได้ชัด ตอนล้มก็ล้มเอาหน้าลงพื้น แทนที่จะเอามือหรือแขนพยุงไว้ ไม่เสียดายใบหน้าสวยๆของตัวเองหรือไงกัน...
"ฮึกๆ จมูกข้าวยังอยู่ดีไหมคะ?"
ข้าวหอมน้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บ ยิ่งบริเวณจมูกยิ่งรู้สึกว่ามันเจ็บกว่าส่วนอื่นๆ ข้าวหอมไม่กล้ายกมือขึ้นจับเพราะเธอกลัวว่ามันจะยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
"โอ๋ๆ มันยังไม่หลุดไปค่ะ ถ้ามันเบี้ยวหรือหักเดี๋ยวอาพาไปศัลยกรรมใหม่ เอาไหม ฮ่าๆๆๆ" พายุขำจนตัวงอ เขาหันขำที หันกลับมาเช็ดหน้าให้ข้าวหอมที ดูหน้าเธอตอนนี้สิ ตลกชะมัด...
"ฮึก!ไม่เอาค่ะ ข้าวกลัวมีดหมอ!"
"ข้าวหอมเป็นอะไรลูก!!"
เป็นป้าผิงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่ง มุ่งหน้ามาที่ทั้งสองคนเนื่องจากได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น จึงเดินออกมาดู เห็นข้าวหอมนั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับพายุที่เอามือเช็ดหน้าเธอพลางหัวเราะไปพลาง ป้าผิงจึงเดินออกมาดูด้วยความเป็นห่วง
"ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ข้าวหอมอยากเอาหน้าไปทดสอบพื้นเฉยๆ" ชายหนุ่มพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะหันมาคุยเล่นหยอกล้อกับป้าผิง
"ดีที่จมูกไม่หัก ไม่งั้นคนสวยของป้าผิง คงต้องไปทำดั้งใหม่แล้วมั้งครับ"
"ToT"
"อย่าว่าน้อง! ไปเถอะลูกเข้าบ้านกัน"
หลังจากที่ทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก็มานั่งทำงานในห้อง ถ้าพูดถึงเรื่องมื้อเย็น ซึ่งเเม่ครัวตัวน้อยวันนี้ก็คือข้าวหอม เธอเรียนรู้ศิลปะการทำอาหารและงานบ้านที่ป้าผิงเป็นผู้ถ่ายถอดความรู้ได้อย่างรวดเร็ว ข้าวหอมทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ เธอไม่บ่นและอิดออดเลยแม้แต่นิด ดูไม่ออกเลยว่าเป็นลูกคุณหนูถูกผู้คนห้อมล้อมตามใจมาตลอด เธอดูมีความคิด สามารถปรับตัวตามสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี...
"หายเจ็บยังจมูกอ่ะ?"
พายุที่นั่งทำงานจ้องหน้าจอโน้ตบุ๊คอย่างตั้งใจ เขาไม่ได้หันไปมองด้านหลัง แต่กลับรู้ว่าใครคือคนที่เดินเข้ามา
"หายเจ็บแล้วค่ะ" ข้าวหอมที่เดินลูบจมูกเข้ามา ตอบกลับอย่างงงๆ เธอยังไม่ส่งเสียงพูดอะไรสักคำเขารู้ได้อย่างไรว่าเป็นเธอที่เดินเข้ามา
"คุณอาทำงานหรอคะ?"
"อื้อ"
"ไม่ทำการบ้านเหรอ?"
"หนูทำเสร็จแล้วค่ะ"
"อ่าฮะ อื้อ~"
พายุโยกตัวบิดขี้เกียจ เสียงกระดูกดังกอบแกบเบาๆ เพราะเจ้าตัวรู้สึกเมื่อยนิดหน่อยจากการนั่งทำงานเป็นเวลานาน จริงๆ เขาไม่ค่อยทำท่านี้เท่าไหร่ เวลาอยู่ที่อื่นยิ่งไม่ทำเลย เขาคิดว่าตัวเองเป็นโรคจิตอย่างหนึ่งไม่ชอบให้ตัวเองทำตัวเหมือนแก่สักเท่าไร
"อาพายุเมื่อยเหรอคะ?"
"อืม นิดหน่อยน่ะ" พายุพยักหน้าเบาๆ
"ให้ข้าวนวดให้ไหมคะ?"
"นวดเป็น?"
"ไม่ค่ะ แต่นวดได้"
คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้ามาจับไหล่หนาไว้ทันที ต่อไปนี้เธอจะรับบทหมอนวดจำเป็นเอง เธอจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนผู้มีพระคุณคนนี้อย่างถึงที่สุด ทำเป็นไม่เป็นไม่รู้ รู้แต่ว่าเธอจะพยายามทำเพื่อเขา
"อ้าว นวดได้กับนวดเป็นมันไม่เหมือนกันนะข้าวหอม" ทำไมเขาถึงรู้สึกขนลุกแปลกๆ เหมือนมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่างนะ...
"ไว้ใจข้าวเถอะนะคะ รับรองผิดหวัง อาพายุปวดตรงไหนคะ?"
"ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอเล่นมุกเก่งขนาดนี้ เอาๆ แถวๆไหล่กับคอเนี่ยแหละ"
มือเรียวเล็กลงมือนวดบริเวณไหล่กว้าง เธอเขย่งปลายเท้านวดให้ชายหนุ่มอย่างสุดแรง แต่สำหรับเขาที่ตัวใหญ่กว่าเธอเป็นเท่าตัว กลับรู้สึกถึงแรงเพียงน้อยนิด คล้ายกับเธอนั้นเอามือจิ้มๆเท่านั้น
"นี่นวดหรือจิ้มเนี่ย เอาดีๆ "
"หา!นี่สุดแรงข้าวเลยนะคะ" ข้าวหอมถึงกับร้องหา! เธอนวดจนเหงื่อแตก แต่อีกคนกลับบอกว่าเหมือนเอานิ้วจิ้มเนี่ยนะ!
"แรงคนหรือแรงมด นวดเเรงๆหน่อยสิ"
"ไม่เอาแล้ว! ไหล่คุณอาแข็งอย่างกับหิน เดี๋ยวข้าวจะนวดคอ"
ข้าวหอมบ่นอิดออดตามประสา แต่เธอนั้นกลับไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เปลี่ยนเป็นเป้าหมายใหม่ที่คาดว่าน่าจะนวดง่ายกว่าส่วนก่อนหน้านี้เป็นไหนๆ
“มันหมุนอย่างนี้หรือเปล่านะ?"
"ข้าว! เดี๋ยว!!!"
"แก๊ก!!!!"
"ขะ ข้าวหอม!!!!"
- Writer
