คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน

เพราะลืมไม่ได้?

"โอ้ยตายแล้ว!!จะเป็นผัวเมียกันได้ยังไงละคะ ข้าวไม่เคยแต่งงาน"หญิงสาวยังทำท่าทียียวนกวนประสาทไม่เลิก จนคนความอดทนต่ำถึงกับเดือดพล่าน

"ข้าวมีอะไรกับอานับครั้งไม่ถ้วน แบบนี้เขาไม่เรียกว่าผัวเมียกันรึไง!"

พายุโพล่งออกมาทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ข้าวหอมพูด ภายใต้บุคลิกหนุ่มเนิร์ดสุขุม ดูสุภาพต่อหน้าคนอื่น แต่ตัวตนที่แท้จริงของเขาข้าวหอมย่อมรู้ดีแก่ใจว่าเขานั้นใจร้อน และอารมณ์ร้ายแค่ไหน!แต่เธอกลับยั่วโมโหเขาเนี่ยนะ! จะท้าทายกันเกินไปแล้วสาวน้อย

"ถ้านับคนที่นอนด้วยกันเป็นผัวเมีย"

"อาพายุไม่มีเมียเกินครึ่งของประชากรหญิงแล้วหรอคะ?"

"ข้าวหอม!!"

ชายหนุ่มพุ่งเข้ามาจับไหล่ของคนตัวเล็กไว้แน่น ด้วยอารมณ์เดือดสุดขีด เขาโมโหจนหน้าสั่น เผลอบีบไหล่เธอแรงขึ้น ข้าวหอมใบหน้าเหยเกเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวด แต่เธอนั้นกลับแสร้งว่าไม่รู้สึกอะไรทั้งๆที่ตอนนี้เธอเจ็บจนอยากจะร้องไห้ คนอย่างพายุ! ไม่มีวันได้เห็นน้ำตาของยัยข้าวหอมหรอก ฮึบ!

"5ปีก่อน คุณอายังเห็นหนูเป็นเด็ก นอนอ้าขาแลกข้าวกินอยู่เลยไม่ใช่หรอคะ?"

"แล้ววันนี้จะกลับมายุ่งวุ่นวายอีกทำไม!!"

"ก็เพราะอาลืมข้าวไม่ได้ไง!!"

5 ปี ก่อน...

"ฮือ~ๆ ๆ ๆ "

"....-_-......"

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วัยสามสิบ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำราคาแพง ตั้งแต่หัวจรดเท้าของชายหนุ่มล้วนแต่ดูดีมีภูมิฐาน บุคลิกดูเป็นผู้ใหญ่สุภาพ น่าเกรงขาม เขาคือ "พายุ" นักธุรกิจหนุ่มมาแรงในตอนนี้ เขาเป็นเจ้าของธุรกิจส่งออกมากมาย รวมไปถึงธุรกิจสินค้าแบรนด์แนมต่างๆ แถมยังเป็นหนุ่มโสด ทั้งหล่อ ทั้งรวย เป็นที่จับตามองมากที่สุด ณ เวลานี้

ถึงแม้จะมีสาวๆเข้าหามากมายขนาดไหน แต่พายุกลับไม่ได้จริงจังกับใครสักคน เขาเพียงเล่นสนุกเพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น มุมของการทำงานเขาคือผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบและบริหารทุกอย่างได้เป็นอย่างดี แต่หลังจากเวลางานเขาคือพายุที่ใจร้อน แถมยังเจ้าชู้หาตัวจับยากแบบสุดๆ

"หยุดร้องไห้ได้แล้ว"

ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้กรอบแว่นบาง แสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังคิดหนัก คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม เพราะพายุไม่รู้ว่าต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้านี้อย่างไรดี

"ฮึก~ๆ" สาวน้อยน่าตาน่ารัก ผิวเนื้อขาวผ่อง ยังคงสะอึกสะอื้น ใบหน้าของเธอเปอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เธอร้องไห้เสียใจอย่างหนักเพราะตอนนี้อุบัติเหตุได้พรากชีวิตของพ่อและแม่เธอไปพร้อมกัน

ข้าวหอมในวัย 17 ปี ต้องสูญเสียพ่อแม่ผู้เป็นที่รัก และเป็นทุกอย่างในชีวิตเธอไป มีหรือสาวน้อยจะทนทานต่อความเจ็บปวดและเสียใจไหว ยิ่งเธอถูกเลี้ยงมาอย่างคุณหนู ได้รับการดูแลเลี้ยงดูราวกับไข่ในหิน ไม่เคยพบเจอโลกภายนอกจนกระทั่งครอบครัวเธอล้มละลาย และพ่อกับแม่มาจากไปในเวลาต่อมา

และคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ คือ"ผู้มีพระคุณ" ของครอบครัวเธอ ข้าวหอมพอรู้มาคร่าวๆว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นรุ่นน้องคนสนิทของผู้เป็นพ่อ เขาหยิบยื่นเงินจำนวนไม่ใช่น้อยช่วยเหลือครอบครัวเธอเพื่อให้ผ่านวิกฤตไปให้ได้ แต่ไม่ทันที่พ่อกับแม่จะหาเงินมาคืนเขา พวกท่านก็มาด่วนจากไปเสียก่อน

"มานี่สิ เธอชื่ออะไร"

พายุกวักมือเรียกเด็กน้อยให้เข้ามาใกล้ๆ เพราะเธอเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่บนพื้นห่างจากเขาเกือบ 5 เมตร ไม่รู้ว่าเขาน่ากลัวอะไรกันนักกันหนา ถึงได้ทำราวกับว่าเขานั้นเป็นปีศาจกินคนไม่กล้าเข้าใกล้เสียอย่างนั้น เขาไม่รู้จะปวดหัวกับเรื่องไหนก่อนดี…

"มาเถอะน่า ฉันไม่กัดเธอหรอก"

พายุพยายามใจเย็นกับเธอให้มากที่สุด เพราะรู้ว่าตอนนี้สาวน้อยตรงหน้าคงกำลังเสียใจอย่างหนัก ถึงเขาจะไม่เคยสัมผัสการสูญเสียคนในครอบครัวเป็นยังไง แต่ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจ...

"ฮึกๆ"

ข้าวหอมหยุดร้องไห้ไปแล้ว แต่ยังคงมีเสียงสะอึกสะอื้นอยู่ เธอยกมือเล็กขึ้นมาปาดคราบน้ำตา ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างกล้าๆกลัวๆ เธอไม่ได้กลัวว่าเขาจะกระโดดมากัดคอเธอแต่อย่างใด เพียงแค่เจ้าหล่อนไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไรต่อหน้าเขา

"หนูชื่ออะไร?" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ทำให้เด็กสาวที่ได้ยินรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

"นะ หนูชื่อข้าวหอมค่ะ"

"ชื่อน่ารักจัง มานี่สิ"

ข้าวหอมขยับไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยอาการประหม่า สองมือประสานบีบเข้าหากันแน่น เธอก้มหน้างุดอยู่ตลอดเวลาเพราะไม่กล้าสบตาคมคู่นั้น นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนเจอกัน เธอไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับคนตรงหน้ามาก่อน ตามประสาความคิดของเด็ก เธอคิดไปต่างๆนาๆว่าถ้าหากเขาทวงเงินที่พ่อกับแม่ค้างไว้ เธอจะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่าย แม้แต่บ้านที่จะซุกหัวนอนก็ไม่มี ไม่รู้เลยว่าชีวิตจะเดินไปทางไหน ทุกอย่างล้วนเป็นเขาจัดการให้หมด งานศพพ่อแม่เธอก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนตรงหน้าที่ยื่นมือเข้ามาช่วย

"ฉันชื่อพายุนะ เรียกอาก็ได้เพราะฉันเป็นรุ่นน้องพ่อเธอ"

"บ้านเธอถูกยึดไปแล้วใช่ไหม?" พายุก้มตามเด็กสาวที่ไม่ยอมเงยหน้ามองเขาสักที นี่เป็นครั้งแรกมั้งที่เขาทำท่าแบบนี้ ก่อนที่สาวน้อยที่ชื่อข้าวหอมจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขาช้าๆ

"ชะ ใช่ค่ะ"

"แล้วมีญาติพี่น้องอีกไหม?"

"ไม่มีค่ะ"

"งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน เธอมาอยู่บ้านหลังนี้ก่อนส่วนเรื่องเรียนเรื่องบ้านเดี๋ยวยังไงฉันจัดการให้"

เอาเถอะ...ยังไงก็เห็นว่าพ่อของเธอเคยเป็นรุ่นพี่ที่สนิทกับเขา คอยให้คำแนะนำเขาอยู่เสมอ ถือซะว่าเป็นการทำบุญละกัน จะปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมก็น่าสงสารเกินไป อย่างน้อยเขาก็แค่ให้บ้านเธออยู่สักหลัง ส่งให้เรียนหนังสือให้ใช้จ่ายก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับเขา

"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ "

สาวน้อยรีบก้มลงคุกเข่าต่อหน้าเขาพร้อมกับทำท่าจะก้มลงกราบ ชายหนุ่มถึงกับต้องรีบคว้ามือเธอไว้ทันที อะไรจะขนาดนั้นแม่คุณ เขาไม่ชอบให้ใครมาทำแบบนี้เท่าไหร่ มันดูเหมือนเขาเป็นพวกบ้าอำนาจชอบกดขี่ยังไงไม่รู้...

"เฮ่ย ๆ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ง เดี๋ยวฉันก็ตายเร็วหรอก"

"ถ้ากราบคุณอาแล้วคุณอาจะตายหรอคะ?"

ข้าวหอมเอียงคอถามอย่างสงสัย เพราะเธอไม่เข้าใจมุกที่เขาเล่นสักเท่าไหร่ การกระทำของข้าวหอมนั้นทำให้พายุเองถึงกับหัวเราะเบาๆให้กับท่าทีไร้เดียงสาของเจ้าหล่อน

" ฮ่ะๆ ฉันล้อเล่น ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ ทำตัวสบายๆ เลย ไม่ต้องเกรงใจ"

มือหนาเผลอยกขึ้นลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู ข้าวหอมเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก ตาโตๆ นั่น ยิ่งมองยิ่งน่าเอ็นดู ปากเล็กๆ แก้มป่องนั่นอีก น่าหยิกชะมัด...