ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน...
พายุกับข้าวหอมทั้งสองยังคงจ้องตากันไม่กระพริบทั้งคู่ แต่ต่างกันที่แววตาของพายุสั่นไหว ส่วนข้าวหอมกลับนิ่งเย็นยะเยือกราวกับไม่รู้สึกอะไรแล้วจริง ๆ ทำเอาพายุหัวใจกระตุกวูบ ตอนแรกที่ข้าวหอมออกจากบ้าน เขายังคิดว่าจะไม่เสียใจกับคนตรงหน้าแม้เพียงนิด เพราะมันจะต้องเป็นเธอที่ซมซานกลับมา
แถมยังคิดว่าตัวเองมีโอกาสเดินหน้าพบเจอคนมากมาย แต่ใครจะรู้ ทุกครั้งที่เขาเริ่มต้นใหม่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด ไม่มีใครเหมือนข้าวหอมเลยสักคน ผู้ชายเจ้าชู้ที่คิดว่าตัวเองฉลาดเป็นกรด บางทียังพลาดพ่ายแพ้ให้กับมารยาเล่ห์เหลี่ยมของหญิงสาวกันเป็นแถบ ๆ พายุเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ...
"ลืมไม่ได้ หรือเพิ่งนึกได้คะ เอาดี ๆ"
ข้าวหอมเดาะลิ้นอย่างเหนือชั้น พายุถึงกับมือสั่นไปไม่เป็น มือหนาที่บีบไหล่ข้าวหอมค่อย ๆ คลายออกและหล่นลงแนบข้างลำตัวในไม่ช้า
"ฉะ ฉัน..."
"ออกไปเถอะค่ะ เข้ามาแบบนี้มันไม่เหมาะ"
ข้
