คุณอาขา หนู(คนเดิม)ขอลาก่อน

ใกล้ชิด

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว...นี่ก็เกือบจะเข้าหนึ่งปีเต็มที่ข้าวหอมอยู่ในความดูแลของพายุ นับวันทั้งสองคนยิ่งใกล้ชิดและสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ถึงกระนั้นก็เป็นเพียงความสัมพันธ์ระหว่างผู้ปกครอง และเด็กในความรับผิดชอบเท่านั้น ต่างคนต่างไม่ได้เปิดเผยความรู้สึกที่มีต่อกัน และดูท่าคนที่รู้สึกมากว่าคงจะเป็น "ข้าวหอม " เพราะเธอยังอ่อนต่อโลกนี้มาก ยิ่งสังคมของเธอมีแค่พายุ เธอจึงยิ่งรู้สึกมากกว่าชายหนุ่มแน่นอน...

ข้าวหอมสอบเข้ามหาลัยได้เป็นที่เรียบร้อย ซึ่งต้องขอบคุณติวเตอร์ส่วนตัวนั่นก็คือพายุ เขาสอนทุกอย่างทั้งข้อสอบ การบ้านหรือแม้กระทั่งงานที่ส่งให้อาจารย์ ล้วนเป็นเขาที่คอยสอนคอยแนะนำอย่างใกล้ชิด

แน่นอนว่าเธอเลือกเรียนสายงานบริหารธุรกิจตามชายหนุ่ม เธอคิดว่าหากจบมาก็จะได้ใช้ความรู้ที่มีช่วยแบ่งเบาภาระของเขาไม่มากก็น้อย เธอเลือกที่จะคิดและทำทุกอย่างเพื่อเขาคนนั้น เพราะมันมาจากความเต็มใจ จึงทำให้ข้าวหอมทำมันออกมาได้ดีเกือบทุกครั้ง

"ป้าผิงคะ คุณอายังไม่กลับมาหรอคะ?"

ข้าวหอมในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาภายในบ้านพร้อมกับเอ่ยถามป้าผิง เธอเพิ่งจะเรียนเสร็จและรีบกลับมาทันที แต่นี่ก็เป็นเวลาเกือบทุ่มหนึ่งแล้ว เขาคนนั้นก็ยังไม่กลับบ้าน สงสัยจะมีงานที่บริษัทเยอะละมั้ง...

"ยังเลยลูก ข้าวหิวไหม ป้าทำมื้อเย็นเสร็จหมดแล้วนะ"

"ยังเลยค่ะป้า เดี๋ยวข้าวรอทานพร้อมคุณอา"

ข้าวหอมส่งยิ้มหวานให้กับป้าผิง เธอรักป้าผิงไม่ต่างจากแม่แท้ๆเลย เพราะท่านรักและดูแลเธอเป็นอย่างดี ให้ความรู้สึกอบอุ่นไม่เคยเลยสักครั้งที่ต้องโดดเดี่ยว

"คุณพายุน่าจะกลับดึกนะลูก เห็นบอกว่ามีสังสรรค์ยอดขายอะไรสักอย่างนี่แหละเกินเป้า"

"อย่างนั้นเหรอคะ"

ข้าวหอมดูผิดหวังเล็กน้อย สองสามวันมานี้อาพายุของเธอไม่ค่อยมีเวลาให้เธอสักเท่าไร เพราะช่วงนี้เขางานยุ่ง เธอเองก็ไม่อยากทำตัวเซ้าซี้เจ้ากี้เจ้าการมากนักเลยทำได้เพียงเเค่รอ...

อย่างเช่นตอนนี้ นี่ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน ป้าผิงคงหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ เหลือเพียงแค่ข้าวหอมที่ยังนั่งมองดอกทิวลิปสีขาวที่ตอนนี้ออกดอกสวยงามเป็นที่เรียบร้อย เธอปลูกไว้เกือบทุกที่แม้กระทั่งข้างเตียงนอน เพราะความชอบ และมันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงได้เยอะพอสมควรหากมีเรื่องไม่สบายใจ

ข้าวหอมรอเเล้วรออีก จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูบ้าน ตามด้วยเสียงข้าวของตกหล่น ดังเพล้ง! หญิงสาวรีบลุกขึ้นวิ่งลงไปยังชั้นล่างทันที

"คุณอา! ทำไมดื่มจนเมาขนาดนี้คะเนี่ย!!"

ข้าวหอมเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่เธอเฝ้ารอ เมาหนักเดินสะเปะสะปะชนข้าวของล้มกลิ้งไปตามๆกัน

"มีฉลองที่บริษัทนะ เอิ้ก~ ดื่มแต่เช้าจนเย็น"

พายุเหมือนจะเมามาก แต่เขายังคงพูดชัดถ้อยชัดคำ เพียงแค่การทรงตัวที่ไม่จะค่อยดีนัก แถมวันนี้เขาดื่มหนักมากจริงๆ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ เรียกว่าดื่มให้ตายกันไปข้าง อาหารเเละเครื่องดื่มที่กระดกเข้าไปเริ่มมารวมตัวกันจ่ออยู่ที่คอของชายหนุ่มจนเริ่มเวียนหัวและหายใจไม่ออก

"ก็แล้วทำไมไม่ดื่มแต่พอดีล่ะคะ"

ข้าวหอมพยายามพยุงพายุที่ตัวหนักเท่ากับเธอสองคนรวมกันขึ้นบันไดมาถึงห้องอย่างทุลักทุเล เมื่อมาถึงเตียงนอนของชายหนุ่ม ข้าวหอมก็ทิ้งร่างที่หนักยิ่งกว่าอะไรดีลงบนเตียงกว้างทันที มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลตามกรอบหน้าด้วยความเหน็ดเหนื่อย

"เดี๋ยวข้าวเช็ดหน้าให้นะคะ"

ข้าวหอมเอ่ยด้วยความหวังดี เธอพยุงชายหนุ่มให้ลุกขึ้นนั่งหัวเตียงเพื่อที่จะได้จัดการถอดชุดและเช็ดหน้าเช็ดตัวให้เขาได้โดยง่าย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าวหอมดูแลคนตรงหน้า เธอทำบ่อยครั้งจนรู้สึกชินชาและไม่มีการเคอะเขินแต่อย่างใด

"ออกไป!! ฉันจะอ้วก!"

พายุทำท่าจะผลักข้าวหอมออก แต่ช้าไปนิด เพราะหลังจากที่เขาพูดจบประโยคก็อาเจียนเอาอาหารที่อยู่ในท้องออกมาพอดี พายุที่อ้วกแตกอ้วกแตนก็ตาสว่างสร่างเมาขึ้นมาทันที ส่วนข้าวหอมกลับไม่มีท่าทีตกใจหรือรังเกียจแม้แต่น้อย ทั้งๆที่อ้วกของชายหนุ่มเลาะเต็มเสื้อเต็มหน้าอกทั้งเธอและเขา

"อุ๊บ! โอ๊กกกก!!"

"ข้าวบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ"

เสียงบ่นออดแอดเล็กน้อยจากหญิงสาวเกิดขึ้นภายหลังเมื่อพายุสำรอกออกมาหมดเเล้ว เธอไม่ได้ต่อว่าชายหนุ่มที่ทำตัวเละเทะ แต่ตรงข้ามเธอกลับเลือกที่จะถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นชุดนอนสายเดี่ยวผ้าบางซึ่งตอนนี้สิ่งที่พายุอาเจียนออกมาซึมเข้าไปในเนื้อผ้าเป็นที่เรียบร้อย ข้าวหอมใช้เสื้อคลุมที่ยังไม่เปื้อนสิ่งใด บรรจงเช็ดสิ่งที่เปื้อนอยู่บนเสื้อสูทราคาเเพงอย่างตั้งใจ เธอไม่รังเกียจหรือขยะแขยงมันเลยสักนิด เธอเลือกทำเพื่อเขาก่อนตัวเองเสมอ...จนพายุถึงกลับนิ่งชะงักไปเมื่อมองเห็นการกระทำของเธอ

"ถอดเสื้อก่อนนะคะ มันเลอะหมดเลย"

"ขอโทษนะข้าวหอม ทำเธอลำบากเเล้ว~"

พายุที่ดูเหมือนจะได้สติขึ้นมาเล็กน้อยเอ่ยขอโทษอย่างคนรู้สึกผิด แต่ข้าวหอมนั้นกับส่ายหน้าและส่งยิ้มกว้างให้เขาเฉกเช่นทุกวัน

"ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวยินดี ถอดแว่นแล้วไปอาบน้ำนะคะ เดี๋ยวที่เหลือข้าวจัดการให้ ลุกไหวหรือเปล่าคะ"

"อื้อ~"

พายุพยักหน้าเมื่อข้าวหอมทำการถอดเเว่นให้เขาเรียบร้อย พายุลุกขึ้นจะเดินไปอาบน้ำ แต่ยังคงมีอาการวิงเวียนเล็กน้อย ข้าวหอมจึงช่วยพยุงอีกแรง

"ไหวแน่นะคะ"

"ไหว ๆ"

"งั้นมีอะไรเรียกข้าวนะคะ ข้าวจะไปเก็บที่นอนให้"