หลังจากที่พาข้าวหอมกลับจากโรงพยาบาล พายุก็อุ้มเธอขึ้นมานอนพักบนห้องก่อนที่จะเดินกลับลงมาเตรียมน้ำอุ่นและยาให้ข้าวหอม ทันทีที่ลงมาถึงชั้นล่างป้าผิงก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาอย่างคนร้อนใจ แกนั่งรอมาเกือบ 3 ชั่วโมง ปกติป้าผิงจะนอนตั้งแต่หัวค่ำ แต่วันนี้เกือบสี่ทุ่มแล้วแต่ป้าผิงยังคงนั่งรอแล้วรอเล่าด้วยความเป็นห่วงสาวน้อยที่แกรักปานลูกแท้ ๆ
"ข้าวหอมเป็นยังไงบ้างคะคุณพายุ?" น้ำเสียงที่เอ่ยถามเต็มไปด้วยความร้อนใจและห่วงใยเเบบสุด ๆ
"แค่เป็นไข้ทับระดูครับป้าผิง กินยาพักผ่อนเดียวก็หาย"
พายุเลือกที่จะบอกป้าผิงไปแบบนั้น จริง ๆ แล้วข้าวหอมไม่ได้ป่วยเเบบที่เขาว่า เขาแค่บอกความจริงกับป้าผิงไม่ได้ก็เท่านั้น…
"โอ้ย ลูกเอ้ย เกิดเป็นลูกผู้หญิงลำบากจริง ๆ"
ป้าผิงอดอุทานอออกมาแบบนั้นไม่ได้ อย่างที่ป้าผิงบอก การเกิดเป็นลูกผู้หญิงมันไม่ใช่เรื่องง่าย แม้แต่การเป็นปะจำเดือนยังทรมาณขนาดนี้ นี่ยังไม่นับรวมการอุ
