เด็กหญิงพริซชิลลาแม้จะฉลาดเฉลียวแต่ก็ยังงงกับคำบางคำที่ผู้ใหญ่พูด ‘มามี้สู้แด๊ดดี้ไม่ได้’ หนูน้อยสรุปเอาตามความเข้าใจ ทำให้คนเป็นพ่อยิ่งระบายรอยยิ้มเต็มใบหน้าด้วยความภูมิใจ
‘ใช่ครับ ไข่มุกพูดถูกแล้ว ทำไมลูกแด๊ดถึงได้ฉลาดแบบนี้นะ ไว้เย็นนี้แด๊ดจะรีบกลับมากินข้าวเย็นด้วยนะครับ เดี๋ยวแด๊ดไปทำงานก่อน จะได้มีเงินเยอะ ๆ มาซื้อขนมให้ไข่มุกกิน’
นั่นคือความจำเล็ก ๆ ที่ไข่มุกจำได้เมื่อเช้า แต่ว่าเธอรอให้ผู้เป็นแม่ตื่นเองไม่ได้จึงมาปลุก
“มามี้ ไข่มุกกินอาหารเช้าแล้วแด๊ดดี้กล้ามใหญ่ทำให้กิน แด๊ดดี้บอกว่าตื่นมาให้มามี้กิน...” หนูน้อยทำทีคิดเพราะลืมชื่ออาหารแต่จำได้ว่าเมนูนั้นแด๊ดดี้เอาไข่ไปคน ๆ ในกะทิ จนมีกลิ่นหอม
“กินอะไรจ๊ะ”
“แด๊ดดี้บอกว่าตื่นมาแล้วถ้าหิวให้กินไข่ของแด๊ดดี้” พลอยวารินทร์หน้าแดงจัด ทำไมเขาชอบพูดจาแบบนี้ให้ลูกได้ยิน ถ้าเขากลับมาเธอจะต่อว่าเขาแน่นอน “แด๊ดดี้ทำอาหารเช้าให้ไข่มุกกิ
