ตอนที่2 เมาไม่รู้เรื่อง
1895 Words
บรรยากาศเสียงเพลงใน ผับ excited ไม่ได้ดับความร้อนรุ่มในใจของลินดาได้ ตอนนี้สิ่งเดียวที่คิดได้คือต้องเมาอย่างเดียวเท่านั้น ตอนเย็นคนเป็นแม่ยังโทรมาย้ำเรื่องนัดกินข้าวพรุ่งนี้อีกครั้ง ซึ่งยิ่งทำให้เธอเบื่อ ไม่รู้ว่าจะหนีจากเรื่องพวกนี้ได้ยังไง นอกจากเมา
"ขอวิสกี้อีกแก้วนะ"เอ่ยเสียงหวานสั่งบาเทนเดอร์สุดหล่อเจ้าประจำ เขาจำลินดาได้เป็นอย่างดี แถมยังเคยพูดคุยกันบ่อย ๆ เธอมักจะมาดื่มที่นี่เป็นประจำ โดยหลัง ๆ มักมาคนเดียวไม่เห็นเพื่อนสองคนของเธอมาด้วย
"คุณเริ่มเมาแล้วนะครับ จะกลับบ้านยังไง"
ลินดาหรี่ตามองคนพูด ก่อนจะเสียะยิ้มเหยียดออกมา รู้สึกขัดใจที่อยากเมาแต่ยังมีคนมาขวาง และเธอมั่นใจว่าเขากับเธอไม่ได้สนิทกัน
"ฉันสั่ง นายก็เอามาเถอะน่า ฉันมีเงิน"
"ผมหวังดีนะครับ เห็นแก่ว่าคุณมาที่นี่บ่อย ๆ ไม่อยากให้ขับรถกลับทั้งอย่างนี้ มีเรื่องเครียดอะไรหนักหนาครับ ผมรับฟังได้นะ ไม่เอาไปพูดต่อแน่นอน"
"เหอะ...นี่ผับไอ้เฮียแก่นั่น มีบริการแบบนี้ด้วยเหรอ"กันต์บาเทนเดอร์หนุ่มสุดหล่อ ขวัญใจสาว ๆ นักท่องราตรี ยกมุมปากยิ้มในสรรพนามที่ลินดาใช้เรียกเจ้าของผับคือพายุ
"เฮียพายุยังไม่แก่นะครับ แถมหล่อมากด้วย เป็นไอดอลของผมเลย"เด็กหนุ่มรุ่นน้องทำหน้าเคลิ้มฝัน เขาทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่มาเกือบสองปี เห็นสาวๆเข้าหาพายุมากมายจนเขาอิจฉา
"อย่าไปเอาอย่างเขาเลย นายก็มีดีของนายนะ ว่าแต่นายมีแฟนยังล่ะ"
"ยังครับ ใครจะมาชอบเด็กแบบผมกันล่ะ"
"นายนี่นะจะไม่มีคนชอบ เห็นสาวๆมองกันตรึม ไม่เอาใครเองมากกว่าล่ะมั้ง"
"ผมชอบคนแก่กว่าครับ แล้วผมก็มีคนที่ชอบแล้วด้วย"สายตาคมของกันต์จ้องมองลินดา อย่างสื่อความหมาย
"เหรอ ดีนะที่นายยังมีคนที่ชอบ แต่ฉันนี่สิไม่เคยรู้เลยว่าความรักคืออะไร หน้าตาเป็นแบบไหน เห็นเพื่อนสองคนมีความรัก แรก ๆ ก็เห็นมีแต่ทุกข์ ทำให้ฉันไม่ค่อยกล้าเปิดใจให้ใคร"เมื่อฤทธิ์แอลกอฮอล์ลเริ่มออกฤทธิ์มากขึ้น ลินดาก็เริ่มเปิดใจคุยกับหนุ่มรุ่นน้องที่ไม่สนิท จนลืมวิสกี้ที่สั่งไปก่อนหน้า
"รู้อะไรไหม? พรุ่งนี้ฉันต้องไปนัดกินข้าวกับใครก็ไม่รู้อีกแล้ว เดือนนี้สามครั้งแล้วนะ ที่ฉันต้องไปนั่งปั้นหน้ายิ้ม นายว่าฉันควรทำยังไงให้หลุดพ้นจากเรื่องบ้า ๆ นี่สักที"
กันต์พอจะทราบเหตุผลที่คนสวย ๆ แบบเธอต้องมานั่งเมาคนเดียวแล้ว มือหนาเลยคว้าแก้ววิสกี้ยื่นไปให้เธอหลังจากอ้อยอิ่งอยู่นาน
"ไหนว่าไม่อยากให้กินแล้วไง"
ลินดาเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
"ผมเริ่มอยากให้คุณเมาแล้วครับ เป็นไปได้เมาให้หลับไปเลย"ไม่ได้หมายความว่าที่พูดแบบนี้คือเขาต้องการทำเรื่องไม่ดีกับเธอ เพียงแต่เขาไม่อยากให้เธอไปเจอผู้ชายคนนั้น
"ถ้าฉันเมา นายจะไปส่งฉันหรือเปล่า"ดวงตาหวานฉ่ำเยิ้มด้วยความเมา มองใบหน้าของกันต์อย่างยั่วยวน เป็นการแสดงออกโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ทว่าทำเอากันต์ใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ถ้าคุณไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็ยินดีครับ"เสียงทุ้มรับปากเธอด้วยความเต็มใจ จนลินดาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
"นี่นายคงไม่ได้หลงเสน่ห์ฉันใช่ไหม?"
"คิดว่าไงล่ะครับ การที่ผู้ชายคนหนึ่งไม่อยากให้คุณไปเจอคนอื่น และเห็นคุณอยู่ในสายตาตลอดเวลา คิดว่าเขารู้สึกกับคุณยังไง"
มือบางยื่นไปสัมผัสมือหนาของกันต์เบาๆ ลูบไล้แผ่วเบาจนขนกายกันต์ลุกชัน ตอนนี้ยอมรับว่าอารมณ์เขาเริ่มไม่ปกติ
"นายเป็นคนแรกเลยนะ ที่ทำให้ฉันตื่นเต้น ถึงจะยังไม่มากแต่ฉันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน หรือว่าฉันเมามากแล้วนะ"
ศรีษะเล็กส่ายหน้าไปมา จนผมยาวสยาย รู้สึกมึนหัวขึ้นมาดื้อ ๆ อาการของเธอตกอยู่ในสายตาของเจ้าของผับที่นั่งมองจากชั้นวีไอพีด้านบน วันนี้เพื่อนของพายุมาหา และนั่งดื่มกันตั้งแต่สามทุ่ม
"ใครว่ะไอ้ยุ กูเห็นมึงนั่งมองอยู่นานแล้ว"
มาวินเพื่อนสนิทของพายุถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนมองลงไปที่หญิงสาวชุดเกาะอกสีแดงสดอยู่นานแล้ว
"เพื่อนเมียพวกน้องกูนะ สงสัยเหงามานั่งดื่มคนเดียว"
"มองไกล ๆ สเป็กมึงเลยนี่หว่า เซ็กซี่ชิบหาย"มาวินพูดตามจริงที่เห็น แค่มองจากตรงนี้ยังเห็นถึงความสวยเซ็กซี่ ของผู้หญิงคนนั้น ไม่สงสัยว่าทำไมเธอถึงอยู่ในสายตาเพื่อนเขาตลอดเวลา
"รูปร่างหน้าตานะใช่ แต่นิสัยไม่ได้ว่ะ กูไม่ชอบผู้หญิงปากจัด"
"นี่มึงพูดเหมือนเคยโดนเขาด่างั้นแหละ ไปทำอิท่าไหนให้คนสวย ๆ แบบนั้นด่าได้ว่ะ"
"ช่างเหอะ อย่าสนใจเรื่องกูเลย"เมื่อเพื่อนตัดบทมาวินก็ยักไหล่ไม่สนใจอีก กับเพื่อนคนนี้คบกันมาจนรู้นิสัยดี ถ้าเรื่องไหนมันอยากให้เขารู้ มันจะบอกเองโดยที่เขาไม่ต้องถาม
"เฮ้ยๆๆ มึงดูนั่นดิว่ะ ลูกน้องมึงจะพาเธอไปไหนว่ะ"มาวินที่เกิดหันไปเห็นลูกน้องของเพื่อนกำลังประคองหญิงสาวคนนั้นขึ้นจากเก้าอี้ตรงเคาท์เตอร์บาร์
"เดี๋ยวกูมา"พายุตัดสินใจได้ในทันที ว่าจะไม่สนใจเธอแล้วนะ เพราะเคยโดนด่ากราดมาแล้ว แต่จากสถานการณ์ตอนนี้จะปล่อยเฉยไปไม่ได้ เมียไอ้สองตัวนั่นได้มาวีนเขาตายเลย
"ไหนว่าไม่สนใจ?"
"กูกลัวเมียน้องกูหรอก ไม่ได้อยากช่วยผู้หญิงปากเก่งเท่าไหร่"ลุกขึ้นเดินลงไปยังด่านล่างด้วยความรวดเร็ว ต่างจากคำพูดที่บอกว่าไม่สนใจเท่าไหร่ลิบลับ จนมาวินยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ
"มึงจะพาเธอไปไหน"เสียงทุ้มดังแข่งกับเสียงเพลงที่ยังดังก้องในผับ
"ไปส่งที่บ้านครับ เธอเมามากแล้ว"
"มึงรู้จัก?"พายุเลิกคิ้วถามกันต์อย่างกวน ๆ ซึ่งลูกน้องหนุ่มก็รู้สึกแปลกใจ ปกติเฮียพายุที่เขาเคยเห็น ไม่เคยสนใจเรื่องของคนอื่นแบบนี้
"ไม่ได้รู้จักแบบสนิทสนมครับ แต่เธอบอกไว้ว่าถ้าเมาให้ช่วยไปส่งที่บ้าน อีกอย่างผมก็เลิกงานแล้วนะครับ"กันต์เองก็ไม่ได้กลัวสายตาของพายุสักนิด เขาไม่ใช่ประเภทชอบพาสาวไปหลอกฟัน เลยไม่มีเหตุผลอะไรต้องกลัว
"กูไปส่งเอง มึงกลับไปได้แล้ว"พายุเดินเข้าไปทำท่าจะพยุงลินดาเข้าสู่อ้อมกอดตัวเอง แต่ทว่ากันต์กลับเหวี่ยงตัวเธอหลบให้ไปยืนอยู่ด้านหลังของเขา
"ไม่ได้ครับ ผมจะไปส่งเอง"
"กูเป็นเจ้านายมึงนะ"
กันต์เชิดหน้าขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว"ตอนนี้ผมเลิกงานแล้วครับ ขอตัวก่อน"
มือหนายกขึ้นบีบไหล่เด็กหนุ่มรุ่นน้อง ก่อนจะพยักหน้าให้ราชันย์ที่เดินตามมาดึงลินดาออกมา ซึ่งยื้อยุดกันอยู่พักหนึ่ง เนื่องด้วยกันต์ไม่ยอมแต่ทว่าสู้แรงของบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนการต่อสู้มาอย่างดีไม่ได้
"เฮียทำแบบนี้ทำไมครับ ผมไม่เคยเห็นเฮียยุ่งเรื่องของใคร"
"เธอเป็นเพื่อนเมียน้องกู"กันต์ฉุกคิดถึงสรรพนามที่ลินดาเรียกขานเจ้านายเขา ก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมา
"เฮียคือไอ้เฮียแก่เหรอครับ"ราชันย์ที่ได้ยินเด็กหนุ่มนี่พูดจาเล่นหัวเจ้านาย ก็วางลินดาลงบนโซฟาใกล้ ๆ แล้วเดินมุ่งเข้าไปหากันต์ทันที ซึ่งพายุยกมือห้ามไว้ได้ทัน
"ไม่ต้อง...กูเคลียร์เอง มึงพาลินดาไปรอบนห้องกูก่อน เดี๋ยวกูตามไป"
เมื่อราชันย์พาร่างปวกเปียกของตัวต้นเหตุขึ้นไปบนห้องตามคำสั่ง พายุก็หันมาจ้องหน้าลูกน้องตัวเอง ที่ดูวันนี้มันจะอยากมีเรื่องกับเจ้านายอย่างเขาไม่น้อย
"มึงชอบลินดาเหรอ"
"ครับ ผมชอบเธอ"กันต์เอ่ยเสียงหนักแน่น"แต่เมื่อกี้ที่จะพาไปส่งคือไปส่งจริง ๆ ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีเลย ผมไม่ใช่ประเภทบังคับฝืนใจผู้หญิง"
"คำพูดดูดีชิบหาย มีด้วยเหรอว่ะ พาผู้หญิงออกไปแล้วไม่ทำอะไร โตมาจนอายุเท่านี้กูไม่เคยเห็น"ขอเปลี่ยนคำพูดที่เคยชื่นชมเขาก่อนหน้า ถึงว่าคนแบบนี้ลินดาถึงเรียกว่าไอ้เฮียแก่
"อย่าเอานิสัยตัวเองมาตัดสินคนอื่นสิครับ"
กันต์ตอบอย่างไม่เกรงกลัว นาทีนี้ไม่ว่าจะโดนไล่ออกเขาก็ไม่สนใจ งานใหม่มีเยอะแยะค่อยไปหาเอาข้างหน้าก็ได้ แต่ไม่ชอบให้ใครมาหยามและดูถูกเขาเรื่องนี้
"มึงนี่ปากดีนะ ไม่อยากทำงานที่นี่แล้วงั้นสิ ถึงไม่กลัวกู"
"ครับ ถ้าเฮียจะไล่ออกก็ไล่เลยครับ แต่เรื่องลินดาผมไม่ถอดใจหรอก ไม่เจอกันที่นี่ผมก็หาทางเจอกับเธอที่มหาลัยได้"
"เกี่ยวไรกับผู้หญิงคนนั้น"
"ก็ที่เฮียโมโหอยู่แบบนี้ ไม่ใช่เพราะผมกำลังจะเอาเหยื่อเฮียไปเหรอครับ คืนนี้ผมอาจสู้เฮียไม่ได้ แต่อยากบอกว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น"
"เหอะ...ตลกชิบหาย กูจำได้ว่าบอกมึงแล้วว่าเธอเป็นแค่เพื่อนของเมียน้องกู ไม่เข้าหูมึงเหรอว่ะ"
ร่างสูงเดินไปประจันหน้าหนุ่มรุ่นน้อง นอกจากความสูงที่ใกล้เคียงกันแล้ว ไอ้เด็กปากดีนี่ไม่มีไรสู้เขาได้เลย ยังมีหน้ามาพูดจาหยามเขาอย่างไม่กลัวเกรง เห็นทีต้องจัดการขั้นเด็ดขาด
"ตั้งแต่พรุ่งนี้มึงไม่ต้องมาทำงานที่นี่อีก กูไล่มึงออก"นิ้วเรียวเคาะลงบนอกแกร่งของกันต์
"ครับ ผมรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้"แววตาคมของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ทว่าท่าทางกลับทำเหมือนไม่สนใจที่ถูกไล่ออก
"ออกไปจากร้านกูได้แล้วก่อนที่กูจะให้การ์ดมาลากมึงออกไป"กันต์มองหน้าพายุนิ่ง ก่อนจะเดินออกจากร้านไปตามที่บอก แต่ใช่ว่าเขาจะยอมแพ้ ผู้หญิงคนนั้นเขาตามแอบชอบอยู่ตั้งนาน ถ้าไม่ติดว่าที่นี่มีการ์ดและบอดี้การ์ดมากมาย เขาจะตามขึ้นไปเอาลินดาลงมาแน่
- Writer
