ย่างเข้าสู่เดือนที่สองของการหายตัวไปของลักขณา ปัทกรณ์ยังคงใช้ชีวิตด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย จากชายหนุ่มขี้เล่นแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มที่ไม่มีใครจะเข้าหน้าเขาติดได้เลย ทุกคนภายในบริษัทต่างไม่อยากจะอยู่ใกล้ แม้แต่เลขาส่วนตัวที่ทำงานมาด้วยกันนานนับสิบปี ก็ยังไม่กล้าที่จะยืนอยู่ต่อหน้าของประธานหนุ่มเกินสิบนาทีเลยสักครั้ง ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมปัทกรณ์ถึงได้มีอารมณ์หงุดหงิดได้ทุกวันอย่างไม่เคยมีมาก่อน
"คุณรัตน์ผมไม่เข้ามาแล้วนะครับ วันนี้ผมจะกลับบ้านเลย ถ้ามีอะไรด่วนคุณก็เลื่อนนัดออกไปก่อนก็แล้วกัน ผมไม่ค่อยสะดวกจะพบเจอใคร"
"ได้ค่ะคุณปัท ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะคะ"
คล้อยหลังของปัทกรณ์ไป เลขาหน้าห้องถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกโล่งใจเป็นที่สุด
"ท่านประธานเป็นอะไรนะพี่รัตน์ ทำตัวเหมือนหมาบ้ามาสองเดือนแล้วนะนี่"
"ฉันจะไปรู้หรือไงล่ะ สงสัยใกล้จะวัยทอง ฉันรู้สึกอึดอัดมากเลย อยากจะลาออกจากการเ
