เมื่อกลับไปถึงรถยนต์ส่วนตัว ปัทกรณ์รู้สึกจุกในอกอยู่มาก เขาเข้าใจลักขณาผิดอย่างมหันต์ มัวแต่ใช้อารมณ์โดยไม่ถามหาถึงเหตุผลที่เธอหายตัวไปในค่ำคืนนั้น ทั้งที่เธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแต่กลับไม่คิดจะโทรมาบอกเขาเลยสักนิด ทำไมลักขณาถึงต้องทำแบบนั้น ทำไมเธอถึงไม่บอกความจริงให้เขาได้รับรู้ แค่คิดก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ คำพูดด่าทอหญิงสาวในเช้าวันนั้นยังคงดังกึกก้องตอกย้ำกับความโง่เขลาที่ตัวเองได้กระทำไม่ดีลงไป เขาทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกายของเธออย่างไม่น่าให้อภัยเลยจริง ๆ จะแปลกอะไรที่เธอจะหนีหายเหมือนตายจากกันไปแล้วเช่นนี้ เพราะถ้าเป็นตัวเองที่โดนกระทำบ้างเขาก็อาจจะทำอย่างเช่นที่เธอทำ ป่วยไม่มาเยี่ยม ตายก็ไม่ต้องเผาผี คงไม่พ้นไกลจากคำนี้มากเท่าไหร่นักหรอก สักวันหนึ่งถ้าหาเธอเจอเขาคงต้องไถ่โทษให้เธออย่างหนัก แต่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้พบเจอกันอีกหรือเปล่า ใครมันจะอยากกลับมาพบหน้าผู้ชายที่เฮงซวยอย่างเขาอีก ห
