"หนูมัทคะ มาหาน้าลินหน่อยเร็วลูก" ลลินกวักมือเรียก คนที่รู้จักชื่อตัวเองรีบเดินเตาะแตะเข้ามาหาอย่างรู้ความ สายตากลมโตคู่สวยจับจ้องมองใบหน้าผู้ใหญ่ทั้งสามคนสลับกันไปมา ปัทกรณ์นั่งยอบตัวลงตรงหน้าของเด็กหญิงตัวน้อย พร้อมกับส่งยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีครับคนสวย" หนูน้อยจ้องมองหน้าด้วยอาการที่งวยงงอยู่ไม่น้อย ดวงตากลมโตที่จ้องมองมาทำให้เขารู้สึกคุ้นมากจนคิดว่าอาจจะเป็นลูกของตัวเองเลยด้วยซ้ำ จะว่าไปเด็กคนนี้ก็เหมือนเขาอยู่นะหรือจะคิดถึงลูกจนคิดมากไปเองกันแน่ ฝ่ามือหนายกขึ้นจับสัมผัสผิวนุ่มอย่างเบามือ
"ปะป๊า ปะป๊า"
"เรียกปะป๊าเลยหรือเลย หือลุงหน้าเหมือนพ่อเราหรือไงนะ" ปัทกรณ์ยิ้มอย่างนึกเอ็นดูนัก คงจะเป็นคำที่เรียกง่ายสำหรับวัยเท่านี้ที่กำลังหัดพูดอยู่สินะ ถ้าลูกยังอยู่ด้วยก็คงจะเรียกเขาแบบเด็กคนนี้เรียกแน่ ๆ เลยสินะ
"มาให้ลุงอุ้มหน่อยครับ ลุงอุ้มได้หรือเปล่าครับ?"
"ไม่เอา ไม่ได้" ศีรษ
