ปัทกรณ์ยังคงแอบซุ่มดูอยู่ตรงนั้นอยู่นานสองนาน จนหญิงสาวพาลูกน้อยกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ร่างสูงจึงเดินออกจากที่หลบซ่อนยืนจ้องมองบานประตูไม้นั้น อยากเดินเข้าไปเคาะแล้วเรียกเธอออกมาพูดคุยกันอีกสักครั้ง แต่ถ้าทำแบบนั้นลักขณาอาจจะโกรธกันมากก็เป็นได้
"นอนหลับฝันดีนะลักขณา กู๊ดไนท์นะครับลูกสาวพ่อ" พร้อมกับค่อย ๆ เดินก้าวขาออกจากตรงนั้นไปรู้สึกอะไรอาวรณ์คนทั้งคู่มากเหลือเกิน
เป็นอีกหนึ่งค่ำคืนที่ทำให้ทั้งปัทกรณ์และลักขณาข่มตาให้นอนหลับลงได้ยากนัก ต่างคนต่างครุ่นคิดกับความบังเอิญที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอหนีหน้าเขาได้ในวันนี้แล้วพรุ่งนี้ล่ะเธอจะต้องเผชิญหน้ากับเขาอีกอย่างนั้นสิใช่ไหม ใบหน้าลูกน้อยที่กำลังหลับพริ้มอยู่ข้างกายยิ่งทำให้ลักขณาต้องครุ่นคิดหนัก เธอควรจะทำอย่างไรกับวันพรุ่งนี้ถ้าต้องเผชิญหน้ากับเขา เธอจะต้องหลบหน้าหรือทำทีท่าเป็นไม่สนใจ แล้วถ้าเขามาวุ่นวายกับเธอและลูกน้อยอีกครั้งล่ะ เธอค
