หลายวันผ่านไป ความรู้สึกปั่นป่วนในใจของน้ำใสก็เริ่มจางลง
อีกไม่นานก็จะใกล้เปิดเทอม ม.6 ส่วนการรักษาของแม่ก็เป็นไปได้ด้วยดี หลังจากกลับมาพักฟื้นที่บ้านจนหายดีก็ได้เวลาเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวต่อ
บ้านน้ำใส
"อีน้ำใสมึงจะบอกกูได้ยังว่าไปยืมใครมา" เป็นอีกครั้งที่แม่ถาม ทำเอาน้ำใสเก็บอาการเลิ่กลั่กแทบไม่ทัน
“ก็พี่ที่รู้จักกัน มีเมื่อไหร่ค่อยคืนไงแม่”
“ใจดีแปลกๆ ว่ะ!” แม่หรี่ตาลงอย่างสงสัย
“เอ่อ..หน่า.. ปะๆ ขายเตี๋ยวกัน” น้ำใสรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะชิ่งหนีด้วยการเตรียมของทำก๋วยเตี๋ยวแทน แม่มองตามหลังลูกสาวตนก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่ออีก
ร้านก๋วยเตี๋ยวบ้านน้ำใส
"น้ำใสไปส่งก๋วยเตี๋ยวให้ที่คอนโดใหม่หน่อย" แม่ตะโกนสั่ง ทำเอาน้ำใสสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยิน
“มึงทำหน้าอย่างกับเจอผี ไปส่งชั้น 5 ห้อง 123 นะ”
“อะ..อ้อ เคจ้า เฮ้อออ” สาวน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ คงจะไม่บังเอิญเจอกันหรอก มั้ง?
คอนโ
