หลังจากนั้นต่างฝ่ายต่างก็เงียบไปสักพัก ชายหนุ่มกำพวงมาลัยในมือแน่น ขณะที่เอาแต่ก้มมองพวงมาลัยข้างหน้าไม่เงยหน้าไปหาน้ำใส
“เท่านี้ใช่ไหมที่พี่อยากจะคุยกับหนู ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูต้องกลับขึ้นบ้านมันดึกแล้วค่ะ ขอบคุณที่พี่เคยช่วยหนูมาตลอดถ้ามีโอกาสหนูจะตอบแทนพี่แน่ๆ”
เมื่อพูดทุกอย่างจบน้ำใสก็ลงจากรถไปทันที
เตอร์ก้มหน้านั่งเงียบๆ คนเดียวในรถ ความมีชีวิตชีวาในดวงตาพลันหายไป ความรู้สึกมันดิ่งลงอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต
คอนโดใหม่
"อยู่ดีดีตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้แล้ว ผู้ชายแบบเราใครจะมารักจะมาชอบวะ" เตอร์นั่งมองไปที่ระเบียงพร้อมกับจิบไวน์ในห้องตัวเอง เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เขารู้สึกแบบนี้
เช้าต่อมา
บ้านน้ำใส
“อีน้ำใสวันนี้ไม่ไปเรียนเหรอ?”
“หนูปวดหัวมากเลยแม่เหมือนไม่ค่อยสบาย”
“ไหนกูจับดูสิ ตัวร้อนนี่หว่า...งั้นก็พักเถอะวันนี้ไม่ต้องไปช่วยกูขายก๋วยเตี๋ยว ป่วยบ่อยจังนะมึง”
“
