The Devil น้ำตาอสูร

ตอนที่ 2 หนีตายชุลมุน

ท่ามกลางเสียงปืนเป็นระยะอ้อมแขนของผมคงยังกอดกระชับร่างบางไม่ปล่อย ผมพยายามช่วยใครคนนั้นที่หวาดกลัวเหมือนดั่งลูกนกไร้รัง เขามีอาการสั่นเทาอยู่ตลอด สีหน้าแววตาของเขามันช่างน่าสงสารสุดทน ผมจึงทำได้เพียงยกมืออีกข้างที่กอดประคองร่างบางขึ้นมาลูบหัวของเขาเบาๆเพื่อผ่อนคลาย

"ไม่เป็นอะไรแล้วนะ อยู่กับฉันนายจะปลอดภัย" อาการหวาดกลัวของเขาดูคลายลงจนเกือบจะเป็นปกติ

"อิงค์อิงค์ออกห่างจากผู้ชายคนนั้นซะ!!" เสียงนั้นดังขึ้นทางด้านข้างผมเหมือนตะโกนบอกใครสักคน ทันใดนั้นคนร่างบางในอ้อมแขนผมก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมอย่างสงสัย

"คุณเป็นใคร!.." ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบคำถามของเขา 

"เปรี้ยงง!!" เสียงปืนก็ดังขึ้นในจังหวะที่ผมกำลังจะเอ่ยตอบคำถาม

"โอ้ยย!!" ผมร้องอุทานด้วยความเจ็บปวดบริเวณหัวไหล่ข้างที่โอบร่างบางไว้ก่อนจะยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกใส่คนที่ยิงผมล้มลงไปนอนกับพื้นต่อหน้าต่อตาเขา

"พี่เชต!.." ผมได้ยินคนในอ้อมแขนผมร้องเรียกชายคนที่ผมเพิ่งยิงล้มลงดังลั่นแล้วเขาก็ผละออกไปจากอ้อมแขนของผมเข้าไปกอดร่างไร้วิญญาณนั้นทั้งน้ำตานองหน้า

"พี่เชต พี่ต้องไม่เป็นอะไรนะ พี่ต้องไม่เป็นอะไร พี่ลุกขึ้นมาคุยกับผมก่อนได้ไหม..ฮือ ๆๆ..." ภาพตรงหน้ามันทำให้ผมรู้สึกผิดทันที นี่ผมทำอะไรลงไป ผมฆ่าพี่ชายของเขาเเหรอหรือยังไง ผมรู้สึกสับสนไปหมด แม้กระทั่งความเจ็บปวดจากการถูกยิงที่หัวไหล่ก็ไม่เกิดขึ้น ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปประคองคนร่างบางจากทางด้านข้างเพื่อจะช่วยคุ้มภัยให้เขา

"รีบออกไปจากที่นี่เถอะ ที่นี่ไม่ปลอดภัยนะ" ทันทีที่ผมจับที่ต้นแขนทั้งสองข้างของเขา ผมกลับต้องตกใจกับสายตาที่มองมาหาผมเหมือนคนที่โกรธแค้นกันมาเป็นสิบๆปี

"ปล่อย! แกฆ่าพี่เชตทำไม?" ผมอึ้งในคำถามจากปากเรียวเล็กที่ชวนสัมผัสนั้นแต่จิตใต้สำนึกของผมก็สั่งให้ผมรีบคว้าข้อมือของคนร่างบางวิ่งหลบกระสุนที่ถูกยิงสวนออกจากปลายกระบอกปืนไปมาผ่านผมและเขานับไม่ถ้วน

"ปล่อยกูนะ มึงจะพากูไปไหน กูไม่ไป กูจะช่วยพี่เชต..."

"อยู่นิ่งๆนะ!!..ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้นายไปตายหรอก" ผมดึงแขนกึ่งลาก กึ่งจูงเขาออกมาไกลจากหน้าร้านอาหารนั้นพอสมควร ขณะที่เสียงปืนก็ยังคงดังเป็นระยะ ๆอยู่ด้านใน

"มึงปล่อยแขนกูได้แล้ว มึงฆ่าพี่เชตทำไม มึงฆ่าเขาทำไมมึงรู้ไหมถ้าไม่มีเขากูก็ไม่มีเงินไปดูแลแม่ที่บ้านนอก พี่เชตเขาเป็นคนดีมึงฆ่าเขาทำไม?!" คำต่อว่ามากมายออกมาจากปากเล็กๆของเขา มันทำให้ผมรู้สึกผิดจนลึกถึงขั้วหัวใจ นี่ผมทำผิดขนาดนั้นเชียวหรือ ทำไมเขาต้องต่อว่าผมด้วยเมื่อเขาก็เห็นว่าคนที่ตายเป็นคนยิงผมบาดเจ็บ

"นายช่วยฟังฉันหน่อยได้ไหม นายก็เห็นนี่ว่าเขา... "

ผัวะ!!

ใบหน้าผมสั่นสะท้านด้วยแรงตบจากฝ่ามือเรียวเล็กของคนร่างบางที่ตั้งใจฟาดฝ่ามือใส่แก้มผมเต็มแรง ในระหว่างที่ผมกำลังอธิบายถึงสาเหตุที่ต้องยิงคนที่ชื่อเชต แต่เขากลับไม่ฟังอะไรเลยทั้งยังเตรียมยกมือขึ้นมาฟาดแก้มผมเป็นครั้งที่ 2

"หยุดนะ! นี่แกทำอะไรนายฉัน" ไม่ทันที่คนร่างบางจะทันฟาดมือ ลูกน้องคนสนิทของผมก็จับคว้าที่ข้อมือของเขาอย่างมาดมั่น

"บรูค!.." ผมรู้สึกตกใจที่เป็นบรูค

"ผู้ชายคนนี้เป็นนายของมึงเหรอ มันมีสิทธิ์อะไรมาฆ่าพี่เชต คนที่มีบุญคุณกับกู พวกมึงเป็นใครกันแน่ ทำไมมึงทำเหมือนไม่เกรงกลัวกฎหมายแบบนี้"

"เดี๋ยวก่อนอิงค์อิงค์นายกำลังเข้าใจผิด ฟังฉันก่อนคนที่ชื่อเชตกำลังจะยิง..." ในจังหวะที่ผมกำลังจะอธิบายถึงความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วก็มีเสียงปืนดังลั่นบริเวณหน้าร้านอาหารเป้าหมาย จนทำให้เกิดการวิ่งหนีตายกันอีกครั้งและเป็นเหตุให้คนร่างบางหนีตายเพื่อเอาชีวิตรอดไปด้วย ก่อนที่ผมและบรูคจะรีบวิ่งไปที่รถยนต์ที่จอดไว้ไม่ไกลจากหน้าร้านอาหารเพื่อขับหลบหนี ผมก็รู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้มาก ที่ผมไม่ได้อธิบายความจริงให้ใครคนนั้นที่มีผลกับหัวใจของผมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนได้เข้าใจ ผมจำชื่อของเขาได้แม่นจากการเรียกชื่อของคนชื่อเชตใช้เรียกเขาก่อนที่เชตจะถูกผมยิงจนเสียชีวิต

ในหัวของผมเกิดความสับสนเต็มไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ แล้วผมจะได้มีโอกาสได้อธิบายความจริงกับคนร่างบางนั้นหรือไม่ ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆลูกน้องคนสนิทก็ทักผมด้วยความตกใจ

"นายถูกยิง!?" คำถามจากบรูคทำให้ผมมีสติและผมก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองถูกยิงที่หัวไหล่จริงๆ เมื่อความเจ็บปวดกลับมา เพียงสิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ก็คืออดทนเพื่อแสดงความเข้มแข็งของตัวเอง ว่าผมยังไหวกับบาดแผลเพียงเล็กน้อยนี้ แต่เหนือสิ่งใดผมก็ยังอดเป็นห่วงคนร่างบางนั้นไม่ได้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงจะโดนทำร้ายจากใครหรือเปล่าหลังจากที่ผมต้องหลบหนีจากควันดงกระสุนอย่างหวุดหวิด เมื่อผมคิดได้แบบนั้นจึงให้บรูคโทรไปถามพี่ต้องเพื่อรายงานความคืบหน้าว่ามีใครบาดเจ็บล้มตายบ้าง ผมนั่งรอฟังข้อมูลจากการสนทนาของบรูคและพี่ต้องอยู่เกือบ 20 นาทีด้วยใจลุ้นระทึก

"เป็นยังไงบ้างวะบรูค คนของเราบาดเจ็บเท่าไหร่ ตายเท่าไหร่วะ" ผมรอคำตอบจากบรูคอยู่เกือบนาที ก็ไม่มีท่าทีว่าบรูคจะพูดอะไรก่อนที่ผมจะอึ้งกับคำพูดของเขา

"นายแน่ใจนะว่านายต้องการอยากจะรู้ว่าคนของเราเป็นอะไรหรือเปล่า ผมว่านายอยากรู้ว่าไอ้เด็กหนุ่มคนนั้นตายหรือยังมากกว่า" จากคำพูดของบรูคมันทำให้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยและแรงโทสะก็สั่งให้ผมทำในสิ่งที่ต้องการ

ปั้ก!!

"กูอยากรู้อะไรมันก็ไม่ใช่เรื่องของมึง มึงแค่ตอบคำถามกูก็เท่านั้น จอดรถกูจะลงตรงนี้" ผมฟาดกำปั้นใส่ปากของมันเพื่อเตือนสติให้มันรู้ว่าใครเป็นนายใครเป็นลูกน้อง นี่มันเรื่องส่วนตัวของผมมันไม่มีสิทธิ์พูดกับผมแบบนี้ ด้วยความโมโหผมจึงสั่งให้บรูคจอดรถข้างทางซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นที่ไหนแต่ผมก็บอกให้มันจอด ผมรออยู่นานเพื่อให้มันจอดรถแต่กลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากบรูค ยิ่งทำให้ผมรู้สึกโกรธและโมโหมากขึ้นเป็นทวีคูณ

"กูบอกให้มึงจอดรถ มึงจะขับต่อไปทำไม มึงไม่ได้ยินสิ่งที่กุพูดเเหรอไอ้บรูค"

"ผมไม่จอด ต่อให้นายฆ่าผมให้ตายคาพวงมาลัยผมก็ไม่จอด" เขาพูดสวนขึ้นทันทีหลังจากที่ผมพูดจบ ผมจึงไม่พูดอะไรต่อจนกระทั่งรถยนต์มาติดไฟแดงแห่งหนึ่ง น่าจะเป็นช่วงที่บรูคคงจะลืมไปแล้วว่าผมเคยสั่งให้มันจอดรถ ผมจึงใช้โอกาสนี้รีบเปิดประตูลงไปจากรถยนต์ด้วยความรวดเร็วก่อนที่จะวิ่งหนีเข้าไปในป่ารกเพื่อไม่ให้มีใครตามผมเจอ ผมวิ่งหนีเข้าไปในป่าอย่างไม่คิดชีวิตและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหน ผมวิ่งไปเรื่อยๆจนรู้สึกเหนื่อยหอบ เมื่อหันกลับไปทางเดิมก็พบว่าไม่มีใครตามมาจึงโล่งใจ เวลาผ่านไปเกือบ 20 นาทีก็ไม่เห็นว่ามีใครจะเดินตามเข้ามาหาผม ผมจึงเดินออกไปทางเดิมเพื่อไปถนนใหญ่ในเส้นทางที่ผมวิ่งหนีเข้ามา ผมเดินไปนั่งที่บริเวณขอนไม้ใหญ่ข้างทางนั่งทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนอย่างคนใจลอยและทันใดนั้น ผมก็เห็นรถกระบะคันหนึ่งขับผ่านหน้าไปอย่างช้าๆ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งที่เป็นจุดสนใจนั่นก็คือ คนที่นั่งอยู่ท้ายรถกระบะ เขาคือคนร่างบางที่ผมรู้สึกชอบ ผมพยายามจ้องมองเพื่อให้แน่ใจว่าน่าจะเป็นเขาจริงๆ แล้วตัดสินใจตะโกนเรียกชื่อเขาดู ทำให้เจ้าของชื่อหันมามองผมด้วยความตกใจก่อนจะตะโกนใส่ผมด้วยความโมโหเช่นเดิมเหมือนรีเพลย์วีดีโอกลับไปใหม่อีกรอบ

"นี่มึงยังไม่ตายอีกเเหรอ มึงฆ่าผู้มีพระคุณของกู มึงทำให้เขาต้องตาย กูไม่มีวันให้อภัยมึงแน่ไอ้คนเลววว!!..." คำว่าคนเลว ดังสะท้อนเข้าไปในใจของผมจนผมรู้สึกกลัวและเกลียดคำนี้มาก ตั้งแต่ผมลงมือฆ่าคนมาไม่ว่าใครก็ตามที่พูดคำนี้ ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยกลับรู้สึกสะใจด้วยซ้ำที่ได้ยินคำนี้ แต่สำหรับคนร่างบางนี้คำพูดของเขา มันทำให้ผมเจ็บปวดในใจลึกๆจนผมอยากจะกลั้นใจตายเสียให้ได้ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะอิงค์อิงค์ ผมพูดอะไรไม่ออกก่อนจะมองตามท้ายรถกระบะจนลับสายตาไปในความมืด...

จู่ๆก็มีแสงสีขาววาบเข้ามาในดวงตาของผม

"คุณครับคุณเป็นยังไงบ้างครับ คุณ..." ผมมารู้สึกตัวอีกทีเหมือนว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องๆหนึ่งและมีผู้ชายกับผู้หญิงประมาณ 4-5 คนยืนล้อมรอบ ทุกคนจ้องมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ต่างร้องเรียกผมอย่างเป็นห่วง ผมค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อให้มองอะไรได้ชัดขึ้น

"นี่ผมอยู่ที่ไหน ผมเป็นอะไรไปครับ"

"คือเมื่อกี้พวกเราขับรถมาเห็นคุณล้มลงก่อนที่เราจะขับรถชนคุณน่ะครับ ผมจึงช่วยพาคุณมาที่โรงพยาบาลก็พบว่าคุณถูกยิงที่หัวไหล่ คุณเป็นยังไงบ้างครับยังเจ็บแผลอยู่ไหม ใครเป็นคนทำร้ายคุณครับให้ผมแจ้งความให้ไหมครับ" เมื่อผมได้ยินคำว่าแจ้งความสติของผมก็กลับมาครบ 100% ทันที

"ไม่เป็นไรครับ ผมคงจะถูกคนหาของป่ายิงปืนใส่เพื่อจะจับสัตว์ป่าน่ะครับ เดี๋ยวผมจะลองติดต่อญาติดูก่อนนะครับ ขอบคุณพวกคุณนะครับที่ช่วยผมครับ" ผมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความจริงใจก่อนจะยกมือขึ้นพนมเพื่อขอบคุณในน้ำใจของพวกเขา หากพวกเขารู้ว่าผมเป็นใครพวกเขาคงจะปล่อยให้ผมตายข้างถนนเป็นแน่ ผมจึงรีบต่อสายถึงลูกน้องคนสนิททันทีแล้วยื่นโทรศัพท์ให้คนที่มีพระคุณได้คุยกับลูกน้องของผมเพื่อบอกตำแหน่งของโรงพยาบาลต่อไป

"พวกคุณจะกลับก่อนก็ได้นะครับคงไม่ถึง 10 นาทีญาติผมคงมาถึงพอดี" ผมพูดด้วยความรู้สึกเกรงใจที่เขาต้องมาเสียเวลารอลูกน้องของผมที่กำลังจะมาถึง

"คุณอย่าคิดมากเลยนะครับเดี๋ยวผมจะรออยู่เป็นเพื่อนคุณจนกว่าญาติของคุณจะมาพบ" ช่างมีน้ำใจเหลือเกิน ผมไม่รู้จะขอบคุณพวกเขายังไงกับการมีน้ำใจของพวกเขาและไม่ถึง 10 นาทีบรูคก็เดินทางมาถึงห้องฉุกเฉินที่ผมรักษาตัวอยู่ เราสองคนต่างขอบคุณในน้ำใจที่เขามีให้ก่อนที่ผู้มีพระคุณของผมจะเดินทางกลับไป หลังจากนั้นผมก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากที่ผมลงข้างทางให้บรูคฟัง ยิ่งทำให้เขามีสีหน้าไม่พอใจมากขึ้น ตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าไอ้ลูกน้องคนนี้มันเป็นลูกน้องคนสนิทของผมหรือว่าเป็นเมียของผมกันแน่ หรือว่ามันกำลังคิดอะไรเกินเลยกับผมมากว่าความเป็นเจ้านายและลูกน้องกันแน่