ในสวนเล็ก ๆ หลังบ้าน...ณินารายืนคุยโทรศัพท์กับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ออกอาการเขินอายกระมิดกระเมี้ยน
“ค่ะพี่ไผ่...กำลังกินเนื้อย่างเกาหลีกันอยู่ค่ะ อืออ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ตอนนี้ยังโอเคอยู่ค่ะ คงไม่ได้กลับบ้านอีกสักพักค่ะ ฝากดูแลบ้านด้วยนะคะ”
นินาราพูดพลางยิ้มเขินม้วนตัวหันมาเจอคนตัวสูงด้านหลัง เขากำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ทำเธอตกใจสะดุ้ง ใจหายวาบ...
“อ๊ะ ไม่ต้องไปรับที่โรงเรียนหรอกค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะพี่ไผ่ เพื่อนมาเรียกแล้วค่ะ ไว้คุยกันนะคะ...”
เมื่อกดวางโทรศัพท์แล้ว เธอก็เงยมองหน้าฟ้าประทานอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องมายืนฟังเธอคุยโทรศัพท์ และทำไมต้องทำหน้าเหมือนเป็นผู้ปกครองของเธอด้วย
“มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ??”
“เจ้าของบ้าน...” เขาย้ำคำว่าเจ้าของบ้าน “จะยืนตรงไหน หรืออยู่ตรงไหนก็ได้”
อ้อ...เธอมันก็แค่คนอาศัยสินะ
“งั้นตามสบายค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เพราะไม่อยากจะตอ
