“บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาเรียวคมแสนเย็นชาเหลือบมองสิ่งแปลกปลอมในห้องราวสามวินาที...ซึ่งเหมือนวินาทีหยุดโลกสำหรับนินารา แอบภาวนาให้เขาจำเด็กสิบสามในวันนั้นไม่ได้
ฟ้าประทานมองเธอด้วยสายตาน่ากลัว ปากเคี้ยวหมากฝรั่งยับๆ ก่อนจะหลุบตาลงมองเนื้อย่างบนเตาไฟฟ้า ซึ่งกำลังส่งกลิ่นหอมกรุ่น
หืม....สายตาแบบนั้นบอกว่าเขาจำรุ่นน้องตัวแสบที่เคยตะโกนด่าเขาลั่นไปทั้งหอประชุมไม่ได้สินะ
นินาราแอบใจชื้นนิดหน่อย...
“เอาน่า พวกเราไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้มานานแล้วนะ” ข้าวโอ๊ตเปิดขวดเหล้าโซจูแล้วเทใส่แก้วใบเล็กให้แก่ฟ้าประทาน ซึ่งทิ้งก้นลงนั่งใกล้กับเขานั่นเอง
“ขอหนูด้วย” ข้าวปั้นยื่นแก้วเปล่าไปรอกลางโต๊ะ แต่โดนพี่ชายปัดมือ
“ไม่ได้โว๊ย แดกโค้กไปเลยแก”
“เราสองคนสิบแปดแล้วนะเฮีย” ข้าวปั้นโวยวายอย่างอารมณ์เสีย
“จริงสิ” ข้าวโอ๊ตนึกขึ้นมาได้ “ยังไม่ได้แนะนำให้สองคนนี
