“ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที เร็วเข้า!” นทีตะโกนราวกับคนคลั่ง เสื้อเชิ้ตขาวตัวในแดงฉานไปด้วยเลือดของจัสมินที่เขากำลังโอบอุ้มไว้ในอ้อมแขน ถึงอย่างนั้นเมื่อต้องเดินผ่านลดา เขาก็ไม่ลืมที่จะสาดความอาฆาตชิงชังใส่พร้อมกับกล่าวอะไรบางอย่างทิ้งท้ายไว้ให้เธอ “อย่าคิดว่าจะหนีรอดจากเรื่องนี้ไปได้ล่ะ เพราะกูไม่มีวันปล่อยมึงแน่นอน!”
สรรพนามที่เคยเรียกขานอย่างสุภาพมลายหายไปสิ้น แม้แต่เส้นแบ่งของสุภาพบุรุษที่พึงมีต่อสุภาพสตรีเขาก็ฉีกมันทิ้ง เพราะคิดว่าลดาไม่ควรได้รับไป เขาก้าวต่ออย่างรวดเร็ว ปากก็ตะโกนขอความช่วยเหลือดังลั่นอาคารก่อนเสียงหวีดร้องอื้ออึงของผู้คนจะดังระงมตามมา
“เมื่อกี้เขา... ถึงกับขึ้นมึง ขึ้นกูกับฉันเหรอ!” ลดาพึมพำพลางหันกลับไปมองแผ่นหลังของนทีที่ช้อนร่างจัสมินไว้ราวกับของล้ำค่าครู่หนึ่ง แล้วค่อย ๆ ถอยหลังเดินออกมา ทว่าเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนด้านหลังเท้าของลดาก็เปลี่ยนจากการเดินเป็นว
