ย้อนกลับไปยังวันที่นทีกลับมาถึง กรุงเทพฯ ณ โรงพยาบาล
“พี่นที หนูส่งคลิปให้แล้วนะ” สายน้ำพูดพลางกัดกล้วยฉาบอีกคำ
“ขอบใจ งั้นเดี๋ยวผมกลับบ้านก่อนนะครับแม่” นทีหันไปคุยกับผู้เป็นแม่
“อืม กลับดี ๆ นะ อย่าขับรถเร็วนักล่ะ” สายธารเอ่ยเตือนอีกครั้ง
นทีขึ้นรถเมล์กลับบ้านอย่างอ่อนล้า กระนั้นเขาก็ไม่ได้ลืมที่จะโทรหาหญิงสาวที่เขาใช้เวลาด้วยอยู่กันเป็นอาทิตย์ที่แม่ริม
“ฮัลโหล ทำอะไรอยู่ครับ”
(หนูเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ตัวห๊อมหอม) จัสมินยิ้มกริ่มขณะเช็ดผมหน้ากระจกเงา
“ให้ขับมอไซค์ไปหาตอนนี้ไหม”
(คนบ้า! ไม่ต้องเลย หนูรู้ทันนะ!)
“ช่วยไม่ได้ ก็จัสมินทำให้พี่เป็นแบบนี้เอง” นทีตอบพลางเอนตัวลงที่นอนบางแข็งติดพื้นของตน
(แล้วนี่ พี่นทีแค่โทรมารายงานว่าถึงบ้านแล้วใช่ไหมคะ) จัสมินเฉไฉไปเรื่องอื่นเพราะกลัวว่าตัวเองนั่นแหละจะเป็นฝ่ายทนไม่ไหวแล้วเหาะไปหาเขาเอง
“ใช่ แต่ก็มีเรื่องอื่นด้วย เดี๋ยวพี่ส่งไปให้ดูนะ
