แสงแดดยามเย็นส่องลอดกันสาดหน้าร้านขายของส่งขนาดกลาง แสงสีส้มตกกระทบลังสินค้าที่เรียงซ้อนกันจนเป็นแนวคล้ายกำแพง เสียงพูดคุยเอะอะของคนในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นเสียงของชายวัยกลางคนตะโกนถามราคา เสียงผู้หญิงตอบสวนกลับแบบรวดเร็วและเสียงหัวเราะสั้น ๆ ที่แซมอยู่เป็นระยะดังก้องไปทั่วร้านและท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ทรายก็เดินตรงเข้ามาด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าราวกับเดินทางไกล
“อาทราย! มัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบมาช่วยอาเปาเช็กยอดขนมที่จะส่งตลาด!” เจ้หงส์ผู้เป็นแม่ทักลูกสาวทันทีที่เห็นหน้า
ทรายถอนหายใจอย่างหงุดหงิดขึ้นครั้งหนึ่งก่อน “ม้า หนูเพิ่งกลับมาถึงเองนะ พี่เปาก็ทำคนเดียวได้!” เธอทั้งเหนื่อย ทั้งน้อยใจเพราะไม่เคยมีคำว่า ‘พักก่อน’ เลยสำหรับเธอ
“เดี๋ยวอาเปา อีก็ต้องมาดูบัญชีร้าน อ่านหนังสือ งานจุกจิกอย่างนับกล่องแกก็ทำสิ เป็นผู้หญิงจะเรื่องมากอะไรหนักหนา” เจ้หงส์ท้าวเอวดุลูกสาว
ทันใดนั้น อาเปา คนที่เจ้หงส์พู
