แสงอาทิตย์ของวันใหม่แผ่ความร้อนระอุท่ามกลางหมู่เมฆที่วันนี้ก่อตัวหนามากผิดปกติ ราวกับเป็นสัญญาณอะไรบางอย่าง เสียงจ้อกแจ้กจอแจของนักศึกเบาบางกว่าวันเปิดเทอมแรกจนมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและเงียบเหงา คงเพราะบางส่วนเริ่มปรับตัวได้แล้ว การเร่งรีบจึงไม่เกิดขึ้น ไม่ก็ต่างคนต่างมีสิ่งที่ตนต้องทำเลยไม่ได้สนใจกันมากนัก
สำหรับมหานทีแล้วดูเหมือนวันนี้ไม่ใช่วันที่ดีสักเท่าไร เนื่องจากอาการของแม่เมื่อวานเย็นกำลังบอกว่าวิกฤตใหญ่กำลังก้าวเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ และเขาไม่มีเวลาเอ้อระเหยกับอะไรอีกต่อไป
“นทีเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าเครียดจัง” ลดาชะโงกหน้าถามชายหนุ่มที่กำลังเหม่อออกไปไกล ทั้งที่เธออยู่ข้างเขา
“ไม่มีอะไร” นทีระบายยิ้มจาง ๆ
“ถ้าเป็นเรื่องเมื่อวานนทีไม่ต้องเครียดนะ” ลดาปลอบด้วยการลูบท่อนแขนแกร่งของชายหนุ่มเบา ๆ อย่างตั้งใจ “เรื่องที่นทีไล่จัสมินในโรงอาหารเมื่อวานทุกคนมองว่าน
