อลิสามีเรียนในช่วงบ่าย และคนที่อาสามาส่งเธอในวันนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น เจเดน ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเฝ้ารอจังหวะนี้โดยเฉพาะ เขานั่งรอเธอจนกระทั่งเลิกงาน แล้วก็เสนอตัวไปส่งถึงมหาวิทยาลัยอย่างเต็มใจ
รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดชิดขอบฟุตบาทหน้าอาคารเรียน อลิสาหันมายิ้มบาง ๆ พร้อมยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
เธอปลดเข็มขัดนิรภัยออกช้า ๆ แล้วเอื้อมมือไปจับที่เปิดประตู
แต่ก่อนที่เธอจะได้ลงจากรถ เสียงทุ้มของเจเดนก็ดังขึ้นขัดไว้เบา ๆ
“เดี๋ยวก่อนครับ…”
มือเรียวขาวที่กำลังจะเปิดประตูชะงักลงชั่วขณะ อลิสาหันกลับมามองเจเดนด้วยแววตาเต็มไปด้วยคำถาม
“มีเวลาสักครู่ไหมครับ? ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
น้ำเสียงของเจเดนจริงจังมากเสียจนอลิสาปฏิเสธไม่ลง
ร้านกาแฟเล็ก ๆ ภายในมหาวิทยาลัยกลายเป็นสถานที่พูดคุยกันในเช้าวันนั้น อลิสาอาสาเลี้ยงเครื่องดื่มให้เจเดน เพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาอุตส่าห์มาส่งเธอถึงสอง
