ตอนที่ 9 รถไฟเกือบชนกัน
1693 Words
“ลูกบอกว่าพ่อ… ชอบซ่อนเงินเอาไว้ ในห้องทำงานงั้นเหรอ”
“ค่ะ แต่แม่อย่าพูดไปเชียวนะคะ หนูว่าคุณพ่อคงตั้งใจให้หนูเข้าไปหา เผื่อว่าสักวันจะสนใจ เรื่องธุรกิจของที่บ้านบ้างก็เท่านั้นเองค่ะ”
“อ้อ แบบนี้เองเหรอ”
คุณนายตงไม่ได้พูดอะไรอีก หลินซีนึกขอบคุณ เพราะถ้าปล่อยให้เธอถามมากไปกว่านี้ ก็ไม่แน่ว่าจะหลุดพูดอะไรออกมา โชคดีที่เต้าชุนเคยพูดเรื่องนี้เอาไว้ เธอเลยยกขึ้นมาอ้างได้ ไม่นานต้วนหลานก็เดินออกมา จากห้องบัญชีของพ่อเธอ พวกเขาเหมือนจะเห็นว่า หลินซีและคุณนายตงเดินอยู่ในร้าน จึงหันไปเรียก
“นี่คุณ วันนี้เราทานข้าวเที่ยงที่นี่เถอะ ซีซีไปกันเถอะ วันนี้ไปเลี้ยงข้าวคุณชายต้วนสักหน่อย”
หลินซีหันไปจับมือแม่ของเธอ และเดินตามไป ทั้งหมดไปขึ้นรถ ซึ่งต้วนหลานบอกว่าจะขับตามไป ภัตตาคารอิ่งเหออยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เมื่อมาถึง พวกเขาทั้งหมดก็เดินเข้าไปในร้าน และนั่งทันที
“เอาล่ะ สั่งอาหารเถอะ”
หลินซีไม่ทันได้สังเกตว่า ระหว่างที่เธอนั่งทานข้าว และพูดคุยกับต้วนหลานอยู่นั้น ยังมีสายตาของบางคน มองลงมาจากชั้นสอง ซึ่งเขามาทานอาหารกับหมอหลี่และลูกสาว ตามคำเชิญของคุณนายกู้
“อ้าวนั่นครอบครัวตระกูลตงไม่ใช่เหรอ เอ๊ะแล้วนั่นคือ… ใครกัน”
“สงสัยคงจะเป็นคนที่ ทำธุรกิจกับพวกเขาล่ะมั้งครับ พักนี้เห็นว่าร้านตระกูลตง ต้องวิ่งเต้นหลายเรื่องเลยนี่ครับ”
หมอหลี่พูดขึ้นมา เขารู้ว่ากิจการตระกูลตงในตอนนี้ ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ และนี่ก็เป็นโอกาส ที่ลูกสาวของเขาจะได้แทรกเข้าไป ในครอบครัวนายพลอาวุโสอย่างนายพลกู้หมิง
“เจินหลิงเติมน้ำชาให้นายพลกู้หน่อยสิ”
“ค่ะคุณพ่อ พี่หานเซียวคงเหนื่อยมากสินะคะ เอ๊ะ ทำไมเหมือนกับว่าคุณหนูตง จะเอาแต่คุยกับคุณชายคนนั้น พวกเขาดูสนิทสนมกันดีนะคะ จริงสิได้ข่าวว่า เธอสนิทกับคนมากมาย โดยเฉพาะพวกผู้ชาย”
“ตายจริงหนูเจินหลิง ไปได้ข่าวแบบนั้นมาจากไหนเหรอจ๊ะ”
“คุณป้าคงไม่ทราบสินะคะ ในแวดวงสังคม โดยเฉพาะสาว ๆ มักจะพูดถึงคุณหนูตงคนนี้ ช่างมันเถอะค่ะ หนูพูดมากไปแล้ว”
“เอาเถอะ ไหน ๆ ก็พูดออกมาแล้วนี่ ใช่ว่าหนูจะเป็นคนพูดเองเมื่อไหร่ เล่าให้ป้าฟังหน่อยเถอะ”
“หนูเปล่านะคะ! หนูจะไปพูดแบบนั้นได้ยังไง คนอื่นน่ะค่ะ พวกเธอชอบพูดกันว่าคุณหนูตง หัวทึบอวดฉลาด และคิดว่าตัวเองสวยโดดเด่น ก็เลยเที่ยวหว่านเสน่ห์ไปทั่ว ผู้ชายในกวางโจว ถ้าคนไหนหน้าตาดี เธอก็จะ…เข้าไปตีสนิท เพราะแบบนี้เธอเลยไม่มีเพื่อนเลยค่ะ”
“อ้อเหรอจ๊ะ แบบนี้เองสินะ”
“หึ ไม่มีเพื่อนเลยงั้นเหรอครับ”
“จริง ๆ นะคะพี่หานเซียว ฉันไม่ได้โกหก จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเป็นที่ซุบซิบของคนในงานสังคม จนได้ชื่อว่า “สวยแต่โง่” นั่นแหละค่ะ”
กู้หานเซียวหันไปมองข้างล่าง รอยยิ้มที่เธอยิ้มให้กับผู้ชายคนนั้น มันทำให้หัวคิ้วของเขากระตุกขึ้นมา นึกแล้วก็หงุดหงิดแปลก ๆ แต่ไม่นานก็มีกลุ่มผู้หญิงสามสี่คน เดินไปที่โต๊ะของพวกเธอ
“หลินซีจริง ๆ ด้วย"
“ลี่ชิง! มาทานข้าวเหรอ”
หลินซีหันไปยิ้มให้กับหวังลี่ชิง ที่เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อน ๆ กลุ่มใหญ่ เพราะกลัวว่าจะเสียมารยาท พวกเธอจึงทักทายเถ้าแก่ตงก่อน
"ขอโทษนะคะเถ้าแก่ตง พวกเราขอคุยกับหลินซี สักครู่ได้ไหมคะ”
“อ้อ พวกหนูนี่เอง เอาเลยตามสบาย”
“หนูขอตัวสักครู่นะคะ ขอตัวก่อนนะคะคุณชายต้วน”
“ครับ”
หานเซียวยกน้ำชาขึ้นมาดื่ม และมองตามพวกเธอไปข้างหลังร้าน เขาวางจอกชาลง ตอนนี้หลี่เจินหลิงเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นกับคุณนายกู้แล้ว
‘ไม่มีเพื่อนงั้นเหรอ ดูเหมือนว่าคุณหนูหลี่ จะไม่ได้รู้อะไรจริงเลยสักเรื่องสินะ นอกจากเก่งแต่พ่นเรื่องโง่ ๆ ของตัวเองออกมาแล้ว ก็ไม่เคยได้ยินว่า เธอจะพูดถึงใครดีเลยสักคน’
“ผมขอตัวสักครู่นะครับ”
เขาลุกจากโต๊ะและเดินลงไปทันที เขาเห็นพวกเธอเดินมาที่สวนด้านหลัง จึงนึกอยากรู้ ก็เลยรีบตามมา
“หลินซี ดีใจมากเลยที่พบเธอที่นี่ นี่เพื่อน ๆ ของฉันเอง ครั้งก่อนไม่ทันได้แนะนำให้รู้จัก ทุกคนอยากจะรู้จักเธอกันทั้งนั้น”
“สวัสดีค่ะทุกคน ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น เจอกันเมื่อไหร่ก็ทักทายได้เลยนะ”
“คุณหนูตง ชุดที่คุณทำให้อาชิงครั้งก่อนสวยมากเลย แค่เห็นก็รู้สึกว่ามันดูแพงมาก”
“เรียกฉันว่าหลินซีเถอะ ไม่ใช่ว่าพวกเธอ เป็นเพื่อนของลี่ชิงเหรอ”
พวกเธอแต่ละคนยิ้มออกมา ไม่คิดว่าตงหลินซีจะพูดคุยอย่างเป็นมิตร พวกเธอนั่งที่โต๊ะริมลำธารและคุยกัน
“หลินซี ที่จริงพวกเราอยากคุยกับเธอมากเลย แต่ว่าก่อนหน้านี้ เห็นว่าเธอไม่ชอบคุยกับพวกผู้หญิง ก็เลยคิดว่า…”
“ไม่เอาน่า นั่นเพราะพวกเธอไม่เข้ามาคุยกับฉัน ก็เลยเป็นแบบนั้น ต่อไปก็กล้าแล้วใช่ไหมล่ะ”
เธอยิ้มให้กับ “ลู่ป๋าย ปิงเย่ และหนิงลี่” ซึ่งพวกเธอเป็นลูกสาวเจ้าของภัตตาคาร ร้านขายยาส่งออก และเป็นลูกเจ้าสัวชื่อดัง เธอกำลังคิดจะขยับขยายธุรกิจ แต่ด้วยอายุเพียงแค่นี้ ยังไงก็ต้องหาเครือข่ายเอาไว้ก่อน
“นี่ซีซี ที่ร้านเธอทำผ้าไหมไม่ใช่เหรอ”
“ใช่แล้วล่ะ จริงสิอาชิง เธอพูดขึ้นมาพอดี ฉันเลยอยากถามว่า ถ้าฉันอยากจะเปิดร้านสักร้าน เอาไว้ตัดชุดขาย เธอคิดว่าตลาดในกวางโจวเป็นยังไง”
“นั่นยอดไปเลย เธอรู้ไหมว่า ชุดที่เธอทำให้ฉันหลายวันก่อน มีคนมากแค่ไหนมาขอซื้อต่อ แต่ฉันตัดใจขายไม่ลง คิดว่าถ้าเอาไปประมูล คงตลาดแตกแน่ ๆ เลยล่ะ”
“จริงเหรอ แบบนี้ก็เริ่มมีหวังแล้ว”
‘คอนเนคชันพร้อมแล้ว ร้านผ้าไหมก็มีแล้ว โรงทอผ้าก็จีบไว้แล้ว ยังเหลือแค่หน้าร้านกับ….’
“จริงสิอาชิง อาป๋าย พวกเธอพอจะรู้จักร้านตัดเสื้อบ้างไหม คนที่พอจะมีฝีมือน่ะ”
“เอาแบบนี้สิ เดี๋ยวพวกเรานัดกัน ไปเดินที่ตลาดผ้า กับตรอกฉงจิ่น ที่นั่นมีร้านตัดเสื้อเพียบเลย”
“ใช่ ๆ นี่ซีซี เธอตกลงไหม”
พวกเธอหันมามองหน้าหลินซี ที่ตาลุกวาวอย่างไม่น่าเชื่อ
“แน่นอนสิ ฉันรอแทบไม่ไหวเลยล่ะ เอาแบบนี้นะ เพื่อเป็นการขอบคุณ ฉันจะทำชุดให้พวกเธอคนละชุด เวลาไปออกงานก็แค่บอกว่า ใครเป็นคนออกแบบก็พอ”
คนที่แอบฟังอยู่ ได้แต่ยิ้มออกมาทันที เขาไม่คิดเลยว่า เธอจะมีเพื่อนเร็วขนาดนี้ ดูท่าว่าสิ่งที่หลี่เจินหลิงพูด จะไม่ค่อยจริงสักเท่าไหร่ อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนที่เชื่ออะไรง่าย ๆ ถ้าไม่ได้เห็นกับตา
‘ยังไม่ทันได้เริ่ม ก็ติดสินบนแล้วเหรอ ยอดไปเลยตงหลินซี ร้ายกาจไม่เบา’
“จริงเหรอซีซี! นี่เธอจะออกแบบให้พวกเราจริง ๆ เหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันจะสู้ตาย ฉันจะรีบไปหาข้อมูลเกี่ยวกับร้านตัดเย็บมาให้เธอ”
“ฉันก็จะไปถามพ่อให้ พ่อของฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับค้าขาย น่าจะรู้จักคนเยอะ”
“ในภัตตาคารของฉัน ก็น่าจะมีคนหลายอาชีพ เรื่องนี้ถ้าเป็นจริงขึ้นมาจริง ๆ นะซีซี ฉันจะช่วยเธอขายเอง”
“ยอดไปเลยหนิงลี่ แน่นอนว่าถ้าขายได้ ฉันมีค่าตอบแทนให้พวกเธอแน่นอน”
“พวกเราน่ะ แค่ขอให้เธอออกแบบชุดสวย ๆ ให้ก็พอแล้ว”
“นั่นสิ ๆ แค่ได้ใส่ชุดเหมือนอาชิงวันนั้น ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะเหมือนฝันขนาดไหน”
พวกเธอพูดคุยกันพักใหญ่ จนเพื่อน ๆ ของเธอขอตัวกลับไป แต่หลินซียังรู้สึกว่า อยากเดินเล่นก่อน เธอจึงอยู่เดินเล่นเพื่อสูดอากาศต่ออีกนิด
“อากาศปลอดโปร่งจังเลย ยุคสมัยนี้แทบไม่มีมลพิษเลยแฮะ”
“พูดอย่างกับว่า หลงมาจากยุคอื่นอย่างนั้นแหละ สวัสดีตงหลินซี”
“เฮือกก!!”
หลินซีหันมาและตกใจ เมื่อกู้หานเซียวเดินมายืนข้าง ๆ เธอ วันนี้เขาสวมชุดสูทสีเทาเข้ม ซึ่งดูเป็นทางการ ไม่ได้สวมชุดทหาร เหมือนวันแรกที่เจอกัน แต่ความหล่อนี้ มันขี้โกงชัด ๆ ไม่ว่าองศาไหนก็หล่อไปหมด
‘อยากจับมาเป็นนายแบบเสียเหลือเกินพ่อคุณเอ๊ย’
“ว้าย!”
เธอเซจนเกือบจะล้ม และลืมนึกไปว่าสวมชุดกี่เพ้า ที่ทั้งแคบและยาว โชคดีที่หานเซียว ดึงเธอเข้ามาได้ทันก่อนที่จะล้ม หลินซีจึงชนไปที่หน้าอกของเขาเต็ม ๆ และทิ้งรอยลิปติกเอาไว้อีกด้วย
“เป็นอะไรหรือเปล่าซีซี ขอโทษด้วยนะที่ผมทำให้คุณตกใจ”
- Writer
