เธอเดินเข้าไปในบ้าน พร้อมกับทรุดตัวลง และร้องไห้ทันที เธอพึ่งเคยรู้สึกเจ็บปวด กับความรักเป็นครั้งแรก มันล้มเหลวไม่เป็นท่า อับอายและอัปยศในหัวใจ
เมื่อชาติก่อนถ้าถูกทำแบบนี้ อย่างมากก็แค่ทางใครทางมัน เธอคงไม่คิดมาก เพราะโลกนี้มีอะไรอีกมากมาย ที่พร้อมให้ออกไปค้นหา เธอไม่เคยขาดผู้ชาย แต่สำหรับที่นี่ ตอนนี้ ต้องยอมรับว่า “เธอรักเขา” เข้าเสียแล้ว
“ฮึก! ฮือ….”
เสียงรถของนายพลกู้วิ่งออกไปแล้ว เธอถึงรีบขึ้นห้องไป ครั้งนี้ตัดสินใจแน่วแน่ว่า จะต้องพาตระกูลตง พ้นวิกฤติไปให้ได้ก่อน ส่วนเรื่องอื่น ๆ ยังไม่อยากคิด โดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย
วันถัดมา
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เต้าชุนมาตามเธอไปรับ เพราะต้วนหลานโทรมาหา เธอถึงกับลืมเรื่องร้านค้านั่นไปเลย
“เถ้าแก่ต้วน ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน”
“ไม่เป็นไรครับ หลินซีคุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงคุณเป็นแบบนั้นล่ะ”
"อ้อไม่มีอะไรค่ะ ฉันวิ่งมาก็เลยหอบนิดหน่อย"
“คือผมมี
