นายมันไม่ใช่บอดี้การ์ด

ขออนุญาต

"พี่ต้นให้หนูญาไปนะคะ งานนี้มีแต่เพื่อนที่เรียนด้วยกันทั้งนั้นเลยนะ น๊าพี่ต้นให้หนูญาไปนะ"

ญาลินตื่นขึ้นมาจากฝันหวานแต่เช้าแต่มันก็สายมากจนพี่สาวของเธอออกไปบ้านราเซแล้วเหลือแต่พี่เขยจอมหวงน้องเมียจนออกนอกหน้าคนนี้ให้เธอต้องมานั่งอ้อนวอนขออนุญาตเป็นนานสองนานกับคำตอบแบบเดิมๆที่จะได้รับ

"แค่งานวันเกิดจะไปทำไม เดี๋ยวส่งของขวัญไปให้ก็จบแล้ว"

ร่างใหญ่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะอาหารจวบจนใกล้จะเสร็จหันมาปรามญาลินที่จะขอออกนอกบ้านตอนกลางคืน เขาไม่มีทางปล่อยญาลินออกไปเป็นอันขาดเพราะสังคมข้างนอกมันไว้ใจไม่ได้น้องสาวของเขายังเด็กเกินกว่าที่จะไปเจออะไรแบบนั้น

"หนูญาอยากจะไปอวยพรบราวนี่ด้วยตัวเองนิค่ะ ปีที่แล้วก็ไม่ได้ไป"

บราวนี่เป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอ และเธอก็ไม่ควรจะพลาดไปงานวันเกิดของเพื่อนอีกเป็นปีที่สอง

"ปีนี้ก็ไม่ต้องไป"

คำตอบยังคงเหมือนเดิม ยังไงเขาก็ให้ญาลินไปไม่ได้ขึ้นชื่อว่างานเลี้ยงมันก็ต้องมีทั้งผู้ชายและสิ่งมึนเมาอยู่เต็มไปหมด  ญาลินอ่อนต่อโลกเกินไปที่จะไปเผชิญกับมัน

"พี่ต้นใจร้าย หนูญาจะฟ้องพี่ไอ"

ถ้าไอลินอยู่คงช่วยเธอของพี่ต้นจนได้ไป ไม่ต้องมานั่งอ้อนวอนกันอยู่แบบนี้ท่ามกลางสายตาลูกน้องนับสิบชีวิตที่เข้ามารับคำสั่งงานจากพี่เขยของเธอ

"พี่ไม่ให้ไปก็คือไม่ต้องไป กลับเข้าห้องไปอ่านหนังสือต่อได้แล้ว"

"คืนนี้หนูญาจะเอาพี่ไอไปนอนด้วย และก็จะให้นอนด้วยอีกหลายๆคืนเลย พี่ต้นอยากใจร้ายเองนะ"

พี่ต้นบังคับให้เธอต้องเอาพี่ไอคืน ยังไงพี่สาวของเธอก็ต้องอยู่ข้างเธอไม่ใช่ข้างคนใจร้ายที่เอาแต่หวงเธอจนแทบจะไม่ได้ออกไปไหนอย่างพี่ต้น

"ญาลิน"

ครั้งก่อนที่เขาห้ามญาลินออกไปเที่ยวเธอก็พาลเอาเมียเขาไปนอนด้วยอยู่ตั้งหลายคืน ครั้งนี้เขาไม่มีทางยอมให้เหตุการณ์นั่นมันเกิดขึ้นอีก เขาห่างกับเมียนานได้ที่ไหนมันคิดถึงอยากกอดเธออยู่ตลอดเวลา

"พี่ต้นเลือกเองนะ"

"มึงไปตามไอ้ธามมา"

เขาหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทอย่างเบสให้ไปตามตัวช่วยของเขามา คนเดียวที่จะช่วยเขาได้และเป็นหูเป็นตาแทนเขาเรื่องญาลินก็คือธาม เขาไว้ใจและวางใจให้ธามดูแลในทุกเรื่องของญาลินและปราบญาลินเวลาดื้อได้ตลอด

"พี่ต้นจะไปตามเขามาทำไม วันนี้มันวันหยุดของเขานะคะ"

"หนูญาบังคับให้พี่ต้องทำนะ"

บรรยากาศบนโต๊ะเริ่มตึงเครียดขึ้นอีกครั้งถึงจะไม่มีใครพูดอะไรแต่การต้องใช้เวลารอคนที่สามเข้ามารวมวงด้วยก็นานพอสมควรจนญาลินหน้าหงิกหน้างอด้วยความไม่พอใจเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

"สวัสดีครับนาย"

ร่างใหญ่ที่มีความหล่อจนทุกคนต้องเหลียวมองเดินเข้ามาพบนายใหญ่ตามคำสั่งเรียกหาถึงแม้วันนี้จะเป็นวันหยุดของเขาก็ตาม

"ขอโทษที่ต้องให้คนไปตามมึงมาในวันหยุด"

"คุณหนูญาลินก่อเรื่องอะไรเหรอครับ"

เขานั่งลงข้างหญิงสาว  สายตาคมมองเธอไม่วางตาวันนี้เขาเพิ่งจะได้เจอเธอไม่ปล่อยให้หลุดไปไหนได้ถ้ายังไม่ได้กวนโมโหเธอก่อน

"แกไปดูแลญาลินในงานปาร์ตี้วันเกิดคืนนี้ที"

"พี่ต้นหนูญาไปเองได้ค่ะ"

"ว่าไงธาม รับปากไหม"

"ยินดีครับ คืนนี้ผมยังไม่ได้มีนัดที่ไหน"

เขาหันมายิ้มกับร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่อให้มีนัดที่ไหนเขาก็จะยกเลิกเพื่อมาดูและคุณหนูแสนหวานที่เขาได้ชิมไปเมื่อคืนเป็นอย่างดี

"หนูญาพี่อนุญาตให้ไปปาร์ตี้คืนนี้ได้ แต่ต้องมีธามคอยตามติดไปด้วย ตกลงตามนี้พี่ไปทำงานก่อนนะ"

ได้เวลาต้องออกไปทำงานพอดีกับที่ตกลงกับญาลินได้ ถึงจะไม่อยากให้ไปแต่คงห้ามมากไปกว่านี้ไม่ได้กลัวเธอจะมาเอาเมียเขาไปนอนด้วยตามคำขู่

"พี่ต้นแบบนี้หนูญาไม่ยอมนะ คืนนี้พี่ไอต้องนอนกับหนูญา"

"พี่ให้ได้แค่นี้ ถ้าไม่ยอมก็ไม่ต้องไป"

"พี่ต้น"

ญาลินมองตามร่างใหญ่ที่ยังคงดูดีแม้กาลเวลาจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนเขาก็ยังเหมือนเดิม พี่ต้นไม่เคยเข้าใจเธอเลยเธอแค่อยากจะไปงานวันเกิดแบบคนทั่วไปไม่ใช่มีไอ้บ้านี้ติดตามไปด้วยเหมือนตัวติดกันแบบนี้จนมีแต่คนแซวเหมือนตอนไปมหาลัย

"จะไปหรือไม่ไป"

เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เธอเมื่ออยู่กันสองต่อสอง เพื่อจะสูดหอมกลิ่นประจำตัวของเธอ วันนี้ดูคุณหนูของเขาจะสวยกว่าทุกวันสงสัยเมื่อคืนคงชอบที่เขาสร้างเสียวให้เธอจนเสร็จ

"คือ"

ความประมาทก่อตัวขึ้นจนร่างเล็กชาไปหมดทั้งตัว เธอเข้าใกล้เขาแทบจะทุกวันแต่ไม่ใช่ลมหายใจเป่ารดกันเหมือนกำลังจะโดนจูบแบบนี้ไม่เคยเลย

"ว่ายังไงครับคุณหนู"

เขาเข้ามาใกล้อีกจนปลายจมูกโด่งเป็นสันจนกับปลายจมูกของเธอ  ยิ่งใกล้เธอก็ยิ่งน่ารักเกินจะห้ามใจไหวความเป็นชายภายใต้กางเกงผ้าเริ่มก่อตัวปั่นป่วนขึ้นอีกครั้ง

"ไป หนูญาจะไป"

ญาลินถอยตัวออกห่างจากเขาจนชิดเก้าอี้ วันนี้เขามาแปลกจนใจของเธอเต้นรับไม่เป็นจังหวะเหมือนจะหลุดออกมานอกอก ให้ตายเหอะ

"หอมจัง"

เขาทำจมูกย่นไปมาเพื่อสูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆเข้าปอดไปอีกครั้ง

"ออกไปห่างๆเลย"

"เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะมารับ"

"แล้วนายจะไปไหน"

"เด็กอย่างคุณหนูตามไปไม่ได้หรอกครับ"

เขาเอาแก้มสากแนบชิดกับแก้มเนียนของเธออย่างถือวิสาสะ  ญาลินเกร็งตัวจนเขาต้องแอบยิ้มตาม  วันนี้ญาลินดูจะทำตัวน่ารักขึ้นมากกว่าทุกวันดูจะหึงเขาจนออกนอกหน้า

"บอกว่าอย่างเข้าใกล้ไง"

สองมือเล็กรีบผลักเขาออก  เหมือนหยุดหายใจไปชั่วอึดใจคนบ้าทำอะไรของเขาจะฆ่าเธอให้ตายหรือไงแค่ใจเต้นแรงก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว

"เวลาอายก็น่ารักดีเหมือนกันนะ"

ใบหน้าคมอมยิ้มด้วยความพอ ญาลินอาจดูเกรี้ยวกราดกับเขาจนเกินเหตุไปบ้างแต่พอได้ใกล้ชิดแนบเนื้อกับเธอแบบนี้ ญาลินกลับอายจนแก้มแดงทำอะไรไม่ถูก

"จะไปไหนก็รีบไปเลย"

มือเล็กผลักลงบนอกแกร่งเพียงแผ่วเบาอีกครั้งให้เขาขยับออก กลิ่นกายที่ไร้น้ำหอมของเขาลอยมาเข้าจมูกเธอมันทำให้ภาพความฝันลอยเด่นชัดขึ้นมาในห้วงความคิดอีกครั้ง

ร่างใหญ่ยังคงยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะเดินกลับออกไปพักผ่อน เขาคงไม่มีทางไปไหนไกลกลัวคุณหนูเรียกหาแล้วจะไม่ได้ยิน เพราะไม่มีใครให้ยั่วโมโหแล้วจะดูน่ารักเท่าญาลินไม่มีอีกแล้ว

"ทำไมนายไม่ใส่สูทดำ"

รถหรูกำลังถอยจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ของบราวนี่พร้อมกับเสียงหวานหูที่เอาแต่นิ่งเงียบมาตลอดทางเอ่ยพูดกับคนขับรถเป็นคำแรก

"งานปาร์ตี้ใครเขาใส่สูทดำมากันละ"

ใบหน้าหล่อคมเหลือบมองกระจกหลังทั้งที่รถจอดสนิทแล้วแต่เขาก็ยังอยากมองด้านหลังอยู่ดี เพราะคนที่นั่งมาด้านหลังใส่เกาะอกจนสองเต้าเบียดเสียดแย่งที่อยู่กันจนล้นออกมานอกเสื้อชวนมองเป็นที่สุด

"แต่นายมาทำงานนะ"

เขาใส่สูทสีน้ำตาลเข้มทับเสื้อสีขาวกับกางเกงยีน เธอยอมรับว่าวันนี้เขาดูดีกว่าทุกวันแต่วันอื่นๆก็ดูดีเหมือนกันแต่ก็ไม่น่าเข้าใกล้เท่าวันนี้ ไม่มีสูทสีดำแสนน่าเกรงขามเขาก็เหมือนพวกดาราในทีวีที่ชวนให้น่าเขาไปกอด ไม่เหมือนมาทำงานเลยสักนิดน่าหงุดหงิดใจชะมัด

"หึงเหรอจ๊ะยาหยี"

"ใครจะไปหึงนาย จะบ้าหรือไง"

ญาลินหยิบกล่องของขวัญเตรียมจะออกจากรถ เธอไม่อยากคุยกับคนที่คิดเข้าข้างตัวเองต่อเพราะยังไงเธอก็ไม่เคยคุยแล้วมีเหตุผลชนะเขาเลย

"แล้วใครอนุญาตให้คุณหนูแต่งตัวโป้แบบนี้มา"

ธามรีบก้าวลงจากรถมาเปิดประตูให้หญิงสาว พร้อมกับถอดเสื้อสูทของตัวเองออก เขาต้องจัดการแต่งตัวให้เธอใหม่ก่อนที่จะเดินเข้างาน ไม่มีทางที่จะปล่อยของที่เขาเคยเห็นให้ใครได้ดูเป็นอันขาด

"นายจะทำอะไร ปล่อยนะ"

ญาลินที่เพิ่งจะก้าวลงจากรถถูกดึงตัวเข้าไปหาร่างใหญ่ ร่างเล็กของเธอถูกจับหมุนไปมาเพื่อใส่เสื้อสูทของเขาให้เธอ

"ใส่เอาไว้ ถ้าคุณหนูถอดออกเมื่อไร เราต้องกลับบ้านกัน"

"ไอ้บ้าธาม"

"เข้างานกันได้แล้ว"

เขาดึงเอวเล็กๆของเธอเข้ามาในอ้อมแขน คนอย่างคุณหนูญาลินต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดในทุกเรื่องไม่เว้นแม้แต่การต้องเดินเข้างาน เขาไม่ปล่อยเธอเดินเฉิดฉายเข้าไปคนเดียวให้พวกผู้ชายมองเธอแน่ ไม่มีทาง

"ปล่อยนะ ฉันเดินเองได้ ปล่อยสิ"

ญาลินรีบแกะมือใหญ่ออกจากเอวของเธอ เขาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนทำไมถึงได้แกะไม่ออกแบบนี้ และใครจะไปยอมเดินเข้างานไปกับแบบคู่รักกันห๊ะ ใครมันจะไปยอม

"ข้างในคนเยอะ กลัวจะดูแลคุณหนูได้ไม่ดี ตัวติดกันแบบนี้ดีแล้วครับ อย่าดิ้น"

เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น เนื้อตัวนุ่มนิ่มของเธอเริ่มก่อกวนอารมณ์ความเป็นชายของเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รุนแรงซะจนเขาต้องขู่ให้เธอหยุดดิ้นไม่งั้นเธอจะต้องไปดิ้นต่อบนเตียง

"ธามปล่อยนะ ปล่อยสิ"

"บอกว่าอย่าดิ้น อยากให้คนทั้งงานมองหรือไง"

เสียงลมหายใจฝืดฟาดออกมาด้วยความตื่นตัวภายใต้กางเกงยีนราคาแพง งานนี้เป็นแค่งานวันเกิดแสนธรรมดาแต่ที่ไม่ธรรมดาคือเจ้าของงานเป็นลูกนักการเมืองชื่อดังงานเลยใหญ่โตมีแขกมามากมายทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่อยู่กันเต็มสนามหญ้าหน้าบ้าน และก็เริ่มหันมาสนใจน้องสาวมาเฟียที่เอาแต่ดิ้นในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

"นายเป็นอะไร"

"ก็บอกให้หยุดดิ้น"

"นายเป็นอะไร"

ญาลินยอมหยุดดิ้นเพราะดูร่างใหญ่ที่กำลังกอดเธอจะทรมานมาก เหมือนอาการอะไรบางอย่างในตัวเขามันกำลังกำเริบแถมยังมีไอร้อนจากตัวเขาส่งผ่านมาถึงตัวเธออีกจนเธอเริ่มจนร้อนตามด้วยความประหลาด

"แต่ถ้าหนูญาดิ้นอีก ตายแน่"

"ธาม"

สายตาของเขาที่เธอกำลังจ้องมองเหมือนเขากำลังต้องการอะไรบางอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่ามันคงร้อนรุ่มเหมือนตัวเขาในตอนนี้

"เข้างานได้แล้ว"

ร่างใหญ่โอบกอดร่างเล็กที่ดูจะกลัวเขาทำให้เธอตายเดินเข้างานไปอย่างสงบ เวลาญาลินกลัวอะไรเธอน่าปกป้องเสมอและก็น่าอยู่ใกล้เพื่อตักตวงกลิ่นหอมจากกายของเธอมากที่สุดถึงจะต้องการอย่างอื่นที่เธอให้ไม่ได้มากกว่าก็ตาม