นายมันไม่ใช่บอดี้การ์ด

คุณหนู

"อีกสิบนาทีนะคะพี่ไอ"

ร่างเล็กขยับดิ้นรับรู้ถึงแรงกอดแสนอบอุ่นบนท่อนเอวคอดของตัวเอง วันนี้พี่สาวของเธอเข้ามาปลุกแต่เช้าอีกแล้วทั้งที่บอกว่ามีเรียนตอนสายก็ไม่เคยฟังกันบ้าง

"ไม่ได้แล้วค่ะ"

เสียงใหญ่บีบให้เล็กจนน่าเกลียดตอบหญิงสาวในอ้อมกอดออกไป ผู้หญิงบ้าอะไรนอนไม่ยอมห่มผ้าแถมยังเอาหน้ามุดเข้าไปอยู่ใต้ตัวตุ๊กตา

"หนูญามีเรียนเก้าโมงเช้า ขอนอนอีกนิดนะ"

ญาลินขยับกายอีกนิดจนแผ่นหลังของเธอชนเข้ากับลำตัวของพี่สาวตัวเองที่กำลังนอนกอดเธออยู่ อบอุ่นไม่เคยเปลี่ยนไม่ว่าจะกี่ปีมาแล้วอยากจะหลับต่อให้พี่ไอกอดอยู่แบบนี้

"แปดโมงครึ่งแล้วนะคะ"

ใบหน้าหล่อคมที่ประดับประดาไปด้วยหนวดเคราซุกซบลงกับแผ่นหลังหอมของคุณหนูอย่างสุดจะหักห้ามใจ ถ้าเธอเบียดกายเข้ามาใกล้เขาอีกวันนี้เขาจับเธอทำเมียก่อนไปเรียนแน่

"อื้อ ไอ้บ้าธาม"

หนวดเคราแข็งๆ ของเขาทิ่มทะลุชุดนอนบางเบาของเธอจนหญิงสาวสะดุ้งตื่น มันไม่ใช่พี่สาวของเธอแต่กลับเป็นไอ้บ้าที่เธอไล่ออกไปเมื่อวาน

"นึกว่าจะอยากนอนต่อ ดีเลยเราจะได้นอนกอดกัน"

เขาลุกออกจากเตียงอย่างช้าๆ เสียดายชะมัดไม่คิดเลยว่าเด็กน่ากอดเมื่อสิบห้าปีก่อนพอโตขึ้นมามันน่าขย้ำแบบนี้

ดวงตาคมที่แม่นยำมากตอนที่เล็งปลายกระบอกปืนไปหาใคร ตอนนี้กำลังจ้องมองสองเต้าอวบของเจ้านายที่อยู่ใต้ชุดนอนวาบหวิวสีชมพูอ่อน

"ใครใช้ให้แกเข้ามาในห้องฉัน ออกไปนะ ลาออกไปเลยก็ดี ออกไป"

กว่าจะรู้ตัวแล้วรีบควานหาผ้าห่มมาห่อกายทันใบหน้าหวานก็เห่อแดงร้อนเพราะความอายจนเก็บอาการไม่อยู่ เขามองเธอไม่ยอมละสายตาไปไหนจ้องแบบเอาเป็นเอาตายเหมือนจะเขามากินเธอซะให้ได้

"คัพซี หรือคัพบีนะ มันน่าจะประมาณนี้หรืออื้มใหญ่กว่านี้"

สองมือใหญ่ยกขึ้นแบเข้าแบออกให้เท่ากับขนาดของหน้าอกทรงสะบึ้มของหญิงสาว เห็นเธออายเขาก็ยิ่งได้ใจ แกล้งใครคงไม่สุขใจเท่ากับคุณหนูญาลินอีกแล้ว

"ออกไปไอ้ธาม"

ข้าวของใกล้มือถูกหยิบเหวี่ยงเข้าใส่ร่างใหญ่ที่เอาแต่ยืนหัวเราะเธอ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนพลาดท่าถูกมองทะลุไปถึงข้างในแบบทั้งตัวแล้วยังเป็นคนที่แสนเกลียดอีก

"เร็วๆ นะครับคุณหนูเดี๋ยวจะสาย"

"ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้ลามก ไอ้ถ้ำมอง เฮ้อ"

กว่าจะไล่คนหน้าด้านออกไปได้เล่นเอาเธอเหนื่อย ไอ้บ้านี้นอกจากจะหน้าด้านหน้าทนแล้วยังไม่เคยเจ็บไม่ว่าจะโดนทำร้ายด้วยวิธีไหนเพราะเธอลองมาหมดแล้ว

"อย่าใส่พวกซีทรูวาบหวิวอะไรแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวจะมีคนมานอนด้วยแล้วจะแบบว่าเห็นไปหมด"

เขาเปิดประตูกลับเข้ามาอีก นึกอยากจะดูหน้าคุณหนูญาลินว่าจะบูดเบี้ยวแค่ไหนเพราะนั่นทำให้เขาอารมณ์ดีและมันก็มีผลเวลาเธอเดินเข้ามหาลัยจะไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าใกล้เธอ

"ออกไป"

ญาลินหยิบที่ช๊อตไฟฟ้าออกมาจากใต้หมอนเดินตรงไปที่ประตูห้อง คราวนี้เธอคงไม่ปล่อยเขาเอาไว้อีกแล้วจัดการขั้นเด็ดขาดให้มันจบๆ ไปเลย

ธามรีบปิดประตูห้องทันที คราวนี้ญาลินคงโมโหจริงถึงได้หยิบอาวุธที่นายใหญ่มอบให้ออกมาใช้กับเขาที่เป็นคนดูแลเธอ

"มีอะไรกันหรือเปล่าเสียงดังได้ยินไปถึงห้องครัว"

คอนเนอร์ถูกเมียใช้ให้มาดูเสียงแว่วที่คล้ายเสียงทะเลาะของคนแต่มันไกลจนได้ยินไม่ชัดแต่พอเขาเดินมาถึงก็ไม่เห็นมีอะไรนอกจากธามที่มายืนรอญาลินตรงหน้าห้อง

"คุณหนูญาเธอตกใจเรื่องตื่นสายนะครับ"

ใบหน้าของเขายังเปื้อนรอยยิ้มแต่เพราะหน้าที่ทุกอย่างจึงถูกเก็บเอาไว้ภายในมีแต่สีหน้าเงียบขรึมที่ใช้คุยกับนายใหญ่เท่านั้น

"สงสัยจะมีสอบละมั้งถึงได้โวยวาย"

"นายใหญ่ครับ"

"อะไร"

คอนเนอร์ที่หันไปมองภรรยาที่กำลังเดินตามมาด้วยความเสียดายที่อดกินเธอตอนเช้ารีบหันกลับมาตามเสียงเรียกของธาม

"ปากนายใหญ่ติดลิปสติก"

นายใหญ่ก็เหมือนผู้ปกครองของเขาและอีกไม่กี่นาทีนายใหญ่ก็ต้องขับรถออกไปส่งลูกสาวสุดที่รักที่หน้าโรงเรียนเขาคงปล่อยให้นายใหญ่ผู้มีอำนาจไปพบใครแบบมีลิปสติกสีชมพูติดริมฝีปากหรอกนะมันเสียมาดมาเฟียหมด

"เออ ขอบใจ"

เขายกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากของตัวเองสายตาก็หันไปมองไอลินอีกรอบ ได้ชิมไปนิดยังหวานขนาดนี้ถ้าได้กินจนอิ่มจะขนาดไหนเสียดายจริงๆ

"ไอบอกพี่ต้นแล้วว่าอย่าจูบ"

ไอลินเดินเข้ามาแนบชิดร่างใหญ่แล้วดุเขาเพียงแผ่วเบาให้ได้ยินกันสองคน เธออายที่จะป่าวประกาศให้ใครรู้ว่าคอนเนอร์หื่นแค่ไหนแม้อายุจะร่วงโรยจนลูกๆ โตกันหมดแล้ว

"แค่นิดหน่อยเอง เราไปเช็ดกันต่อในห้องดีกว่า"

"ไปส่งลูกไปโรงเรียนก่อน"

ไอลินผลักร่างใหญ่ให้ออกห่างเธอ และเร่งให้เขารีบไปส่งลูกสาวคนสุดท้องที่กำลังนั่งรออยู่ในห้องอาหาร

"กลับมาต้องเช็ดลิปสติกออกให้นะ"

ไม่ว่ากี่ปีไอลินก็สวยไม่เคยเปลี่ยนโดนเฉพาะเวลาเขินอายไม่ต่างจากตอนสาวๆ เลย เสียดายที่เธอทำหมันหลังจากคลอดลูกคนที่สามให้เขาไม่งั้นป่านนี้เธอคงยังได้ท้องลูกคนที่สิบกว่าของเขาแน่

"ไม่คุยด้วยแล้ว"

"อึบเลยได้ไหม"

"อายธามบ้างสิคะ"

ร่างเล็กร่างใหญ่กระเซ้าเย้าแหย่กันเหมือนคู่รักหนุ่มสาวโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างหรือแม้แต่บอดี้การ์ดที่ยืนมองอยู่ตรงหน้า

"ไอ้ธามกูต้องอายมึงไหม"

"ไม่ครับ"

"เห็นไหม"

"รีบไปเลยค่ะ"

"อึบ อึบ อึบ"

เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ หมดเวลาที่จะหยอกเมียแล้วแต่ก็ยังมิวายที่จะหยอดคำพูดเอาไว้ก่อนเดี๋ยวกลับมาสานต่อ

"พี่ต้น"

ไอลินตะโกนด้วยเสียงโกรธปนอายตามหลังคอนเนอร์ผู้เป็นสามีไป เขาไม่เคยลดเรื่องนี้ลงเลยมีแต่จะเพิ่มขึ้นเมื่อลูกๆ โตกันหมดแล้วแต่เธอก็ต้องยอมรับว่าชอบที่เขาเป็นแบบนี้

"ผมไปเตรียมรถรอคุณหนูญาก่อนนะครับ"

มัวแต่ยืนมองนายใหญ่หยอกล้อกับนายหญิงนานไปจนลืมไปว่าแม่ตัวดีกำลังจะออกมาแล้วถ้าเขาช้าเธอหาเรื่องไล่เขาออกเหมือนวันก่อนๆ อีกแน่

"จ้ะ เดี๋ยวจะบอกให้รายนั้นเขารีบตามไป"

"ครับ"

"พี่ไอ"

ร่างเล็กเปิดประตูออกมาหวังจะเอาคืนเขาอีกรอบแต่กลับเจอพี่สาวของเธอแทนถือว่าไอ้บ้านั่นโชคไม่ดีเพราะโอกาสที่จะไล่เขาออกได้มาถึงอีกแล้ว

"อาหารเช้าพี่ใส่ไว้ในรถแล้วนะ"

ไอลินยังคงดูแลญาลินดีทุกอย่างเหมือนเดิมไม่มีขาดตกบกพร่องแม้แต่เรื่องเล็กน้อยก็ไม่เว้น

"ไล่ธามออกเดี๋ยวนี้ วันนี้ ตอนนี้เลย"

"เขาก็ทำงานดี และเราก็คุยเรื่องนี้กันแล้ว"

น้องสาวของเธอพูดเรื่องนี้ทุกวันทั้งกับเธอและคอนเนอร์ แต่เหตุผลก็ไม่พอที่จะไล่คนที่ทำงานดีไม่มีบกพร่องอย่างธามออกได้

"วันนี้ไอ้บ้านั่นเข้าไปปลุกหนูญาในห้อง แล้ว"

ถ้าเธอพูดว่าเขาเข้าไปกอดเธอพี่ต้นได้ยิงเขาตายแน่ เธอไม่อยากให้ใครตายแค่อยากให้เขาไปให้พ้น เธอฆ่าเขาไม่ได้

"แล้ว อะไร"

"โอ้ย มัน"

อึดอัดในหัวใจพูดออกไปก็ไม่ได้แล้วคราวนี้เธอจะทำยังไงหมดกันหนทางที่จะไล่ไอ้บ้านั่นออกไป

"รีบไปเรียนเลย สายมากแล้วนะคนเก่งของพี่"

"พี่ไอต้องไล่ไอ้บ้านนั่นออก"

ร่างเล็กถูกไอลินดันให้รีบเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน เดี๋ยวเวลาก็จะช่วยให้ธามกับน้องสาวของเธอหายทะเลาะกันไปเอง

"จอดตรงนี้"

เธอนัดหนุ่มหล่อคนเมื่อวานเอาไว้ตรงนี้ และสายตาเธอก็เห็นว่าเขามายืนรออยู่แล้ว คนนี้เธอต้องศึกษาอ่านใจเขาให้นานที่สุดเพราะเขาคือสเปคของเธอ

"ตึกเรียนอยู่ตรงนู้น"

เขาต้องส่งเธอหน้าตึกเรียนและพาเธอเข้าห้องเรียนตามคำสั่งของนายใหญ่ไม่ใช่กลางทางแบบนี้

"บอกให้จอด โอ้ย"

เสียงเล็กแผดดังลั่นรถเพื่อให้เขาจอดรถตามคำสั่งของเธอและมันก็ได้ผล เขาเบรกรถกะทันหันจนหัวเธอไปโขกกับเบาะด้านหน้าอย่างจัง

"เชิญครับ"

"ถ้าเกิดหัวฉันแตกนายตายแน่"

"ก็ยังปกติดี"

"เออ"

ร่างเล็กเปิดประตูก้าวลงจากรถจากอารมณ์เกือบดีตอนนี้เสียขั้นสุดเพราะคนกวนประสาทอย่างเขา

ญาลินถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่หลายครั้งเพื่อให้อารมณ์กลับมาคงที่ก่อนที่ชายคนที่เธอกำลังคบจะเดินมาถึง

"ที่รัก"

ร่างใหญ่ที่เป็นทั้งนักศึกษาของที่นี่และมีตำแหน่งนายแบบพ่วงมาด้วยเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่เขาเพิ่งจีบเธอเมื่อวาน เขามารอเธอนานแล้วละก็แสนจะดีใจที่เธอมาจอดรถตรงที่นัดกันเอาไว้จนฉีกยิ้มหว่านเสน่ห์ออกมาให้เธอ

"ปีเตอร์"

หนุ่มหล่อที่เธอเพิ่งเจอเมื่อวานและก็ตกลงคบกันแบบรวดเร็วแต่เขาก็ถูกใจกล้าที่จะเดินเข้ามาหาเธอถึงที่รถ คนนี้เธอคงจะได้คบนานที่สุดละมั้ง

"ใคร"

ธามรีบก้าวเดินลงจากรถ เขานั่งมองกระจกมองข้างของรถยนต์คันหรูที่ใช้รับส่งคุณหนูญาลินอยู่นานจนแน่ใจว่าไม่ใช่เพื่อนที่เดินมาหาเธอแต่มันเดินเข้ามาทักเธอแบบคนรัก

"แฟนย่ะ มีอะไรไหม"

เหมือนได้รับชัยชนะ เขาจัดการผู้ชายทุกคนที่เดินเฉียดเขามาใกล้เธอแต่เธอก็ยังสามารถหาหนุ่มในฝันมาทำแฟนจนได้

"เชิญมึงออกไปให้ไกลคุณหนูกู"

เขาหันไปมองไอ้หน้าจืดที่ไม่รู้ว่าเธอไปเอามันมาเป็นแฟนได้ยังไง ทุเรศสิ้นดีแถมยังมายืนยิ้มให้กับมันอีกที่เขาแสนจะหล่อเหลายังไม่เคยยิ้มให้เลย

"นี้ นายจะมาไล่เขาไม่ได้นะ ฉันเป็นเจ้านายสั่งให้นายหุบปากซะ"

ญาลินเข้าไปดึงแขนของเขาที่กำลังเดินเข้าไปหาคนรักของเธอพร้อมกับแผดเสียงดังใส่เพื่อออกคำสั่งที่ก็พอจะเดาได้ว่าเขาจะไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น

"จะออกไปหรือจะให้ลากออกไป"

เขาก้าวเท้าเข้าไปใครไอ้หน้าจืดนั่นมากขึ้น ถ้าไม่ใช่ในมหาลัยเขาจะชักปืนออกมายิงมันให้ตายไปซะจะได้จบเรื่อง

"ธาม นายขัดคำสั่งฉันนะ"

"นายใหญ่สั่งผมได้คนเดียว"

ก่อนจะจัดการกับอีกคนเขาต้องหันมาจัดการกับคนข้างกายก่อนไม่งั้นเธอได้แผดเสียงจนแก้วหูเขาแตกแน่

"อะไรกันที่รัก บอดี้การ์ดของคุณพูดจาไม่ดีเลยนะ"

ร่างใหญ่ที่ไม่เคยต้องเจอเหตุการณ์ป่าเถื่อนแบบนี้เริ่มถอยทีละก้าวอย่างหวาดกลัว เขายังต้องใช้หน้าตาทำมาหากินอีกนานไม่อยากจะมามีเรื่องกับผู้ชายร่างใหญ่กว่าให้เสียโฉมหรอกนะ

"แต่กูยิงแม่น ยิงดีด้วย"

เขาควักปืนที่เหน็บอยู่ใต้เสื้อสูทออกมา จ่อไปทีหน้าของไอ้หน้าจืด ไม่ได้ฆ่าแค่ขู่ให้กลัว

"ปืน"

"ไป"

"แล้วเจอกันนะ"

เขาวิ่งหนีสุดชีวิต ไม่คบอีกแล้วผู้หญิงคนนี้ต่อให้สวยป่านนางฟ้าเขาก็ไม่มีทางย้อนกลับมา

"ปีเตอร์ ปีเตอร์"

ญาลินตะโกนตามหลังร่างใหญ่ที่กำลังวิ่งหนี ไปอีกคนหนึ่งแล้วคงจะไม่มีใครกล้ามาจีบเธอให้ได้ศึกษาความรักอีกแล้ว

"มันคงไม่กลับมาแล้วละ"

รอยยิ้มของผู้ชนะปรากฏขึ้นบนใบหน้าเพื่อเยาะเย้ยเจ้านายของเขา ต่อให้มีมาจีบเธอพร้อมกันสิบคนเขาก็จัดการไล่ออกไปได้หมดแบบไม่มีย้อนกลับมาตามคำสั่งของนายใหญ่และตามความพอใจของเขา

"ฉันจะฟ้องพี่ไอ"

"ตามสบายครับ" ร่างเล็กจำต้องกลับขึ้นรถและไปเรียนเหมือนเดิมโดยมีเขาเดินขึ้นไปส่งเธอถึงหน้าห้องและรอรับกลับบ้านแต่วันนี้โชคร้ายที่ไม่มีใครเดินมาจีบเธอเลยเพราะยังมีคน